Breaking The Silence

CHAPTER 1

Nakahiga ako sa aking kama, ang mga ulap ng isip ko’y mas mabigat kaysa sa mga kumot na bumabalot sa akin. Hindi ko na alam kung ilang oras na akong nakagapos sa dilim ng aking silid. Ang mga boses sa aking isipan ay tila nag-aaway, ang mga pangarap ko’y unti-unting nagiging mga bangungot.

“Why does everything feel so heavy?” tanong ko sa aking sarili habang pinagmamasdan ang dingding, tila ba sinisisi ako ng bawat patak ng tubig mula sa gripo. Parang wala nang katapusan ang sakit, at sa bawat paghinga, nararamdaman kong nalulunod ako sa aking mga luha. “I wish I could just disappear,” bulong ko, umaasang may makakaunawa sa akin sa kabila ng aking mga takot.

Hindi ko na matandaan kung kailan ako huling ngumiti nang totoo. Lahat ng mga tao sa paligid ko ay nagmamadaling umiwas, natatakot sa anino na dala ko. Kahit ang aking mga kaibigan, na dati’y nagsusuportahan, ay tila naglaho na rin sa aking mundo. “Wala ba silang nakikita? Hindi ba nila alam ang sakit ko?” nagtatanong ako sa sarili, habang ang mga alaala ng mga tawa at saya ay nagiging malabo.

Kagabi, may nagpadala sa akin ng text. “Did you hear the rumors? Cyra is pregnant!” Bawat salitang iyon ay tumama sa akin tulad ng mga matatalim na kutsilyo. “Is this really how they see me?” Muli, ang mga luha ay pumatak, at sa bawat patak, ang puso ko’y tila unti-unting nababasag. “I’m not pregnant.” sigaw ng aking puso sa loob, pero sa labas, tahimik na lang akong umiyak.

Nais kong sumigaw. Nais kong ipaalam sa mundo na hindi ito totoo. Pero sa dami ng mga sinungaling, sino ang maniniwala? “It feels like I’m screaming, but no one hears me,” sabi ko sa aking sarili, umaasang ang mga salita ko’y makakarating kahit sa hangin. Paano ba ako makalalabas sa madilim na ito? Bawat araw ay tila isang labanan na wala akong kakayahang ipaglaban.

Minsan, naiisip ko ang aking Lola. “Lola, where are you when I need you the most?” tanong ko sa mga alaala ng kanyang ngiti, na tila nag-aanyaya ng pag-asa. Siya ang nagbigay sa akin ng lakas sa mga panahong ang lahat ay tila nawawala. Pero sa ngayon, naiwan akong nag-iisa, na naglalakbay sa isang daang punung puno ng sakit at pangungulila.

“Ang sakit na ito ay parang dilim na walang katapusan,” naisip ko. “Parang ang mundo ko’y walang silbi, at ako’y isa lamang alon sa dagat na hindi malaman kung saan pupunta.” Ang sakit na ito ay higit pa sa pisikal na sugat, ito ay isang sugat na hindi kailanman mawawala.

Tumingin ako sa aking repleksyon sa salamin. Ang aking mga mata ay puno ng takot at pagdududa. “Am I even worth saving?” tanong ko sa aking sarili, ang boses ko’y halos isang bulong. Sa likod ng lahat ng sakit, may natitirang bahagi sa akin na nagnanais na lumaban, ngunit nag-aalala ako na wala nang matira sa akin upang ipaglaban.

Hindi ko alam kung paano ko matatagpuan ang lakas na iyon. Pero sa gitna ng madilim na mundo, isang pangarap ang nagbubukas sa akin, ang makahanap ng tulong. “I can’t do this alone,” sabi ko sa aking sarili, ang bawat salitang iyon ay tila may dalang pag-asa. Minsan, kahit ang pinakamaliit na butil ng liwanag ay maaaring magbigay ng pag-asa.

Ngunit hanggang sa aking makamit ang tulong na iyon, patuloy akong magiging biktima ng aking sariling kadiliman. “I am more than my scars,” bulong ko sa aking sarili, ngunit ang tanong ay, kailan ako magiging sapat upang maniwala sa aking mga salita?

Sa bawat araw na dumaan, patuloy akong mangarap na isang araw, magiging matatag ako. Ngunit sa ngayon, naglalakad ako sa isang madilim na landas, nag-iisa sa aking laban, umaasang may liwanag na darating.