Valet de Denier

18

"Ananı avradını bu ne?!" Tamer uyanır uyanmaz eline aldığı telefonunu gördüğü şey karşısında yere fırlatınca Alize ne olduğunu algılamaya çalışıyordu, birazdan hazırlanıp odadan çıkacaklarken ikinci bir aksiyonu kaldıramazdı.

"Ne oldu?"

"Bir telefonumu uzatsana."

"Emin misin?" Alize yerden aldığı telefonu Tamer'e verdiğinde Tamer son derece ciddi duruyordu.

"Müsait olunca beni ara! Delirtme beni lan! Madem benim için geldin sen ne diye kızı alkollü mekana götürüp magazinlere çıkıyorsun?! Ebeni sikerim lan senin!" Tamer'i ilk defa gerçekten sinirli gören Alize olayı yadırgasa da olay ona çok saçma gelmişti. Tamer onun için kimdi?

"Sen ne diye benim gezdiğim insanlara karışıyorsun ki? Belki tekrar görüşmek istiyorum! Sen kimsin lan benim için?!"

"Tekrar görüşmek mi istiyorsun? Tamam, dur ben sana numarasını vereyim hatta, ama şunu da bil ki seni yarı yolda bırakmayacak adam gibi adam arkadaşının hoşlanmaya başladım galiba dediği biriyle alkollü mekana çıkmaz!"

"Hoşlanmak mı?" Alize sesi sekteye uğramış gibi kaldı.Tamer ondan mı hoşlanıyordu?

"Git Alize Allah aşkına git. Seni suçlamadım fark ettiysen, her şeyi bileni suçladım ama sen inatla bir şeylerin sorumluluğunu bana yıkmaya çalışıyorsun!"

"Bağırma bana! Ben nereden bilebilirdim? Adam gibi karşıma çıkıp deseydin, Alize ben senden hoşlanıyorum deseydin!" tüm hastanelerin onların sesiyle inlerken ikisi de sonunda sustu.

"Ben eve dönerim, git." bu daha alçak seste bi konuşmaydı, ikisinin de morali oldukça bozulmuş ve sinir yerini büyük bir üzüntüye bırakmıştı.

"Saçmalama, eve bırakayım seni. Ondan sonra bir daha konuşmayız."

"Ama Cenk'in numarasını vereyim. Ondan hoşlanmışsın."

"Gerizekalı mısın? Daha yarışa giderken ben ne dua ettim-"

"Tamam gidelim yeter!"

Alize yarışa giderken ondan hoşlandığını kendine itiraf ettiğini söylemeyecekti, Tamer bilsin istemedi son anda. İkisi de sessizce bir daha görüşmemek üzere eve gittiler. Tamer kendi evine, Alize kendi evine.