Ooit Vijanden, Nu...? | MABBIE

9

1 JAAR GELEDEN

Het is alweer een tijdje verder, ongeveer een week en de avond van de Karaoke is uitgelopen in een hels drama. Die avond hoorde Rob bij het omkleden dat zijn oma was overleden. Het was een verlies in zijn leven zo groot dat hij niet direct wist hoe hij hier mee moest dealen. Hij besloot dan ook om maar te proberen om de video op te gaan nemen. Het was even op korte termijn de afleiding die hij nodig had. 

DE KARAOKE AVOND

'Wat de fuck is er zojuist gebeurd?' hoort Rob Milo nog zeggen. Hij loopt naar zijn kamer. Alles om zich heen schud en hij weet niet meer wat rechtop is. Zijn gevoelens over zijn oma schieten door zijn hoofd en hij weet niet hoe hij er mee om moet gaan. Het is nog niet eerder gebeurt dat Rob iemand heeft verloren.

Hij duwt de deur van zijn kamer open en dwaalt langzaam op zijn bed af. De wanden van de kamer bewegen. Zijn ogen zijn te vochtig om nog diepte te kunnen zien en hierdoor schiet de zijkant van zijn bed tegen zijn middel aan en hij valt vooruit op bed. Hier blijft hij nog even liggen. 

Hij schrikt van het geluid van zijn deur. Langzaam komt een persoon de kamer in en gaat op de rand van het bed zitten. Rob kan niet direct zien wie het is. 'Gaat het Rob? Wat is er gebeurt?' 

'Mijn oma is overleden.' Brengt hij moeilijk uit. De jongen ligt nogsteeds plat op bed. Met de helft van zijn lichaam hangend over het bed heen. Zijn hoofd ligt in de dekens van het bed en hij weigert ook om omhoog te komen. Voor even lijkt het alsof Rob niet meer kan bewegen, en alleen zijn ogen nog maar druppels in de dekens kan leggen. 

Rob kan de stem van de jongen niet herkennen. Normaal heeft hij dit direct door en is hij hier juist heel goed in, maar door de andere dingen die er in zijn hoofd gebeuren kan hij het niet direct plaatsen. Het maakt hem op het moment niet uit. 

'Was het de oma waar je het goed mee kon vinden?' Zegt de zware mannenstem terug. Rob knikt terug. Niet wetende wat hij moet zeggen. Door deze zin schokte zijn gevoelens weer in zijn lichaam en werd hij nog verdrietiger. 

'Het komt goed.' Gaat hij dan verder. 'Het is lastig nu, als je iemand direct hebt verloren en niet weet hoe je daar mee om moet gaan. Het is belangrijk dat je rustig blijft. Het is maar je oma.' Het kwam er onhandig uit, moet ik zeggen, het was Matthys bedoeling helemaal niet om het zo te zeggen. Matthy probeerde de verdrietige jongen te troosten, maar hierdoor draaide het gesprek helemaal om.

'Het is maar mijn oma?' Rob schrok van de opmerking en kwam direct omhoog. Meteen wetende waarmee hij te maken had. De blonde jongen die niet normaal tegen hem kon doen. 'Waarom zeg je zo iets?' brengt Rob dan uit. Zijn gezicht is nog rood van het huilen.

'Nee, zo bedoel ik het niet, ik kan het niet goed uitleggen.' brengt Matthy dan uit, heel erg snel, want hij merkt dat Rob niet blij is met deze opmerking.

'Leg het dan uit.'

'Gewoon, er zijn ergere dingen om te verliezen, je ouders, broertjes of zusjes of je partner ofzo. In dat opzicht is het fijn dat het maar je oma is.' Het was zo goed bedoeld, maar het kwam er zo slecht uit. Matthy wist niet meer hoe hij dit goed moest praten. Hij kwam de kamer binnen met het idee dat hij hun relatie weer een beetje normaler kon maken, of kon helpen, maar het gesprek werkte juist averechts. 

'Ga weg. Ik wil niet met je spreken nu.'

NIET MEER DE KARAOKE AVOND 

Nu, een week later van het gesprek, hebben Matthy en Rob nogsteeds niet gesproken. Rob zijn hart was gebroken. Het verlies van zijn oma heeft Rob veel energie gekost. Een week na de karaoke-avond was dan ook de uitvaart van zijn oma. Iedereen was uitgenodigd die Rob kent, iedereen die persoonlijke banden had met Rob. 

Het brak Robs hart, maar sinds het gesprek had Rob besloten om alle bankzitters uit te nodigen voor de uitvaart. Behalve Matthy. 

_________________

711 woorden