Sharman [ Ongoing ]

( 3 ) Z

စစ္သု႔ရွင္ အမွန္ပင္အိပ္ေပ်ာ္သြားျခင္းျဖစ္ရာ ႏိုးလာသည့္အခ်ိန္တြင္ Sharman ကရွိမေနေတာ့ေပ... ႏူးညံ့အိစက္ေနသည့္ ေမြ႕ယာထက္၌အိပ္ရသည္က အလြန္ပင္သက္ေတာင့္သက္ကာ ျဖစ္ေစကာ ကေလာၿမိဳ႕၏ရာသီဥတုမွာလည္း ေစာင္ထူထူေအာက္၌ ေကြးေနဖို႔အသင့္ဆုံးရာသီဥတုပင္...

သို႔ေပမယ့္ သားတို႔ကိုေတြ႕ခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စစ္သု႔ရွင္ အခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္၌ ရွင္းလင္းေနကာ အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားလြန္းသျဖင့္ စစ္သု႔ရွင္ မ်က္စိပင္လည္သြားရသည္အထိ...

စစ္သု႔ရွင္ အတန္ၾကာသည္အထိ အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ားစြာကိုျဖတ္လာခဲ့ေသာ္ျငား ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းရမည့္ေလွကားကိုရွာမေတြ႕ေပ.. ဖုန္းကလည္း Sharman ၏အခန္းထဲတြင္က်န္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္ရာ ထိုအခန္းသို႔ပင္ျပန္မသြားတက္ေတာ့သည္အထိ မ်က္စိလည္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

ရွင္းလင္းေနသည္က ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းသလို ပုံစံတူေထာင့္ခ်ိဳးမ်ားေၾကာင့္ တစ္ေနရာထဲတြင္ပိတ္မိေနသလို ခံစားလာရကာ အသက္ရႈပင္ၾကပ္လာသလိုခံစားရသည္။ ဝဲတက္လာသည့္မ်က္ရည္တို႔က အတားအဆီးမဲ့စြာ ၿပိဳက်လာရင္း စစ္သု႔ရွင္ အေျပးအလႊားသြားေနမိေသာ္ျငား ထြက္ေပါက္ကိုရွာ‌မေတြ႕ေပ...

" အေသးေလး! "

စစ္သု႔ရွင္ အေျပးသြားေနရင္း ေခၚသံေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတို႔ရပ္တန႔္ကာ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Sharman ကစိုးရိမ္မႈတို႔လြန္ကဲေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ သူ႔ထံသို႔အေျပးလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

စစ္သု႔ရွင္ ထိုသူလာရာဘက္သို႔ အေျပးသြားလိုက္ျခင္းျဖစ္ရာ Sharman မွာသူ႔အားေပြ႕ခ်ီလိုက္သျဖင့္ သူ႔ေျခေထာက္တို႔မွာ Sharman ၏ခါးတြင္ခြလ်က္သားျဖစ္သြားရကာ လက္တို႔မွာလည္း Sharman ၏လည္ပင္းကိုသိုင္းဖက္ထားသည့္ အေနအထားျဖစ္သြားရသည္။

" ဟင့္! ဘယ္ေတြသြားေနတာလည္း.. "

" ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ "

Sharman ကေတာင္းပန္စကားဆိုရင္း ငိုေနသူ၏ေက်ာျပင္ကိုခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ရာ စစ္သု႔ရွင္မွာပိုတိုး၍ပင္ ေအာ္ငိုလာေတာ့သည္။