De zwarte roos

Oorzaak

Hi people,
Voordat ik jullie weer in de put vol chaos gooi van mijn verhaal ff mini uitleg! :) altijd wel handig denk ik. Dit hoofdstukje gaat over Sanne en Wolletje. Wolletje is het knuffel konijntje die Sanne heeft ontmoet in die creepy gangen vol schilderijen. Sanne Ilsdor is het zusje van Lars en de beste vriendin van Roxy. Sanne is in coma geraak heel wat hoofdstukken terug en is nu bij Wolletje.

-----------------------------------------------------------

- sanne -

Jemig dat konijn is echt onuitstaanbaar!  Vraag ik om uitleg zit ze maar wat dingen te mompelen. Daar snap ik natuurlijk niks van! En dan heb je nog die doem schilderijen of wat het ook moge zijn?

Wolletje zucht en draait zich naar me om.

"Nou wat wil je eerst zien? Kies maar oorzaak of gevolg." zegt Wolletje.

Yooooooooooooooooo!!! Oorzaak en gevolg van wat? Haar onduidelijkheid?!

"Euh doe maar oorzaak?"

"Oke ik ga je het gewoon laten zien en niet flippen zo meteen! Je moet maar zo denken, alles wat je zo ziet is niet echt, maar wel echt gebeurd. " zegt Wolletje.

Jep, heel erg geruststellend! Hahaha noppe dus!

Voordat ik nog iets kon zeggen voelde ik me opeens heel erg misselijk!

"Oh ja, vergeten te zeggen! " hoorde ik Wolletje zeggen vanuit de verte. "Hou je adem in! Dat helpt tegen de misselijkheid!"

Ik nam een grote hap adem en hield mijn adem in. Langzaam begint de misselijkheid te verdwijnen. Ik doe mijn ogen dicht en hou nog steeds mijn adem in. Na een tijdje krijg ik opeens een por in mijn zij.

"Haal adem! Je hoeft heus niet paars te worden! Dat had ik niet gezegd! We zijn er trouwens!" hoor ik Wolletje zeggen.

Ik doe mijn ogen open. "Waar zijn we?" vraag ik terwijl ik mijn ogen uit kijk.

We stonden op een enorm blad hoog in een boom. Wolletje en ik waren nu net zo klein als eekhoorns in een boom. De bladeren van de boom schitteren nog van de dauwdruppels. Die leken net op mini diamanten. De zon liet ze mooi schitteren. Ik raakte er een aan op ons blad en het druppeltje kon zo in mijn handen nemen zonder dat het stuk ging. Ik keek er gefascineerd naar.

"In het toekomstige elfenrijk van koningin Arabella." zegt Wolletje doodleuk.

Toen ze het net had gezegd vloog iemand ons bijna omver, tenminste dat dacht ik, iemand vloog gewoon door mij heen.

O wacht, ik ben transparant! Vergeten!

"Kom mee, we moeten naar boven!" zegt Wolletje terwijl ze me bij de hand pakt.

Wow wacht ff! Ze kan me aanraken? Hoe kan dat?

Blijkbaar waren de vragen zo duidelijk van mijn gezicht af te lezen, want Wolletje gaf me meteen antwoord.

"In een andere werkelijkheid gelden er andere regels, zo moet je het maar zien. Jij en ik zijn hier niet echt, maar we kunnen alles toch zien en ruiken. Ik denk omdat we hier wel zijn, maar ook weer niet echt dat ik je daarom wel kan aanraken. Wijn hier een soort van geesten. Niemand merkt ons op, we kunnen praten wat we willen, maar ze horen ons nooit! Dit is namelijk gewoon een van mij belevenissen die ik je laat zien"

''Dussss..... we zitten een soort van droom van jou?''

Wolletje knikt.

''Ik snap het een beetje denk ik.''