GİZEM DİYARI

1. BÖLÜM

Bir umut, sadece bir yıldız... Hemen şimdi bir yıldız kayıversin ve ben yarın döneceklerine inanayım.

Ay ışığının dahi kaldığım yetimhanedeki yatakhanemizden süzülmeyişi umudumu yıpratsada hiçbir zaman kıramamıştı. Bir gün geleceklerine inanıyordum. Gök mavisi gözlerimle onlara son kez bakışımı unutmayıp beni buradan almaya dönecekleri. Belki de sadece babam beni inandırmıştı.

Gecenin karanlığından dolayı simsiyah gözüken korudaki ağaçlara baktım. İçimden bir kez daha 'gelecekler' diye düşündüm.

Her gece olduğu gibi arkadaşlarımın uyumasından bir saat sonra yattığım yatağıma baktım. İçimden bir totem yaptım. "Eğer sabah güneşi hiç uğramayan yatakhanemize yarın uğrarsa bir hafta içerisinde gelecekler demektir. Ama uğramazsa başka bir gün gelecekler demektir. " diyerek içimdeki umudu beş senedir olduğu gibi bugünde yitirmedim.

Yatağıma uzanıp kalın yorganımı üzerime çektim. Hava durumuna göre iki gun içerisinde kar yağacaktı. Kışı seviyordum fakat kar topu oynayabileceğim tek bir kişi vardı. Yetimhanedeki bana güvenen tek arkadaşım Amanda. Yanımdaki yatakta rahat bir şekilde uyuyan arkadaşıma döndüm. Birbirimizi kıyaslarsam insanlar tarafından hep sevilen oydu. Öğretmenlerimizin gözünde de. Benim derslerinin daha iyi olmasına rağmen Amanda daha. çok seviliyordu. Kendime sessizce söylenerek arkamı Amanda'ya döndüm. Böyle yorumlar yaparak tek arkadaşımı da kendimden uzaklaştırmamalıydım.