(អានដោយការពិចារណា)
បន្ទាប់ពីផ្ដោះផ្ដងស្នេហាជាមួយភរិយាខ្លួនអស់ចិត្ត ស៊ុងហ៊ុនក៏ឱនសន្សឹមៗទៅក្រេបយករសនៃក្រអូមភរិយាខ្លួនយ៉ាងឈ្លក់វង្វេង។ ជេគដែលចង់ប្រកែកបានត្រឹមតែដកដង្ហើមវែង ដេកត្រង់ខ្លួនបណ្ដោយឱ្យស៊ុងហ៊ុនធ្វើអ្វីតាមចិត្ត។
“អ្ហាស” សំឡេងដែលមិនចង់បញ្ចេញក៏ធ្លោយចេញមកដោយគ្មានបំណង។ ស្រែថ្ងូរបានតែបន្តិច បបូរមាត់ក្រពុំរបស់ខ្លួនត្រូវបានស្វាមីលេបត្របាក់មិនឱ្យឮសំឡេងបន្តឡើយ។
“បងចង់បានអូនលើសពីអ្វីទាំងអស់” ដកមាត់បន្តិក៏ពោលដោយភាសាផ្អែមល្ហែមទៅវិញ។ ជេគអៀនឡើងក្រហមមុខ មិននឹកស្មានថាខ្លួនអាចវង្វេងជាមួយស៊ុងហ៊ុនបានសោះ ថ្នាក់មិនព្រមក៏ត្រូវតែព្រម។ ជេគលើកដៃទាំងគូបិទមុខជិតឆឹង មិនចង់ឱ្យស៊ុងហ៊ុនឃើញពីភាពអៀនខ្មាស់របស់ខ្លួនឡើយ។
“ស៊ឺត” នរៈថើបបបោសរាងកាយភរិយាតាមចិត្តប្រាថ្នា ដៃទាំងគូឱ្យរវៀមចាប់សម្រាតសម្លៀកបំពាក់របស់ជេគចេញពីប្រាណសន្សឹមៗ។ ដើមទ្រូងសខ្ចីបង្ហាញពេញភ្នែកព្រមជាមួយចុងសុដន់ក្រហមរងាលដែលកំពុងតែពឺតឡើង។
“ស្អាតណាស់” គ្រប់ពាក្យសម្ដីរបស់ស្វាមី ពិតជាបណ្ដាលឱ្យជេគមានភាពអៀនខ្មាស់ខ្លាំងណាស់។ កាយតូចព្យាយាមងាកមុខទៅម្ខាង តែសោកស្ដាយណាស់ព្រោះស្វាមីរបស់គេមិនអនុញ្ញាតឡើយ។
“អឹម!” បបូរមាត់ស្រស់ស្អាតត្រូវបានត្របាក់ម្ដងទៀតដោយស្នាដៃស៊ុងហ៊ុន លើកនេះគេហាក់រោលរាលចម្លែកខុសពីអម្បាញ់មិញធ្វើឱ្យជេគព្រួយបន្តិច តែក៏ព្យាយាមសម្រួលចិត្តឡើងវិញ។
“ស៊ុងហ៊ុន…ពួកយើងនឹងមិនត្រឡប់ក្រោយទេត្រូវអត់?” ឮសំណួរភរិយារបស់ខ្លួនបែបនេះនាយក៏ញញិមសមចិត្ត គេពិតជាចូលចិត្តមើលជេគក្នុងទឹកមុខបែបនេះណាស់ ជាពិសេសកែវភ្នែគ្រលីមគ្រលើមដូចជាកូនឆ្កែបែបនេះ។
“អត់ទេ មិនបកក្រោយទេ បងនិងប្ដេជ្ញាយកកូនជាមួយអូនជូនម៉ាក់ឱ្យបាន” សម្ដីញ៉េញ៉ោះបន្លឺឡើងមិនដាច់ធ្វើឱ្យជេគកាន់តែអៀនប្រៀនមិននឹកស្មានថាប្ដីរបស់ខ្លួនមាត់ផ្អែមដល់ថ្នាក់នេះសោះ។
ជេគស្ងាត់មាត់ ហើយក៏នៅស្ងៀមឱ្យស៊ុងហ៊ុនបន្តការងាររបស់គេទៅមុខទៀត។ អណ្ដាតគ្មានឆ្អឹងព្យាយាមអូសកាត់សាច់ទ្រូង រួចក៏ផុតដល់ក្រោម ដែលមានតែកូនខោតូចកណ្ដុបប៉ុណ្ណោះមកបិទឃាំង តំបន់ហាមឃាត់នាផ្នែកខាងក្រោម។
“ស៊ឺត”
ស៊ុងហ៊ុនស្រង់ក្លិនកម្រពីលើកំណាត់ខោស្ដើងធ្វើឱ្យជេគរមួលខ្លួនមិនស្ទើរ។ ម្រាមដៃវែងៗចាប់ទាញសម្រាតចេញមួយៗមិនបង្ខំ ពុំឱ្យជេគភើតអរឡើយ។
“អ្ហឹស” មិនទាន់នឹងបានធ្វើអ្វីផង សំឡេងនៃភាពសុខស្រួលក៏លាន់ចេញមកធ្វើឱ្យស៊ុងហ៊ុនស្ញេញជាប់ផ្ទៃមុខ។ មិនបង្អូសពេលយូរនាយក៏ឱនទៅក្រេបយកឱជារសពីតំបន់ទន់ជ្រាយរបស់ភរិយាទាំងពេញចិត្ត។ ជេគពើងចង្កេះឡើងទៅមុខ ហុចឱ្យស្វាមីចាត់ការតាមចំណងតែគេមិនដឹងឡើយថាតោមិនចេះសម្រាលដាច់ខាត។
“អឹក” ត្រឹមតែអណ្ដាតប៉ុណ្ណោះ តែជេគស្ទើរតែឆ្កួតទៅហើយ។ ជេគខ្ញាំកម្រាលពូកឡើងរហែក ព្រោះតែស៊ុងហ៊ុនបានផ្ដល់ភាពសុខស្រួលឱ្យខ្លួនតាមជំនាញរបស់គេ។
“ស៊ុង…” ជេគចាប់ស្រវាទាញក្បាលស្វាមីចេញពីប្រឡោះជើង បន្ទាប់ពីចលនានៃអណ្ដាតរបស់ស៊ុងហ៊ុនហាក់ញាប់រន្ថាន់ខុសធម្មតា។
“ស៊ុង…”
“ហៅបងថាលោកប្ដី” ស៊ុងហ៊ុនងើបមុខឡើងព្រមជាមួយនឹងការបោចរបស់ភរិយាធ្វើឱ្យជេគស្ទើរតែខ្យល់ចាប់ទៅហើយ។ ជេគដកដង្ហើមញាប់គឃើសស្ទើរតែមិនដល់គ្នា សម្លឹងទៅកាន់ស្វាមីដែលចាប់ផ្ដើមសម្រាតសម្លៀកបំពាក់លើខ្លួនរបស់គេ។
ក្អឹក!
