Not: Kitapta +18 unsurlar mevcuttur..
........................................ ~ZS~.......................................
"Kına yakmak kendini adamaktır. Bir gelin ve damatlara yakarlar; kendilerini birbirlerine adasınlar diye. Bir de kurbanlıklar...
Elimi göğsümde yatan Özge'nin saçlarının arasına daldırıp yumuşak hareketlerle okşamaya devam ettim. Bedeninin ağırlığı göğsüme hafifçe baskı yapıyor, nefesi tenime sıcak bir meltem gibi değiyordu. Saçlarının ipeksi hissi avuçlarımda bir huzur yaratıyordu.
"Ne kadar tuhaf, değil mi?" dedi alçak bir sesle. "Artık Serhat da yok... Zeynep de... Sanki hiç var olmamış gibiler."
Özge, göğsüme yaslı başını hafifçe oynatıp, belli belirsiz bir sesle karşılık verdi: "Acıları var olacak ama."
Derin bir nefes aldım, başımı geriye yaslayarak tavana baktım. "Bir zaman sonra bizden de silinip gidecekler," dedi düşünceli bir şekilde. "Serhat'ı sadece Ela unutamayacak. Zeynep’i ise Yiğit, Baran, Zehra ve Asena..."
Göğsümden başını kaldırdı ve gözlerini bana dikti. İçindeki duygular yüzünden taşan bir nehri andırıyordu bakışları.
"Asena nasıl peki?" diye sordu sonunda.
Omuz silktim. "Bilmiyorum."
"Yıldırım Komutan'la araları hâlâ düzelmedi mi?"
"Düzelmedi. Kimseyle konuşmak istemiyor. Ve Yıldırım'ı suçluyor."
Özge yatakta bağdaş kurarak oturdu ve yüzüme ciddi bir ifadeyle baktı. Aynı şekilde doğrulup ona döndüm.
"Şokta olduğunu biliyorsunuz, değil mi?" dedi kaşlarını çatarak.
"Şokta diye Yıldırım’ı suçlamak zorunda değil, Özge," dedim, sesimde sabırsız bir tonla. O zaman herkes Yıldırımı suçlasın. Ela da Serhati kaybetti diye Yıldırımı suçlasın. Ne ala memleket!
Özge derin bir nefes aldı. "Aslan, Asena'nın ne kadar zor bir şey atlattığının farkında değilsin. O, Zeynep’i kaybetti."
"Zehra da Zeynep’i kaybetti ama—" diye itiraz edecek oldum ki sözümü kesti.
"Zehra da Zeynep’i kaybetti, evet," dedi kararlılıkla. "Ama Asena'nın acısı bambaşka bir şey. Beni dinle. Seni öldü sandığımız zaman Yıldırım Komutan’ın hâli gibiydi Asena da... O da yemek yemezdi, boş boş bakardı, doğru dürüst konuşmazdı."
"Ama Asena onun yanındaydı," diye üsteledim, savunmaya geçerek.
"Yanındaydı ve ona iyi geliyordu, bunu inkar etmiyorum. Ama Asena sadece arkadaşını kaybetmedi ki! Bebeğini de kaybetti."
"Sadece onun bebeği değildi. Yıldırım da çocuğunu kaybetti," diye sertçe karşılık verdim. Tek yapmadı ya bu çocuğu Asena!
Özge kaşlarını çatıp sesini yükseltti. "Bir anne ile babanın sevgisini karşılaştıramazsın. Asena, o bebek var olduğundan beri her an, her saniye onu hissediyordu. Onun kaybını hiçbirimiz tahmin edemeyiz."
