GİZEM DİYARI

5. BÖLÜM

---

Bayan Emma haklıydı binanın dışarıdan bile eski yetimhanemizden güzel olduğu belli oluyordu. Amanda ile binaya girene kadar şanssız olduğumuzu düşünüyorduk. Fakat binaya girdiğimizde Amanda'nın tüm fikri değişti. Çünkü her gün merdivenle odamıza çıkmak zorunda kalmayacaktık. Bunun iyi bir şey olmasına rağmen ben hâlâ şanssız olduğumuzu düşünüyordum. Çünkü beş yıldır her gün daha çok nefret ettiğim kızla aynı odada kalacaktık. Amanda istediğimiz zaman onu kum torbası olarak kullanırız diyordu fakat ben bundan emin değildim.

Mary gelince beş senedir bir kez bile onunla konuşmayı denememiştim. Şu ana kadar da kimseyle konuşmamış. Önünde cinayet işlense bile ağzını açıp tek kelime edeceğini zannetmiyorum. Bazen neden bu kadar tepkisiz olduğunu merak ediyorum ama sonra bu konularda fazla düşünürsem akıl sağlığımdan olacağımdan korkuyorum.

Amanda ile odaya çıktığımızda yanyana dizilmiş iki yatak odanın bir köşesinde diğer ikiside başka bir köşesindeydi. Amanda ile sağ taraftaki yatakları almaya karar verdik. Yataklarımızın karşısında yepyeni mobilyadan eski dolaplarımızın iki katı kadar iki adet dolap vardı. Aynı şekilde yanimizdaki yatakların karşısında da bu dolaplardan vardı. Odanın duvarları buz mavisi rengindeydi. Ve üzerinde bir çok kitap rafı vardı. Odanın duvarları bana eski odamı hatırlattı. Eskiden de odamın duvarları bu renkti.

Sally'nın sesi beni düşüncelerimden arındırıp dikkatimi ona vermemi sağladı.

"Her şeyden nefret ediyorum. Beni terk ettikleri için annem ve babamdan. Bu kadar acımasız olduğu için bu hayattan. Bu kadar şanssız olduğum için kendimden. " dedi ve elindeki çantaları yatağına fırlatıp sonra kendi de yatağının köşesine oturdu.

Amanda ile birbirimize baktık. Ben her zamanki gibi hiçbir zaman kime karşı olursa olsun bitmeyen merhametimle Sally'nin yanına oturup ona sarıldım. Yaptığıma ben bile inanamıyordum çünkü bu kızdan nefret ettiğimi bugün kendime binlerce defa hatırlatmıştım. Amanda başını olumsuz anlamda sallayarak odadan çıktı. Sally beni hızlı bir şekilde itince neye uğradığımı şaşırdım.

"Ne o benim için üzüldüğünü söylemeyeceksin değil mi? " deyince kendi merhatime etmediğim laf kalmamıştı. Evet bir kez fena halde Sally'den dayak yemiştim. Ama Amanda bana yardım etmiş ve bunun öcünü ondan almıştık. Şimdi odada kimse olmadığı için büyük bir ihtimalle ben dayak yerdim.

"Geçen hafta sizin yüzünüzden dışarı da buz gibi havada uyumak zorunda kaldım. Sen bu dayağı hak e deli çoktan oldu. " dedi ve yüzüme bir yumruk geçirdi. Anın şokuyla kendimi az önce oturduğum yatakda değil yerde bulunca sersemledim. Kapının önünde bir ayak görünce bir an sevinsemde gelenin Mary olduğunu görünce paşa paşa dayağımı yemeye kabullendim. İkimizde Mary'nın kılını dahi kıpırdatmayacağını biliyorduk.

Fakat Mary ikimizi de şaşırtıp bir anda Sally'nin saçına yapıştı. Ve onu yerde sürükleyerek kapıdan atıp kapıyı yüzüne kapattı. Mary bu sefer yüzünü bana dönünce korkuyla oturduğum yerde geriledim. Bana yaklaşıp kalkmam için elini uzatınca şaşkınlıkla elini tutup ayağa kalktım.

Mary'den asla böyle bir şey beklemezdim. "Teşekkür ederim. " dedim şaşkınlıktan titreyen sesimle. "Önemli değil. " dedi ve tekrar kapıya yöneldi. Kapının önüne koyduğu çantalarını alıp dolabına koydu ve kapattı. Daha sonra yatağına uzanıp yorganı kafasına kadar çekti.

Ben hâlâ üzerimdeki şoku atlatamazken odaya koşarak Amanda geldi. "İyi misin? " diye sorduğunda ne çabuk öğrendiğini merak ettim. Ona anlamasızca bakarken açıklama gereği duyarak konuşmaya başladı. "Sally aşağıda seni fena benzettiğini söyleyip duruyordu. "

"Mary'den tekmeyi yediğini söylemedi mi yoksa? " dedikten sonra gülümsedim. Amanda ağzı açık bir halde yorganı kafasına kadar çekmiş olan Mary'e bakışlarını çevirdi.

"Bana makas bul kim kimi benzetiyormuş bu gece göreceğiz. " dedim ve dolabımı yerleştirmek için büyük çantamın yanına gittim.