ជេគផ្សើមបំពង់កដែលស្ងួតឱ្យមានសំណើមនៅពេលដែលបានឃើញដំបងវែងដ៏ធំមហិមារបស់ស្វាមី។ គេលើកដៃស្រាលៗទៅច្បូតដំបងនោះស្រាលៗដោយការពេញចិត្ត មិននឹកស្មានថារបស់អាល់ហ្វាធំថ្នាក់នេះសោះ។
“ស៊ុងហ៊ុន វាធំពេកហើយដាក់វាយ៉ាងម៉េចនឹងចូលទៅ?” ហេតុតែជាលើកដំបូងក្មេងតូចហាក់មិនយល់ការពីរឿងលើគ្រែឡើយ។ ស៊ុងហ៊ុនញញិមចុងមាត់រួចក៏ឱនទៅខ្សិបក្បែរត្រចៀក។
“ញែកជើងរបស់អូនចេញពីគ្នាទៅ” ជេគស្ដាប់បង្គាប់ក៏ហែកជើងទាំងគូរបស់ខ្លួនតាមសម្ដីស្វាមី តែនរណាទៅដឹងថាស្វាមីរបស់គេគឺខិល។
“អ្ហឹក” ជើងខាងស្ដាំរបស់ជេគពេលនេះស្ថិតលើស្មាខាងឆ្វេងស៊ុងហ៊ុនអូតូ។
ជេគភើតពោះលោះព្រលឹងអស់ធ្វើខ្លួនមិនត្រូវ។ ស៊ុងហ៊ុនលិឌម្រាមដៃរបស់ខ្លួនដើម្បីទាក់ចិត្តជេគ រួចក៏ស៊កសន្សឹមៗម្ដងមួយធ្វើឱ្យជេគត្រូវចំហមាត់។
“ហ៊ឹក ស៊ុង!” ក្នុងរន្ធគូទរបស់គេហាក់ណែនចម្លែកបរិយាយមិនត្រូវ ក្នុងពោះក៏អួលពើតផ្សាររកថាមិនបាន។ ចលនាដៃរបស់ស៊ុងហ៊ុនកំពុងតែធ្វើឱ្យជេគឆ្កួតហើយ។
“ឈឺ” ជេគចង់តែលោតទៅឱបកស៊ុងហ៊ុនហើយប្រាប់ថាឱ្យឈប់ទេ តែធ្វើមិនបានព្រោះរវល់តែរមួលខ្លួនដូចអន្ទង់តាមចលនារបស់ស៊ុងហ៊ុន។
“ម្រាមពីរមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ” ស៊ុងហ៊ុនបន្ថែមមួយម្រាមទៀតបង្គប់ធ្វើឱ្យជេគស្លើភ្នែកឡើងទៅលើអស់ មាត់ចាប់ធ្វើញ័រកន្ត្រាក់រកថាមិនត្រូវ។
“មួយ មួយ” ជេគទ្រាំពុំបានដល់ថ្នាក់សម្រក់ទឹកភ្នែកចេញមកតាមកន្ទុយភ្នែកធ្វើឱ្យស៊ុងហ៊ុនត្រូវបង្ខំចិត្តផ្អាកសកម្មភាពរបស់ខ្លួនហើយឱនទៅលិឌជំនួសការជូត។
“ហ៊ឹកអូនឈឺ” ជេគលើកដៃតោងកស្វាមី គេពិតជាឈឺមែនគូទរបស់គេពើតខ្លាំងរកថាមិនត្រូវដូចជាដាច់រហែកដោយកន្ត្រៃ។
“បន្តិចទៀតនឹងឈឺជាងនេះអូនត្រៀមខ្លួនឬនៅ?” មិនបានលួងប្រពន្ធឡើយស៊ុងហ៊ុនបែរជាញ៉ោះបន្ថែមធ្វើឱ្យជេគយំយកៗតែម្ដង។
“បើអូនហ៊ានតែយំ បងនឹងធ្វើឱ្យអូនកាន់តែឈឺ” មិនខ្វល់ថាស្វាមីគម្រាមអ្វីទេជេគកាន់តែយំមិនគិតអ្វីទាំងអស់។
