Breaking The Silence

CHAPTER 2

Nagmumuni-muni ako sa loob ng silid, ang mga sulok nito ay tila mga bisig na humahawak sa akin nang mahigpit, pinipigilan akong lumabas sa dilim. Ang mga boses sa aking isipan ay walang tigil na nag-aaway, at sa bawat pagsasalita nila, parang may nakabiting kadenang humahaplos sa aking puso.

“Bakit ako? Bakit ito ang aking buhay?” tanong ko sa hangin, umuungol sa sakit na tila unti-unting lumalampas sa aking katawan. “I feel like a ghost in my own life, haunting my own memories.”

Paano ba ako makakapagpatuloy? Ang mga pag-alala ng masayang araw kasama ang aking Lola ay para bang nagiging matalim na talim na pinipilit akong alalahanin ang bawat detalyeng tila kinuha sa akin. “I thought life was supposed to be beautiful, but all I see are broken pieces.” Ang aking boses ay halos umiyak, ngunit walang makakarinig sa akin kundi ang madilim na katahimikan.

Bawat araw, nagising akong may hangover ng sakit at pangungulila. “Ang sakit na ito ay isang pang-araw-araw na pagsubok,” naiisip ko, habang sinisubukan kong bumangon sa kama. “But every day feels like a war, and I am losing.”

Habang nakatingin ako sa bintana, napansin ko ang mga bata sa labas na naglalaro, tila wala silang kaalam-alam sa mga sakit at pasakit ng buhay. “How I wish I could join them, to feel even a little bit of joy,” bulong ko, ang mga luha ay muling umaagos sa aking mga pisngi. “But I’m trapped in this cage of pain.”

Isang araw, nagpasya akong maglakad-lakad sa paligid ng aming barangay, umaasang makatagpo ng kahit anong paraan upang makalimot. Pero kahit saan ako tumingin, ang mga mata ng tao ay tila may mga kwento ng paghusga. “Do they see me as a broken doll, or just a lost cause?” tanong ko sa aking sarili, ang mga salitang tila sinasabi ng mga tao sa kanilang mga mata.

Dumaan ako sa harap ng isang pader na may graffiti, ang mga salitang “You are not alone” ay tumama sa akin. “But I am,” sagot ko sa aking isipan. “I’m screaming for help, but no one hears my cries.”

Pagdating sa bahay, muling bumagsak ang mundo ko. “It feels like I’m drowning in a sea of whispers,” naisip ko. Laging iniisip kung anong mali sa akin, kung bakit ako ang napiling target ng kanilang pang-aapi. Ang bawat salitang bumabagsak sa akin ay tila mga batong bumabagsak sa aking puso.

Ngunit may natitira pa ring pag-asa. “Maybe it’s time to stop hiding,” sabi ko sa aking sarili, ang isang bahagi sa akin ay nagnanais na lumaban, kahit na ang ibang bahagi ay patuloy na nag-aalinlangan. “I can’t keep running away from my pain. Maybe facing it will set me free.”

Minsan, naiisip ko ang tungkol sa pagbisita sa isang psychiatrist. “What if they can help me?” tanong ko, ang mga salitang ito ay tila mga pakpak na humahampas sa aking isipan. Sa kabila ng lahat ng takot at pangarap na tila unti-unting nawawala, may maliit na bahagi sa akin na nagnanais na magkaroon ng pagbabago.

“Life may be broken, but that doesn’t mean I am,” bulong ko, pinipilit ang mga luha na huwag bumuhos. “I will fight, I will rise, even if it takes time.”

Minsan, sa mga gabing wala akong magawa kundi ang magmuni-muni sa mga bituin, iniisip ko ang mga pangarap ko. “One day, I’ll find my way back,” sinasabi ko sa sarili ko. “One day, I’ll be whole again.”

Ngunit ang mga salitang iyon ay parang mga pangako na tila mahirap tuparin. “Am I really strong enough?” tanong ko, ang puso ko’y puno ng pagdududa. Patuloy akong maglalakbay sa madilim na daan na ito, umaasang balang araw, makikita ko ang liwanag sa dulo ng lahat ng ito.

“I may be lost now, but I will not stay lost forever,” ang aking huling mga salita bago ako natulog, ang pag-asa na dahan-dahang bumabalik sa akin. Ang laban ay hindi pa tapos. Sa kabila ng sakit at pagdurusa, muling lumalaban ang aking puso, umaasang isang araw ay matutunan kong muling mahalin ang aking sarili.