Breaking The Silence

CHAPTER 6

Habang ang mga araw ay patuloy na lumilipas, unti-unti akong natututo kung paano yakapin ang mga alon ng buhay. “I am learning to ride the waves, not drown in them,” sabi ko sa aking sarili habang naglalakad sa labas. Ang hangin ay malamig at ang araw ay tila nagbibigay ng init na hindi ko akalaing kailangan ko.

Isang araw, nagdesisyon akong bumalik sa university. “I need to reclaim what’s mine,” bulong ko habang nag-aayos ng aking bag. Ang takot ay naroon pa rin, ngunit sa halip na maging hadlang, ginawa ko itong inspirasyon. “This is my journey, and I will not let my past define me,” sabi ko, habang pinapanday ang aking bagong landas.

Nang pumasok ako sa campus, ang aking puso ay naglalaban sa pagitan ng takot at pag-asa. Ang mga tao sa paligid ko ay abala sa kanilang mga gawain, at ang mga alaalang nagdulot ng sakit ay tila naglalakad kasama ko. “How can I face them?” tanong ko sa aking sarili, ang boses ng pagdududa ay tila umuukit sa aking isipan.

Ngunit sa gitna ng mga takot na iyon, may narinig akong tawanan mula sa isang grupo ng mga estudyante. “I miss the sound of laughter,” bulong ko, ang mga alaala ng mga masayang araw ay nagbalik. “I want to feel that joy again.”

Habang naglalakad ako, napansin ko ang isang bulletin board na puno ng mga anunsyo. Isang flyer ang humuli sa aking atensyon: “Volunteer Opportunities for Community Health.” Isang pangarap ang bumangon sa aking isipan. “Maybe I can help others while helping myself,” naisip ko. Ang ideya ng pagtulong ay tila nagbibigay ng liwanag sa madilim na bahagi ng aking isipan.

Nag-sign up ako para sa volunteer program, at sa unang araw, naisip kong nahihirapan akong makisalamuha sa ibang tao. “Can I really do this?” tanong ko, ang aking mga kamay ay nanginginig sa takot. Pero sa aking isip, naramdaman kong kailangan kong subukan. “I will take this step for myself,” sabi ko, kahit na may pagdududa.

Habang nasa orientation, nakilala ko si Miguel, isang estudyanteng masigla na tila puno ng buhay. “Hey! I’m Miguel,” sabi niya, ang kanyang ngiti ay tila sikat ng araw sa aking madilim na mundo. Ang kanyang enerhiya ay nakakahawa, at sa unang pagkakataon, naramdaman kong may pag-asa.

“Cyra,” sabi ko, nahihiya ngunit sabik na makilala siya. “Are you excited about this program?” tanong niya, puno ng sigla.

“Yeah, I think it’s a good opportunity,” sagot ko, ngunit sa loob ko, puno ng takot ang aking isip. “Can I really connect with others?”

Ngunit sa bawat araw na kasama siya, unti-unti kong natutunan na ang buhay ay hindi lamang tungkol sa sakit. “You have a lot of courage, Cyra,” sabi niya isang araw habang nag-uusap kami tungkol sa aming mga karanasan. “It takes strength to face your fears.”

Naramdaman ko ang init sa aking puso. “Maybe I’m stronger than I think,” bulong ko sa aking sarili, ang mga salita ay tila nagbigay sa akin ng lakas.

Habang lumalakas ang aming pagkakaibigan, unti-unti kong natutunan na ang pakikipag-ugnayan ay hindi nakakatakot. “Sometimes, we just need someone who understands,” sabi ko sa kanya isang araw. Ang mga pag-uusap namin ay nagbigay sa akin ng lakas na hindi ko akalaing maaari pang bumalik.

Isang araw, naglakad kami sa park matapos ang volunteer activity. “Do you believe in second chances?” tanong niya habang nagmamasid sa mga bata na naglalaro. “I do,” sagot ko, ang mga mata ko ay nagliliyab sa mga alaala. “I think we all deserve another shot at happiness.”

“Exactly!” sabi niya, na tila nag-aapoy ang kanyang mga mata. “We can create our own happiness, no matter how hard it gets.”

Minsan, naiisip ko ang mga bagay na nagdulot sa akin ng sakit. “It’s okay to remember the past, but I need to learn to let go,” sabi ko, ang bawat salita ay tila naglilinis sa aking puso.

Paglipas ng ilang linggo, nagsimula akong makaramdam ng mga damdamin na tila nawala na sa akin. “Is this what it feels like to be alive again?” tanong ko sa hangin, ang ngiti sa aking mga labi ay tila nagiging mas natural.

“Cyra!” tawag ni Miguel, at sa paglingon ko sa kanya, nakita ko ang kanyang ngiti na puno ng pagmamalasakit. “I’m glad to see you smiling.”

“Thank you, Miguel. You’ve helped me more than you know,” sagot ko, ang puso ko ay tila kumakabog sa saya. Sa mga pagkakataong ito, nararamdaman kong hindi na ako nag-iisa.

Ngunit sa likod ng bawat ngiti, may mga takot pa ring nagkukubli. “Can I really open my heart again?” tanong ko sa sarili ko. “What if I get hurt?”

“Sometimes, we need to take risks to find joy,” sabi ni Miguel, na tila nabasa ang aking isip. “Life is too short to live in fear.”

Nang gabing iyon, nagdesisyon akong sumulat sa aking journal. “I am learning to embrace joy again. I am reclaiming my life,” isinulat ko, ang bawat salita ay tila nagiging mas maliwanag. “I will no longer let my past dictate my future.”

Habang natutulog ako, pinagsama-sama ko ang lahat ng mga alaala, at naramdaman kong mas malakas ako kaysa dati. “I am Cyra Levine, and I will rise again,” bulong ko sa dilim. Ang mga bituin sa langit ay tila kumikislap, nag-aalok ng pag-asa na hindi ko naisip na makakamit ko pa.

Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, may isa pang bagay na hindi ko maalis sa isip. “What if I let Miguel in, and it doesn’t end well?” tanong ko sa sarili ko, ngunit sa loob ko, alam kong kailangan kong subukan.

“Love is worth the risk,” sabi ko sa aking puso, habang unti-unti kong pinapanday ang aking bagong simula.