သုံးနှစ်ကြာပြီးနောက်။
မိုးရွာထားခါစ ပါရီမြို့ရဲ့လမ်းတွေက မနက်ခင်းမှာ ကဗျာဆန်ဆန်နဲ့ လှနေတယ်။ တစ်နေ့တာကို အစပျိုးနေတဲ့ သက်ဝင်လှုပ်ရှားမှုတွေနဲ့အတူ ဘောမ်ဂယူရဲ့ မျက်နှာမှာလဲ အပြုံးလေးတွေနဲ့ သက်ဝင်လှုပ်ရှားနေတယ်။
"ဘောမ်ရေ။ အချစ်ကလေးရေ။ မနက်စာစားလို့ရပြီ"
အသံနဲ့အတူ ယောန်ဂျွန်းဝင်လာတယ်။ အေပရွန်ကို ဝတ်ထားဆဲဖြစ်တာကြောင့် မီးဖိုခန်းကနေ ထွက်လာပြီး စာကြည့်ခန်းထဲမှာ ရှိနေတဲ့ ဘောမ်ဂယူကို လာခေါ်တဲ့ပုံပါပဲ။
ဘောမ်ဂယူလက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ စာအုပ်ကိုမြင်တဲ့အခါ ယောန်ဂျွန်းရဲ့မျက်ခုံးတန်းတွေက အလိုမကျစိတ်နဲ့ စုကျုံ့သွားတော့တယ်။
"တကယ်ပါပဲ။ လက်ထပ်ပြီးလို့ သုံးနှစ်တောင် ပြည့်တော့မယ်။ အခုထိ အဲဒိုင်ယာရီစာအုပ်ကို တသသနဲ့ ဖတ်နေတုန်းလား။ စာအုပ်နဲ့ကိုယ်နဲ့ဆို ဘယ်သူပိုအရေးပါလဲ အချစ်။ ကိုယ်တကယ်သဝန်တိုလာပြီနော်"
အပြုံးလေးတွေနဲ့ ဘောမ်ဂယူက သိပ်ကို ချစ်ဖို့ကောင်းနေတယ်။ နှုတ်ခမ်းကို စူထော်ပြီး ဘောမ်ဂယူကို ကြည့်နေတဲ့ ယောန်ဂျွန်းမျက်ဝန်းတွေကတော့ သိချင်စိတ်တစ်ခုကြောင့် အရောင်တလက်လက်နဲ့။ ယောန်ဂျွန်းက ဘောမ်ဂယူနဲ့ လက်ထပ်ပြီးနောက်ပိုင်းမှာ ကလေးပိုဆန်လာသလို ဘောမ်ဂယူကိုလဲ သက်ရှိ၊သက်မဲ့ ဘယ်အရာနဲ့မဆို သဝန်တိုတတ်လာတာမျိုး။
ဘောမ်ဂယူကတော့ အူတိုနေရှာတဲ့ သူ့အမျိုးသားလေးရဲ့စိတ်ကို သိနှင့်နေသူပီပီ ယောန်ဂျွန်းရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းလေးနစ်ဝင်တဲ့အထိ တိုးဝင်လိုက်တော့တယ်။ ဒါက ဘောမ်ဂယူရဲ့ သဝန်တိုတတ်လွန်းတဲ့ အမျိုးသားလေးကို ချော့မြှူခြင်းတစ်မျိုးပါပဲ။
ဘောမ်ဂယူရဲ့ အဲဒီအမူအရာလေးက ဆောင်းခိုဝက်ဝံလေးတစ်ကောင်နဲ့ ဆင်တူလို့ ယောန်ဂျွန်းမှာ ပြုံးမိရပြန်တယ်။
ဆံသားနုနုလေးတွေပေါ် နှုတ်ခမ်းတစ်စုံနဲ့ အမြတ်တနိုး ထိတွေ့မိတဲ့အခါ ယောန်ဂျွန်းကို ပြန်လည်ပွေ့ဖက်လာတဲ့ လက်ကလေးတွေ။