Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'If anyone could've saved me, It would been you.'
-
'Peki şimdi ne yapacaksın?'
Gözlerindeki soru işaretleri ne kadar meraklı olduğunu belli ediyordu.
'Bilmiyorum ne yapmalıyım?'
Küçük olanın verdiği cevap tamamen içten ve doğruydu. Ne yapacağını gerçekten bilmiyordu.
'Soruma soruyla cevap verme küçük.'
Büyük olanın tehditkar bakışları ve ses tonu küçüğü pek etkilemiyor gibi görünüyordu. Ne kadar tehditkar görünürse görünsün kendine bir şey yapmayacağını bildiğinden olsa gerekti.
'Bu bakışı seviyorum.'
'Hangi bakışı?'
Küçük cevap vermeden önce karşısında duran çehreyi gözleriyle taradı. Bakmaya doyamadığı bir manzaraydı. Zaten böyle bir kusursuzluğa bakmaya kim doyabilirdi ki?
'İşte bu, şimdi gözlerime nasıl bakıyorsan.'
Büyük olan ne kast ettiğini bilse dahi sorma gereği hissetti.
'Söylesene, nasıl bakıyorum gözlerine?'
'Kırmaktan çok korktuğun biriymişim gibi.'
Büyüğün dudakları kıvrıldı.
'Kırmaktan korktuğum tek kişisin.'
'O zaman..'
Küçük cesaretinin kırıldığını hissetti. Kendiyle beraber sevdiği adamı da yıkacağını bilse bile devam etti. Devam etti çünkü gitmesi gerekiyordu.
'O zaman neden mezarlığın ortasında duruyoruz?'
Büyüğün gözlerinde korku belirdi. Zihninden sildiği onca anı düşüncelerine birer birer hücum ederken nefes alması sıklaşmıştı. Sarhoş olduğu için mi yanıyor gibi hissediyordu yoksa dizlerine değin gelen karın ortasında ince bir gömlekle durduğundan mı?
Küçük gördüğü manzaraya son kez baktı. Arkasını dönüp gidecekti ama büyük olan ondan önce davranıp bileğini yakaladı.
'Nereye gidiyorsun?'
Sesi gerçekten soru sorarmış gibi gelmiyordu. Nereye gittiğini önemsemiyordu, önemli olan burada kalmasıydı. Burada onunla kalmalıydı.
'Ait olduğum yere.'
'Ait olduğun yerdesin zaten.'
Küçük aralarında olan mesafeyi kapattı ve ellerini büyüğün omuzlarına koydu. Büyük gözlerini kapattı. Ancak gözlerini kapattığında omuzlarında hiçbir yükün olmadığını fark etti. Gözleri belki yanılıyordu ama vücudu gerçekleri idrak etmesini sağlıyordu.
O yoktu. Gördüğü şeylerin hiçbirisi gerçekten yaşanmıyordu.
Küçüğün sesini son bir kez, sanki kafasının içinde dolaşan onca düşüncenin bir yankısıymış gibi duydu. En son hatırladığından çok farklı. Boğuk, silik, cansız.
