Until I Found You. ✅

45 කොටස

උදේ ඇහැරෙද්දි ජිමින් මගේ ළඟ නෑ කියලා දැණුන නිසාම ඇස් දෙක කරකවලා වටපිට බැලුවේ මේ කොලුවා කොහේ ගියාද කියලා බලන්නයි. ඊයේ ඇඳගෙන ආපු ඇඳුම පිටින්ම ඇඳට වැටිලා නිදා ගත්තා නේද කියලා මතක් වෙද්දිත් මේ මගේ මූණට යන්තමට හිනාවක් ආවදෝ මන්දා. ජිමින් එක්ක තරහාවෙලා පුප්ප පුප්ප නිදා ගත්ත හැටි මතක් වෙද්දිත් මටම හිනාවක් ගියේ නම් 'ඒක හොඳ හනිමුන් එක' එහෙම හිතන ගමන්.

තවමත් හරි හැටි මේ හිතේ තරහා නම් නිවිලා ගිහින් නෑ. වලියක් දාගන්නම කියලා මගේ හිත කෑගහන්නේ හිතුවක්කාර විදිහට එයාගෙන් අහන්න ප්‍රශ්න පත්තරයක්ම මේ මගේ හිතේ තෙරපිලා.

ඒ ප්‍රශ්න ටිකට උත්තර ලැබෙන කල් මගේ හිත නම් නිදහස් වෙන එකක් නෑ. ඒ ගැන දන්නේ නම් අත්දැකීමෙන්. එහෙම හිත හිත ඇඳට වෙලා ඉද්දි මේ මගේ පැත්තට උණු උණු තේ මග් එකක් දික් වෙද්දී, මම බැලුවේ ඒ මූණ දිහා.

'මෙයා කොහේ ඉඳන්ද මතුවුණේ ඒ පාර' එහෙම හිත හිතම මම බැලුවේ ඒ මූණ දිහා.

"ම්..මේක බීලා ලෑස්ති වෙන්න" එහෙම කියලා මග් එක මගේ අතේ තියපු එයා දිහා මම ආයෙත් සැරයක් හැරිලා බැලුවා.

"කොහේ යන්නද?" ඕනේවට එපාවට ඒ වචන ටික පිටවෙද්දි, ඒ ඇස් මගේ මූණටම වැටිලා.

"කොහෙද යන්න ඕනේ..ම්?" මගේ මූණටම එබිලා ජිමින් එහෙම ඇහුවේ හරි සතුටින් කියලා මට දැනෙනවා. ඒත් ඉතින් මගේ හිත තවමත් ඒ ගැන කේන්තියෙන්.

"සිංගප්පූ" ඒ ඇස් මගේ ඇස් මතටම වැටිලා. උත්තරයක් දෙනවා වෙනුවට ඒ මගේ ඇණුම් පදේ ගැන එයා කල්පනා කරනවා කියලා මම දන්නවා. ලෝකේ කොහේ වුණත් එයා මේ මාව එක්ක යනවා කියලා මම දන්නවා. ඒත් මේ වෙලාවේ පාර්ක් ජිමින් අකමැතිම මාතෘකාව "සිංගප්පු" කියලත් මම හොඳ හැටි දන්නවා. ඒක ඒ මූණ බෙරිවෙච්චි විදිහෙන් හොඳටෝම පේනවා.

"ඇයි බැරිද?" ආයෙමත් මම එහෙම අහද්දි උත්තරයක් දෙන්න එයා වචන හොයනවා.

"නෑ එක්කෝ ඕනේ නෑ. මටත් පිස්සු. අඩුම තරමේ යන්න කළින් යනවා කියලා කියන්නවත් දන්නේ නැති අය එක්ක මොන ගමන්ද?" ඒ මූණ දිහා නොබලම මම එහෙම කිව්වා.