Breaking The Silence

CHAPTER 8

Habang nagiging mas pamilyar ang bawat araw, nagiging mas matatag ako sa kabila ng mga pagsubok. Ang volunteer work ay tila nagbigay sa akin ng layunin na matagal ko nang hinahanap. Pero sa likod ng ngiti, may mga takot na patuloy na bumabalik. “Am I truly healing, or just masking the pain?” tanong ko sa aking sarili, ang pagdududa ay laging nandiyan.

Ngunit may isang pangyayari na magpapabago sa lahat.

Isang araw, habang nasa volunteer program, nakatanggap ako ng tawag mula kay Miguel. “Cyra, can you come to the hospital right away? It’s urgent!” sabi niya, ang kanyang tinig ay puno ng pangamba.

“Anong nangyari?” tanong ko, ang puso ko ay nag-uumpisa nang bumilis.

“It’s about a patient we’ve been working with. She’s in a critical condition, and she’s asking for you,” sagot niya, ang boses ay tila naglalaman ng pangungulila at pag-asa.

“Okay, I’m on my way!” mabilis kong sagot, ang takot at pangamba ay nagbabalik.

Pagdating ko sa ospital, mabilis akong pumasok sa silid kung saan naroon ang pasyente. Nakita ko ang isang dalaga, si Anna, na patuloy na humihikbi sa kanyang mga luha. “Cyra, please! I need you,” sabi niya, ang mga mata niya ay puno ng takot.

“Anong nangyari, Anna?” tanong ko, ang puso ko ay tila umiiyak din.

“Hindi ko na kayang lumaban. Ang sakit ay masyadong matindi,” sabi niya, ang kanyang tinig ay halos hindi marinig. “I feel so alone. Please, tell me I’m not.”

Naramdaman ko ang bigat sa aking dibdib. “You’re not alone, Anna. I’m here for you,” sabi ko, ang bawat salita ay tila nagiging pangako. “We’re fighting this together.”

Ngunit habang binabaybay ang kanyang kwento, ramdam kong may isang bagay na mali. “Bakit mo ito sinasabi? Kailangan mong lumaban,” sabi ko, ang mga luha ay nagiging simbolo ng pag-asa.

“Hindi ko na kaya, Cyra. Ang sakit ay tila umaabot sa aking kaluluwa,” sagot niya, ang kanyang mga kamay ay nanginginig. “And I don’t want to be a burden to anyone anymore.”

“Anna, you are not a burden! You are loved, and you matter!” sagot ko, ang aking boses ay puno ng damdamin. “Remember the smiles we shared? The laughter? We have so much to fight for!”

Naramdaman kong ang bawat salita ay tila nagdadala ng liwanag sa madilim na sulok ng kanyang isipan. “But I’m scared,” sabi niya, ang mga luha ay patuloy na bumubuhos.

“I’m scared too,” sagot ko, ang katotohanan ay tila bumabalot sa akin. “But we can face that fear together. You’re stronger than you think.”

Sa mga sandaling iyon, natutunan kong ang pag-asa ay hindi basta-basta. “You have to believe in yourself, Anna. It starts with you.”

Habang nag-uusap kami, nararamdaman kong bumabalik ang mga alaala ng aking sariling laban. “I remember feeling alone in my darkest times,” bulong ko, ang mga mata ko ay tila nagiging salamin ng aking mga damdamin. “But I found strength in my scars.”

Isang gabi, pagkatapos ng mahabang usapan, nagpasya si Anna na lumaban. “Okay, Cyra. I’ll fight. For us,” sabi niya, ang ngiti ay nagbabalik sa kanyang mukha.

Minsan, naiisip ko ang mga alaala ng mga bata. “If only I could share with them my light,” bulong ko sa hangin. “If only I could make them feel they’re not alone.”

Ngunit ang mga araw ay hindi palaging magaan. Isang hapon, habang naglalakad ako sa campus, nakasalubong ko ang mga dati kong kaklase. Ang mga usapan ay tila nagiging malupit na mga alon na bumabalot sa akin. “Look who it is! The girl who thinks she can change the world!” sinabi ng isa, ang mga mata niya ay puno ng pang-uuyam.

Ramdam ko ang init ng sakit sa aking dibdib. “You don’t know my story,” sagot ko, ang aking tinig ay tila nanginginig.

