Bizim Öykümüz

-1-

"Nereye!?" Off ya. Yakalandık. Aferin kızım. Bir gizli iş becereme. Gecenin 10'u. Ne uyduracaksın. Yürümek istiyorum ama abim bu saatte yürüyüş olmaz diye izin vermiyor. Al yine yattı iş.

"Markete"

"Tamam. Recai Abiye söyle ne istiyorsan alsın."

"Ama kendim almak istiyorum."

"Neden?" Tek kaşını kaldırmış bana bakıyorken biri beni kurtarsın diye yardım dilemeye başladım. Ama annemle babam tatilde olduğu için 1 ay katlanmak zorundayım bu öküze.

"Çünkü yürümek istiyorum."

"Sana bu saatte yürüyüş olmayacağını söylemiştim."

"Ya abi! Hiç anlamıyorsun. Canım sıkılıyor. Yemekten sonra sıkışıyorum. Yürümek istiyorum."

Biraz düşündükten sonra pes etti. "Peki ama beraber yürüyeceğiz. Gece yarısı olmadan evdeyiz."

"Yaşasın. Abilerin en tatlısı, en yakışıklısı, en karizmatiği."

"Böyle mi gideceksin?"

"Pantalonla mı gitseydim."

"Üşürsün. Eşofman giy."

"Of abi ya."

"Ya eşofman ya hiç."

"Of! Annemler gelsin de kurtulayım senden."

"O biraz zor canım. Biliyorsun."

"Bekle geliyorum." Kırk yılın biri teklif gelmiş kaçırır mıyım?

"Bir eşofman giymek bile bu kadar zor mu?" Kafayı mı yedi bu mal?

"Daha merdiveni çıkmadım abi."

Yarım ağız sırıttı. "Ben işimi sağlama alıyorum."

Merdivenlerden çıkmaya başladım. "Bon oşomo soğlomo oloyorom."

"Seni duyabiliyorum."

"Biliyorum."

Anahtarı aldıktan sonra kapıyı açtı. "Önden bayanlar "

"Bir şey derdim de." diyip kapıdan çıktım ve gelmesini bekledim. O da  arkamdan güle güle kapıyı kapatıp yanıma geldi. Koluna girip yürümeye başladım.

Aramızda bir yaş olmasına rağmen benden daha büyük durması sinirlerimi bozuyor. Sanki ben 16'yımda Abim 20.

"Beni seviyor musun?"

"Hayır"

Omzuna vurdum. "Ya ciddiyim."

"Bak işte. Sen bile inanmıyorsun sevmediğime. Ne diye soruyorsun o zaman."

"Duymak istiyorum."

Düşündü ve "Seviyorum. Oldu mu?" Dedi. Bunu biliyordum. Ama dile getirilmesini seviyordum ve sıkça soruyordum bu soruyu.

Sırıtarak kafamı salladım. "Oldu." 

Villa sahile yakın olduğundan yürüyerek gittik. Sahile geldiğimizde hala aynı pozisyondayken dondurmacı görmem ile abimin kolundan ayrıldım.

"Abi dondurma alsana"

"Olmaz. Hava soğuk."

"Ya abi. Bebek değilim ben, bir şey olmaz."

"Bebek olmadığına eminim. O yüzden dondurma diye tutturdun."

"Abi lütfen. Lütfen. Lütfen."

"Belasın ya. Başka bir şey istemek yok. Hasta olursan da ben suçlu değilim. Anneme söyleme."

"Söz." Abim burda durmamı söyleyip dondurma almaya gittikten sonra sırtıma birşeyin çarpmasıyla dengemi kaybettim. Tam düşerken adam beni tuttu. Kim bilmiyorum ama burda kalmaması gerektiği kesin.