De zwarte roos

Weer op school.

Zoals jullie miss hebben gemerkt probeer ik een beetje meer logica te krijgen in dit verhaal. Het verhaal heeft een aantal personages met een eigen verhaal. Dit is weer een hoofdstuk over Roxy. Roxy is uit het Rodenbrucht ontsnapt, met de hulp van het blauwe masker. Nu gaat ze weer naar school, maar ze mist Sanne.

Ik heb gemerkt dat ik alles een beetje nogal vaag heb grhouden en dat zou ik  graag veranderen!!! Ik ga in dit hoofdstuk veel antwoorden weggeven.
----------------------------------------------------------------------------------------------

Heel de rit spraken we geen woord. Vond ik eigenlijk best zo. Waar zouden we over moeten praten?

Oké, een ding. Waar is Sanne? Dat zou ik wel eens willen weten! Ik heb het nu al aan Lars gevraagt en toen indirect aan mevrouw Ilsdor, maar ze gaan er maar niet op in. Ze lijken heel verdrietig en nerveus. Tenminste, niet op hun gemak.

Lars en ik stapte uit en liepen school in. We gingen onze eigen wegen, nadat we droog doei zeiden. Ik mag Lars wel opzich, maar ik ben niet zo. Ik ben niet zo makkelijk met andere omgaan, zeg maar. Aan mij zie je niet snel of ik echt happy ben of dat ik verdrietig ben, ik ben niet zo uitbundig. Helemaal niet uitbundig zelfs! Alleen met Sanne dan. Oké, ik overdrijf misschien, maar ik heb nooit een idee wat andere denken. Wat ze van me verwachten of wat iedereen normaal vind. Ben ik allemaal niet zo goed in. Ook ben ik nogal een buitenbeentje.

Lars zat tijdens het ontbijt heel de tijd naar me te kijken en toen we in de auto waren ook. Hij had zo'n verdrietige bezorgde blik. Wat denkt hij nou? Wat moet ik er van denken? Heeft hij nu medelijden met mij, om wat er allemaal was gebeurt?

Ik had liever dat hij niet zo staarde, nerveus makend is dat!

Toen ik dit dacht keek hij meteen weg.

Toeval? Zal wel.

De rest van de rit was ik niet de enige die star uit het raam keek.

Nu zit ik mezelf super moe te vervelen in de les bio. Naast me is de stoel leeg. In bijna alle lessen zit Sanne langs me en bij bio ook. De les was net begonnen. O, alles over het zenuwstelsel, fantastisch slaapverwekkend! We hebben bio van meneer korten, nee hij is niet kort. Hij is 2 meter. Veel kinderen plagen hem ermee, maar hij is best een leuke docent. Hij heeft alleen niet in de gaten dat ik weer in de les zit. Meneer korten loopt de klas uit met de mededeling dat hij even iets gaat kopiëren.

Hij heeft me niet zo gemist blijkbaar.

Hij was de enige die me niet had gemist, want aan alle kanten groette de rest me en zwaaide naar me. Ze vroegen hoe het met me ging.

Wat was dit in ene keer? Eerst moesten ze niets van me hebben en nu was ik opeens een van hen na een tijdje ziek zijn. weird!

Ik zwaaide terug en glimlachte naar de andere.

Ik ga maar mee met de flow, maar echt weird! Ik weet, heb ik al een keer gezegt, maar nog steeds vind ik dat.

Opeens schoof de stoel langs me naar achteren en plofte er iemand op. Ik keek verbaasd opzij en keek recht in het grijnzende gezicht van een van die nieuwe jongens.

Wat was zijn naam ook al weer? Daniell Bergen? Dat was het toch?

"Hoi Roxy." Zegt hij vrolijk. "Ik heb je al een tijdje niet in de klas gezien. Gaat het al beter met je?"

Ik keek hem waarschijnlijk aan met ogen zo groot als vrachtwagenswielen. Hij is goed in negere. Deed net alsof hij dat niet zag.

"Beter met mij?" Zeg ik hem na.