Until I Found You. ✅

30 කොටස

හෙමි හෙමිට මම ගියේ අම්මාව හොයාගෙන.

"ආ. මේ එන්නේ මම බැලුවා කාමරෙන් එළියට බහින්න මොකෝ මෙව්වර පරක්කු කියලා" කට කොණින් හිනා වෙන ගමන් අම්මා එහෙම කියන්නේ කවදත් මේ වගේ දේවල් වලදී ගෙට ගොඩවෙන්නත් කලින් විස්තර අහන මම ගැන හොඳටෝම දන්න නිසයි. වචනයක්වත් නොකියම මම ගිහින් ඉඳගත්තේ අම්මාගෙයි ආච්චගෙයි මැදින්.

"සුදු.. ඇත්තටම අර දරුවා මොනවා කරන කෙනෙක්ද?"

"ඇයි අම්මේ..හඳහනේ තිබුණේ නැද්ද?" හිනාවෙලා මම එහෙම කිව්වේ අම්මගේ අතේ තිබුණු කොල කිහිපය මගේ අතට ගනිමින්.

"හඳහනේ තියෙන දේ බලන්න ඒ හඳහන බලන්න එපැයි" අම්මා එහෙම කියද්දි නම් මගේ ඇස් දෙක උඩ ගියා.

"ඒ කිව්වේ. දැන් එතකොට ගියේ හඳහන් බලන්න නෙවෙයිද?"

"ගියේ නම් ඒකට තමයි පුතේ..අනේ මන්දා"

"ඇයි අම්මේ.. ඔයා බය කරනවනේ"

"උඹ නෙවෙයි කෙල්ලේ බයවෙන්න ඕනේ මේ අපියි. කොහෙන්ද හැබෑට ඔය ඉලන්දාරියාව හම්බවුණේ ආ?"

"එයා ඊයේ කිව්වේ. කොහෙදිද හම්බවුණේ කියලා, අනෙ කියන්නකෝ අම්මේ..?"

"නිකන්. අනේ මන්දා" මට තිබුණේ පුදුම කුතුහලයක්‌.

"දන්නවද ම්ම්..ලොකු හාමුදුරුවෝ මේ පිරිමි දරුවගේ හඳහන අතට අරගෙන විනාඩි පහක් විතර බැලුවා. ඊටත් පස්සේ අපි දෙන්නගේ මූණ දිහා මාරුවෙන් මාරුවට බලලා හිනාවුණා. ඊට පස්සේ සුදුගේ හඳහන ගත්තා. ඒකත් ටික වෙලාවක් අරන් මොනවද ලිය ලිය බැලුවා. ඊට පස්සේ අර දරුවගේ හඳහන එහෙමම පැත්තකට කළා" අම්මා එහෙම කියලා ලොකු හුස්මක් ගත්තා

"ඉතින්" ඒ මමයි.

"ඊට පස්සේ හාමුදුරුවෝ කියනවා.. ඒ හඳහන ගැන මේ අපිට කියන එක හොඳ දෙයක් නෙවෙයිලු. මම ඇහුවා ඒ ඇයි කියලා. ඒ දරුවගේ හඳහන ඒ තරම් බලගතුයි කියන්නේ. පුදුමයිලු ඒ අම්මා ඒක අපිට දුන්න එක ගැනත්. මොනවා උනත් සුදු දූ ගැන තියෙන ලොකු විශ්වාසය නිසාම අපේ අතට ඒ හඳහන දෙන්න ඇතිලු. මේක පරිස්සමට ඒ දරුවා අතටම භාරදෙන්න" කියලා මගේ අතට හඳහන දුන්නා අම්මා එහෙම කියාගෙන යද්දී මම හිටියේ මේ කියන කිසිම දෙයක් ගැන හිතා ගන්න බැරිවයි.