From friendship to love. (Jednotomowa)

Rozdział 12

Emily.

Siedząc obok Raula na trybunach Areny Las Ventas, czułam mieszankę fascynacji i przerażenia. To miejsce, potężne, historyczne, otoczone złotą aurą słonecznego Madrytu, było wypełnione tysiącem głosów, wiwatami i ekscytacją, które niemal wibrowały w powietrzu. Widok areny na środku – ogromny, piaszczysty krąg otoczony kamiennymi murami – przypominał mi koloseum z dawnych czasów. Było w tym coś zarazem majestatycznego i niebezpiecznego.

Arena wydawała się pulsować życiem, ale też śmiercią. Wiatr unosił pył z jej powierzchni, wypełniając moje nozdrza delikatnym zapachem kurzu i adrenaliny. Ludzie wokół nas śmiali się, rozmawiali, a ja jedynie wbijałam wzrok w środek – w byka, który właśnie stanął na przeciwko swojego przeciwnika. Jego potężne ciało, pokryte błyszczącą czarną sierścią, wydawało się sprężone, gotowe do ataku w każdej chwili. Był potworem, a zarazem symbolem dzikiej siły natury, którego nie dało się nie podziwiać.

Matador, ubrany w tradycyjny, lśniący strój, zdawał się być drobny i delikatny w porównaniu do potężnego zwierzęcia przed nim. Mimo to, jego ruchy były precyzyjne, pewne. Stał naprzeciwko byka, dzierżąc czerwoną płachtę, z którą zwodził byka na każde swoje skinienie. Byłam w szoku, jak człowiek mógł tak dominować nad czymś tak nieokiełznanym. Raul, zauważając moją reakcję, nachylił się i szeptem powiedział:

-To esencja korridy. Walka między życiem a śmiercią.

Byk ruszył. W mgnieniu oka zwierzę, które wydawało się tak spokojne chwilę wcześniej, eksplodowało w ruch. Jego kopyta uderzały o ziemię z głuchym dźwiękiem, a potężne rogi kierowały się prosto na matadora. Serce podskoczyło mi do gardła. Nie potrafiłam oderwać wzroku, choć każda komórka mojego ciała krzyczała, by to zrobiła. Człowiek i zwierzę tańczyli w niebezpiecznym rytuale, w którym jeden fałszywy ruch oznaczał śmierć.

Z każdym obrotem, gdy byk przelatywał tuż obok płaszcza, odczuwałam, jak moje serce bije coraz szybciej. To nie była tylko walka – to było piękno w czystej, brutalnej formie. Fascynacja, strach, podziw – wszystkie te emocje łączyły się w moim umyśle. Gdy matador rzucał wyzwanie potężnemu bykowi, wydawało się, że balansuje na krawędzi życia i śmierci, z szansą na triumf albo klęskę.

Nie mogłam przestać się zastanawiać – czy to męstwo, czy szaleństwo?

Raul ścisnął delikatnie moją dłoń, gdy byk na moment zatrzymał się, jakby zastanawiał się nad kolejnym ruchem. W jego ciemnych oczach odbijało się słońce Madrytu, a ja czułam, jak adrenalina wypełnia powietrze. Arena Las Ventas była zatopiona w ciszy, jakby wszyscy zebrani wstrzymali oddech, czekając na to, co nastąpi.

Patrzyłam na matadora – jego twarz była niewzruszona, pełna koncentracji. W jednej chwili wydawał się mistrzem swojego losu, a w następnej tylko człowiekiem, wystawionym na kaprysy dzikiej bestii. To była gra ze śmiercią, prowadzona na oczach tysięcy. Każdy krok, każdy ruch wydawał się obliczony, a jednak balansował na granicy chaosu. Czułam ten kontrast – elegancję i brutalność, precyzję i ryzyko.

Byk znów ruszył, tym razem z większą furią. Jego masywne ciało poruszało się z zaskakującą zwinnością, a matador, niemalże tanecznie, z gracją unikał jego ataków. Zatoczyłam się lekko w stronę Raula, nieświadoma, że wstrzymuję oddech. Czerwona płachta zdawała się unosić w powietrzu, kiedy byk mijał ją raz za razem. I choć byk był na krawędzi szaleństwa, wydawało się, że matador wciąż go kontroluje – jak dyrygent orkiestry chaosu.

Ale wiedziałam, że ta kontrola mogła zniknąć w każdej chwili. Wystarczył jeden błąd, jeden fałszywy ruch, a te potężne rogi mogły przebić ciało człowieka. Przerażenie, które czułam, było prawie paraliżujące. A jednak... nie mogłam oderwać wzroku. Korrida była piękna i przerażająca w równym stopniu. Byłam wstrząśnięta tym, jak bardzo mnie to wciągnęło. Pragnęłam, żeby to się skończyło, ale jednocześnie nie chciałam, by ten spektakl dobiegł końca.