Boş boş telefonda gezinirken bugün Seren'in ilk iş günü olduğunu hatırladım. Gündüz antrenmanı bitince akşam antrenmanı icin nöbeti devralacaktı diğer sağlık ekibinden.
Seren'i aramak aramamak arasında gidip gelirken "Ne olacak canım arasam" diye içimden geçirip arama tuşuna bastım.
O büyük gün bugündü. Ilk iş günümdü. Üstüne üstlük zorunlu hizmetimi yaptığım ve neredeyse ülke sınırında olan o devlet hastanesi veya herhangi bir özel hastane değildi. 18 yaşından sonra neredeyse her maçına gittiğim, kombinemin olduğu ve arkadaşlarımın da olduğu o spor kulübünde.
Galatasaray'da...
Zaten ilk kabul edildiğim hatta başvuru için Barış'la konuştuğum gün günden beri hazır olan kombinimi giyip hazırlanmaya başladım. Barış. Neden hala aramamıştı? Aramak zorunda mı, hayır. Hem neden arasın? Neyiz ki biz...
Kendi kendime söylenirken telefonum çaldı. Gördüğüm kişi beni fazlasıyla memnun etmiş görünüyor ki sırıtışım boy aynamdan kabak gibi tekrar bana yansıyordu.
Telefonu açıp konuşmaya başladım.
"Hazır mısın ilk gününe doktor hanım."
"Son birkaç eksik dışında evet. 10 dakikaya çıkarım."
"Senin 10 dakikan olur 1 saat. Bak fazla oyalanma ilk gününden geç kalma. Gözümü kara çıkarma, sonra derler Barış'ın bulduğu doktorda hiç dedikleri kadar yokmuş diye."
Soğuk bir kahkaha atarak,
"Şakamatik misin sen? Bir de gelmiş tembihliyor. Korkma canım tesisin kızlarının gözündeki karizman sarsılmaz."
Dediğim şey sinirlendirmiş olacaktı ki boğazını temizleyip konuştu,
"Neyse hızlı ol işte. Fazla muhabbete gerek yok. Acele et sende hadi görüşürüz."
"Görüşürüz Barış."
Keyfim iyice yerine gelmişti. Artık hazırdım. Ayakkabılarımı da giyip evden çıktım.
