Breaking The Silence

PROLOGUE

Sa likod ng mga ngiti at mga halakhak, naroon ang isang batang babae na nahuhulog sa dilim. Ako si Cyra Levine, isang 19 anyos na dalaga, at sa kabila ng mga pangarap kong maging nurse, tila ang mga pangarap na iyon ay unti-unting naglalaho.

Dati, ako'y isang masayahin at malambing na anak, palaging handang tumulong at magbigay ng saya. Ngunit ngayon, ang bawat araw ay tila isang labirint ng sakit at pagdurusa. “I miss you, Lola. If only you were here to hold my hand,” ang mga salitang lumalabas sa aking bibig tuwing naiisip ko ang aking Lola, na nagturo sa akin kung paano lumaban sa mga hamon ng buhay. Kung nandito siya ngayon, sana’y may makakausap ako, may magmamahal sa akin ng walang kondisyon. Pero wala na siya, at naiwan akong nag-iisa sa madilim na silid na ito, walang kasama kundi ang aking mga demonyo.

“Saan ba ako nagkamali?” tanong ko sa sarili habang pinagmamasdan ang aking repleksyon sa salamin. Mula sa mga biro na naging pang-aasar, hanggang sa mga salitang nagiging panghuhusga, ang lahat ay nagiging isang malupit na laro ng mga tao sa paligid ko. Sinasaktan nila ako, hindi lang sa salita kundi pati sa mga alaala na hindi ko maaalis. Napilitang huminto sa pag-aaral sa University of the Cordilleras dahil sa panghihiya at pang-aabuso, at kahit na nagtangkang bumangon, bumagsak pa rin ako.

Nang lumipas ang mga araw, ang sakit ay lumalalim. “Sometimes, I feel like I’m drowning in a sea of whispers,” sabi ko sa hangin, umaasang may makarinig. Laging naiisip kung ano ang mali sa akin, kung bakit ako ang napiling target ng kanilang pang-aapi. Ang bawat salitang bumabagsak sa akin ay tila mga batong bumabagsak sa aking puso. Minsan, kapag hindi ko na kayang tiisin ang sakit, ang nag-iisang solusyon ay ang pisikal na sakit. Para sa akin, ito ang paraan upang maramdaman ang buhay, kahit na sa pinakapayak na anyo nito.

“Pain is the only thing that makes me feel real,” naiisip ko, habang pinipilit ang mga luha sa aking mga mata. Isang paraan upang mawala ang emosyon na nagiging labis sa akin, na tila nagtutulak sa akin na sumuko.

Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, mayroon pa akong natitirang pag-asa. “I want to find help, to break these chains of darkness,” sinasabi ko sa aking sarili. Nais kong makahanap ng tulong, isang psychiatrist na makikinig at tutulong sa akin na bumangon muli. Nais kong makuha ang lakas mula sa aking nakaraan, mula sa aking Lola, at muling ipakita ang aking tunay na sarili.

“Please, I want to be me again,” bulong ko sa hangin, habang iniisip ang mga pangarap ko, na makapasok muli sa unibersidad, na maipakita ang aking kakayahan, at higit sa lahat, na muling maramdaman ang pagmamahal sa sarili.

Ngunit ngayon, nakatingin ako sa salamin, at ang nakikita ko ay isang estranghero, isa na nahulog sa ilalim ng bigat ng mga inaasahan, pangarap, at mga kasinungalingan. “Am I ever going to be whole again?” tanong ko sa sarili, puno ng takot at pag-aalinlangan.

Ito ang simula ng aking kwento, ang aking paglalakbay upang makahanap ng ilaw sa kadiliman. “I will fight. I will not let them win,” pinapangako ko sa aking sarili, umaasang makakahanap ng lakas sa mga salitang ito at sa alaala ng pagmamahal ng aking Lola.