“Or maybe we do, and that’s why we laugh,” sagot niya, ang kanyang boses ay tila pang-uuyam.

“Leave her alone!” sigaw ni Miguel mula sa likod ko, ang kanyang boses ay tila isang kalasag sa aking mga takot. “You have no idea what she’s been through!”

Minsan, naiisip ko kung ang mga tao ay kayang makita ang ating mga sugat. “We may look fine on the outside, but inside, we’re fighting battles you can’t imagine,” bulong ko sa sarili ko.

Habang naglalakad kami palayo, ramdam kong may bagong lakas ang bumabalot sa akin. “Thank you, Miguel,” sabi ko, ang aking mga mata ay puno ng pasasalamat.

“Always,” sagot niya, ang kanyang kamay ay humahawak sa balikat ko, ang pakiramdam ay tila may bagong pag-asa. “We are in this together.”

Ngunit sa likod ng mga ngiting iyon, may mga alalahanin pa ring nagkukubli. “What if I fall again?” tanong ko sa aking sarili.

Nang dumating ang susunod na araw, nagpasya akong mag-imbita ng grupo ng mga bata mula sa ospital na dumalo sa fundraising event. “I want them to see that they are not alone,” sabi ko kay Miguel, ang aking mga mata ay naglalaman ng mga pangarap.

“Let’s show them that hope exists,” sagot niya, ang kanyang boses ay puno ng sigla.

Habang binabalaan namin ang mga bata, nakita kong ang mga mata nila ay nagliliwanag sa pag-asa. “We are here to support you,” sabi ko, ang aking puso ay puno ng pag-asa. “Together, we can find the light even in the darkest times.”

Ngunit sa gabing iyon, isang tawag ang umugong sa aking telepono.

“Cyra! Anna’s condition has worsened,” sabi ng nurse, ang kanyang tinig ay puno ng pangamba. “She’s asking for you.”

“Nandito ako!” sagot ko, ang puso ko ay tila sumasabog sa takot. “I’m on my way.”

Pagdating ko sa ospital, ramdam ko ang takot sa aking puso. “Anna! Nandito ako!” sigaw ko habang papasok sa silid.

Ngunit nang makita ko siya, ang mga mata niya ay sarado. “Anna! Please, buksan mo ang iyong mata!” sabi ko, ang boses ko ay nanginginig.

Naramdaman kong ang sakit ay tila umabot sa aking kaluluwa. “I can’t lose you now! You are my strength!” sigaw ko, ang mga luha ay bumuhos sa aking mga pisngi. “Please, lumaban ka!”

Ngunit sa mga sandaling iyon, nagpasya ang kanyang katawan na sumuko. “I’m sorry, Cyra,” bulong ng nurse, ang mga luha ay bumuhos sa kanyang mga mata. “She’s gone.”

“Hindi! Hindi siya puwedeng mawala!” sigaw ko, ang aking puso ay tila bumabagsak. Ang mga alaala ng mga ngiting iyon ay tila naglalaho sa madilim na mundo.

Habang umiyak ako, ramdam ko ang init ng pighati. “I was supposed to save you, Anna,” bulong ko, ang mga salita ay tila mga palaso sa aking puso.

Dinala ako ng mga alaala sa aking sariling sakit. “Why do the good ones have to leave?” tanong ko sa hangin, ang puso ko ay puno ng pangungulila.

Ngunit sa likod ng mga luha, nagpasya akong ipagpatuloy ang laban. “I will carry your light with me, Anna,” bulong ko, ang mga luha ay tila simbolo ng pangako.

Nagpasya akong magsulat muli sa aking journal. “I will not let your light fade away. I will share your story,” sabi ko, ang bawat salita ay tila nagiging pag-asa. “I will fight for you, for all of us.”

Sa mga susunod na araw, nagbigay ako ng pagkakataon sa aking sarili na magpahinga. “I need to heal, not just for me, but for you,” bulong ko sa hangin.

Ngunit ang sakit ay tila nananatili. “Why does losing someone feel like losing a part of myself?” tanong ko sa aking puso.

Sa paglipas ng mga araw, nagdesisyon akong ipagpatuloy ang fundraising event para kay Anna. “We will honor her memory,” sabi ko kay Miguel, ang bawat salita ay puno ng pag-asa. “We will make sure her light lives on.”