MEFTUN

(11) YALNIZLIK

Nasılsınız? Görüşmeyeli uzun zaman oldu.

Meftun'u özleyen var mı?

'Düzenli bölüm' için motivasyon sağlayamadım açıkçası. Bu yüzden destekleriniz benim için çok önemli. Ne kadar çok oy ve yorum gelirse o kadar hızlı bölüm gelecek. Kimsenin umrunda değilmiş gibi hissettiğim için sorumluluk alamıyorum. Ama yine de arayı bu kadar açmamam lazımdı, özür dilerim.

Sizlerden bu bölümü okumaya başladığınız tarihi buraya yazmanızı istiyorum.

Kitapta erkek karekterin modeli ile ilgili hala emin olamadım. Sizin düşündüğünüz, yakıştırdığınız birileri varsa bana instagram hesabımdan ulaşabilirsiniz. Ya da isterseniz buraya isim yazabilirsiniz.

Kitap kapağımda aynı şekilde yoğun bir dönemde acele ile seçildi. Aynı şekilde bana instagramdan kapak fotoğrafı olabilir diye fotoğraflar atabilirsiniz. Ya da bu işlerle uğraşan,yapabilenler yeni bir tasarım yapabilir inanın çok mutlu olurum.

Bir de kitapla ilgili reelsler paylaşmak istiyorum bana yardımcı olabilecek varsa çok sevinirim.

Şimdiden teşekkürler ve iyi okumalar.

🌊

Ruhum sızlıyordu. Enkaz altında kalmış gibiydim. Yavaş yavaş bilincimi yitiriyordum bu yüzden hissettiğim tek şey sızıydı. Seneler önce bir yıkım oldu ve ruhum bu yıkımın, enkazın altında kaldı. Çıkmak için bağırdım önce. Birilerinin sesimi duymasını istedim. Bana yardım etsinler istedim. Uzun bir süre bağırdım fakat kimse gelmedi. Kimsenin bana yardım etmeyeceğini sonradan anladım.

Neden bana yardım etmediler?

Sesim az çıkmıyordu. Duyulmak için yeterince fazlaydı fakat insanlar beni duymamayı tercih etmişlerdi. Üç maymunu oynamışlardı. Kendi başıma çıkmam gerektiğini boğazım acımaya başlayınca fark ettim. Fakat gücüm bana yetmedi. Orada kaldım. Alışırım sandım. Alışamadım. Şokun etkisi kaybolunca acıyı hissetmeye başladım.

Şimdiyse hala oradayım ve artık acıyı pek fazla hissetmiyorum. Alışmış mıydım? Hayır.
Acı beni öldürüyordu. Artık ince bir sızıdan başka birşey hissetmiyorum. Sanırım uyuyacağım.

Peki uyanabilecek miyim?

Ya da doğru soru:
Uyanmak istiyor muyum?

🍁

Bırak, Dokunma bana! ... Ellerini üstümden çek!... Lütfen, yalvarırım yapma... Bırakın beni... Yardım edin! Kimse yok mu?...

Seni kurtaracak kimse yok... Bağırmayı kes! Sesini duyacak hiç kimse yok!

Ter içinde de uyandım. Kabuslar bu eve geldiğimden beri çok artmıştı. Bir süre yatakta öylece oturup duvarı izledim. En sonunda kendime gelmek için duş almaya karar verdim. Ayağa kalktım ve hızlı bir duş aldım. Duştan sonra üzerimi değiştirdim ve saçlarımı tarayıp ıslak bırakarak camın önüne oturdum, ormanlık alanı izledim.

Moralim bugün fazlasıyla düşüktü. Rüyanın etkisinden hala çıkamamıştım ve gün boyu da çıkmam zor olacak gibi görünüyordu.
Moralinin yüksek olması için bir sebep yok zaten. Haklısın iç ses. Mutlu olmam için hiç bir şey yok. Belki hala yaşadığım için sevinmeliyim fakat yaşama dair isteklerim kaldı mı meçhul.

Kendimi çok halsiz hissediyordum. Normalde dün akşam kedime 'yarın kaçtın kaçtın' diye söylensemde şuan da içimde hiç bir heves, istek veya güç yoktu. Kendini toparlaman lazım. Güçsüz olduğunu hissetmelerine izin verirsen her şey biter.
Evet, buraya ilk geldiğimde kendime böyle bir söz vermiştim. Korktuğunu, güçsüz olduğunu düşünmelerine asla izin verme diye. Fakat sadece bugünlük. Odamdan çıkmazsam hiç bir şey anlaşılmaz öyle değil mi?