මගේ අම්මයි තාත්තයි මමයි විතරයි ..අප්පා අසනිපයි ..මම රස්සා කරා ...ඉගෙන ගෙන නැනේ ඉතින්
...අතු පතු ගාන කුනු අදින්න ගෙවල් සුද්ද කරන්න ....
මම රාජස්තාන් වල .
අම්මා අවුරැදු තිස් පහයි ..හරි ලස්සනයි ..එයාලට ඔනි වුනේ අම්මව ..
අන්තිමට මම කැමැත්තෙන්ම අාවා ..
ලැබුනු සල්ලි වලින් අප්පගේ අසනිපේට බෙහෙත් හරි ලැබෙයිනේ...
දැන් ඉතින් මොනවා වුනත් කමක් නැ ...අස් පස් කරන දවසම නැහෙන වැඩෙන නම් මට මහා දෙයක් නෙමේ ..කලින් වැඩ කරද්දි දවසටම වතුර විතරක් බිපු කාලෙත් තිබ්බා ...
අන්ගත් අයියා කියනකොට මම තාමත් නිසොල්මන්ව අැදට හේත්තු වෙලා එයා කියන දේවල් අහන් හිටියා ..
එයා කතා කරන වචනයක් ගානේ කදුලු ගැලුවා ..
එයාම එවා පිහදා ගත්තා ..
කවුද කියන්නේ පිරිමි අැස් වලට කදුලු අකපැයි කියලා ...
අපිට අඩන්න තහනම් කියලා .....
ගැනු අස් දුකට රතු වෙද්දි හැමෝම අනුකම්පා කරනවා ..ගැනු අඩද්දි අනේ අපොයි කියන දුක් වෙන සමාජෙමයි පිරිමි අැස් රතු වෙද්දි ලැජ්ජා නැද්ද අහන්නේ ...
දරාගැනිමක අවසානේ අැස් තුඩු රතු වෙන්න අාවොත් එතනත් ඉවසන්නයි අපිට වෙන්නේ ..
අන්ගත් අඩන්න බය වුනේ නැ
....මටත් වඩා වැඩිමල් පිරිමියෙක්ගේ අැස් රත වෙද්දි ලැජ්ජා නැද්ද කියලා මම අැහුවෙත් නැ ...
හිතේ තියෙන සාන්කාව පිට කරගන්න පුලුවන් අඩලනම් එක එහෙමම පිට කරගත්ත දෙන්...
මට නන්ගිලා තුන් දෙනයි ..අප්පයි මමයි අම්මයි...මට දුකක් කියලා ම දෙයක් නැ පොඩි සාන්කාවක් නම් තියෙනවා ...මගේ අප්පා මගේ නෙමේ කියලයි කියන්නේ ...
අම්මා ගේ පවුලේ අය ගනිකාවෝ ....අම්මාට මාව ලැබෙද්දි දහ තුනයි ...මාව ගෙනියනකොට අම්මාට දුක හිතුනා
..අප්පා දුවලා ලගින් හිට ගත්තා ..එයාටත් දුකක් අැති සමහර විට ..
