ငါ့တောင်ကိုဘယ်သူရွေ့တာလဲ

chapter 22

Chapter 22
August 18, 2024
⛰️Chapter 22

100မီလီယမ်

“ကျွန်မတို့အချင်းချင်းမသိပါဘူး”

ယွင်ရုန်က ဆုငွေကိုပျော်ရွှင်စွာလက်ခံပြီး ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။

“ကျွန်မကခေါင်မိုးပေါ်မှာ လူကယ်ပေးခဲ့လို့ဖြစ်မှာပါ”

သူတို့နှစ်ယောက်စကားပြောနေချိန်တွင် စစ်ဆေးရေးအခန်းထဲမှ စူးခနဲအော်သံကြီးထွက်လာ၏။လီရှောင်ဟွေ့က မစပ်စုနိုင်တော့ဘဲ စစ်ဆေးရေးအခန်းဆီသွားလိုက်သည်။

ယွင်ရုန်က ကျင်းဟုန်မိန်၏အသံမှန်းမှတ်မိသဖြင့် လီရှောင်ဟွေ့နောက်မှလိုက်သွားလိုက်သည်။

စစ်ဆေးရေးအခန်းထဲတွင် ကျင်းဟုန်မိန်ကအခန်းထောင့်၌ကွေးနေ၏။သူမက ထိုအခြေအနေအတိုင်းတစ်ညလုံးနေခဲ့ကာ သူမမျက်လုံးများကသွေးလိုနီရဲနေပြီဖြစ်သည်။သူမကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်များက တွန့်ကြေနေကာ တစ်ညတည်းနှင့်အသက်ဆယ်နှစ်လောက်အိုသွားသလိုပင်။သူမကခြေထောက်ကိုဖက်ကာ တုန်ယင်နေ၏။သူမနှုတ်ခမ်းများက တစ်ခုခုပြောချင်နေသလို ပြင်းပြင်းထန်ထန်တုန်ရီနေလေသည်။

“ဘာဖြစ်တာလဲ ခုဏတုန်းကမနက်စာစားနေတုန်းကတောင် အကောင်းကြီးမဟုတ်ဘူးလား”

လီရှောင်ဟွေ့က ကျင်းဟုန်မိန်ထောင့်တွင်ခွေနေသည်ကိုမြင်လိုက်ရရာ ခေါင်းကိုက်လာသည်။သူမက ညလယ်ကြီးတွင် သရဲမြင်ရသည်ဟုဆူညံပွက်လောရိုက်လာပြီး ကြောက်လွန်းသဖြင့်ဆီးများထွက်ကျခဲ့သည်။သို့သော်မော်နီတာပေါ်၌ ဘာမှမတွေ့ရပေ။ အစမှအဆုံးသူမ၏ခြေလက်များကသာ လှုပ်ရှားနေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။နောက်‌ဆုံးတွင် သူမက ကျင်းဟုန်မိန်ကို ဘောင်းဘီငှားလိုက်ရသည်။

အခုလည်း အော်ဟစ်နေပြန်ပြီ၊သူ့ကိုယ်သူကလေးများထင်နေတာလား။

စစ်ဆေးရေးအခန်းထဲမှ ရဲကလည်းခေါင်းခြောက်နေ၏။သူကမှတ်စုစာအုပ်ကိုပိတ်ကာပြောလာသည်။

“ငါတို့မှတ်တမ်းတင်ထားတာက တော်တော်လေးလုံလောက်နေပြီ၊ ကိစ္စတော်တော်များများကိုလည်း ဖြေရှင်းပြီးသွားပြီ ငါထင်တာတော့ သူ့ကိုဆေးရုံမြန်မြန်ပို့လိုက်တာကောင်းမယ်လို့ထင်တယ်”