Maybe in another life Valor Series #1 (Complete)

chapter 6

SATURDAY

Nasa bahay lang ako ngayon habang si Tasha ay umuwi sa kanila. Mamaya dadalawin ang puntod ni mama. Wala naman ako masyadong gagawin ngayon kaya naisipan kong maglinis muna.

"when you walked away I count the steps that you take" pagsabay ko sa kanta habang naglilinis

After ko linisin lahat ng dapat linisin, nag ayos na ako ng sarili at pumunta sa flower shop. Nang makarating ako, I brought the white roses for her, favorite kasi ni mama yun.

As I was driving towards the sementery, I can't stop myself from thinking. Kung buhay si mama, ano kayang buhay ko ngayon?

Umupo ako sa puntod ni mama at sinindihan na ang kandilang hawak ko. Inayos kona rin yung puntod niya dahil ang dami nang kalat.

"Ma, nandito ulit ako, namiss mo ba ako" napatawa naman ako ng mahina dahil sa sinabi ko. Looking back, My mother was my only ally dahil dalawa nalang kami sa buhay. Nag iisang anak lang ako kaya ngayon ay wala akong nakakasama sa bahay

"Maayos naman ako rito ma, you don't need to worry" kasi naman eh, hindi ko na kailangan pang umasa sa iba

Nagpalipas lang ako ng oras don at pumunta ako sa tabing dagat after. It was almost 7 nang makarating ako. Dito ko talaga hilig tumambay, lalo na kapag hindi maganda ang nararamdaman ko.

Nang maalala ko lahat ng paghihirap ko noon, my tears are falling from my eyes already. Hindi kasi madali ang naging buhay ko noon. Mag-isa lang ako, nagtatrabaho ako para mapag-aral ang sarili ko. I have exes pero lahat sila sinira lang ako.

I was crying... Intense... When someone place a cold canned drinks in front of me

"Go on, cry, don't mind me"

"Dione..."

Nakatulala lang ako sa kawalan nang buksan niya ang inumin ko at iabot sakin

"When I was young, wala akong ibang ginawa kundi magtrabaho at pagbutihin ang pag-aaral ko. Back then, binubugb/g ako ng tatay ko kapag hindi ko nasusunod ang gusto niya. Pinapalayas niya ako kapag wala si mama. I was hurt. Deep" I don't know what I was doing but one thing I knew, it was comfortable beside him. It was comforting.

"Kapag nagkakaproblema ako, dito ako natakbo. The sound of waves comforts me when no one else does. Wala akong mapagsabihan ng problema ko even though I have a lot of friends before. I was hurt and I thought na kapag nag open ako sakanila, makakadagdag lang ako sa problema nila"

"You knew you was hurting, bakit hindi ka humingi ng tulong? Nahihirapan ka ba?" I saw nothing in his eyes as I look at him, he was just there, listening to me

"Honestly, hindi naman talaga mahirap humingi ng tulong. Hindi ako takot humingi ng tulong. Natatakot lang ako sa pwedeng maging reaction nila. The first time kasi na humingi ako ng tulong, yung kauna-unahang beses na humingi ako ng tulong, iniwan nya lang ako. Tinalikuran niya lang ako. I was there thinking na finally, after all those years na kinaya kong mag isa, finally may makikinig na sakin, may makakaramay na ako. Kaso hindi e, mali pala ako. I assumed kaya nasaktan ako. Naniwala ako sakanya e kaya siya ang tinakbuhan ko nung oras na yun, thinking na kahit papano ay mababawasan yung nararamdaman ko. Kaso, mas lalo akong naging malayo sa iba dahil don. Napatunayan ko na wala talaga akong kakampi bukod sa sarili ko pag dating sa ganong bagay. It hurts kasi siya pa mismo yung tumalikod sakin. Yung taong minsang nangakong magiging ayos ang lahat basta nasa tabi ko siya. Yung taong inaasahan kong madadamayan ako, tinalikuran lang ako"

It was the truth. Kaya hindi rin ako sanay na mag open-up sa iba kasi baka hindi lang din ako pansinin. Sanay ako na naiinvalidate ang feelings ko kaya hindi na ako nag oopen sa iba ng mga problema ko. Kaya ko rin naman kasi I handle

"Natatakot ako na makita nilang umiiyak ako, kasi ayaw ko ng kinakaawaan ako. Ayaw ko na masabihan ako na mahina ..."

"Crying is not a sign of weakness, it's a sign that you're alive. There's nothing to be ashamed of when you're crying"

Napatingin naman ako dahil sa sinabi niya. Akala ko tutunganga lang siya dyan e, kanina pa siya walang imik. Teka.. Bakit ba siya ang kasama ko ngayon dito? At sa ganitong sitwasyon ko pa?

"It's ok to cry, it's ok to vent to others. Hindi ka nag-iisa sa mundo. Don't be afraid to open your mind to others, hindi mo kailangan akuin lahat ng kalungkutan sa mundo. You're alive because you have a purpose in this world. Kasi kung tutuusin, sa sitwasyon mo dati, kung saakin nangyari yan malamang wala na ako sa mundo"

Oo nga naman, naisipan ko na dati mag suic/de but I was saved. Why I am saved??

Mas lalo akong naiyak dahil sa sinabi niya. He's right. Definitely.

As we all thought, as we cry at night, we tend to keep our sobs quite so that others can't caught us crying. Ayaw natin ng may nakakakita satin because now, crying is seen as a sign of weakness. I hate to see myself venting to other, simply because it's not my thing. But when this moment came, when I'm crying again, he's here.

For the first time in my life, I want someone to hear my sobs, to know that I was crying. For the very first time, I let myself cry in front of others.

"Ano, salamat nga pala sa-" Nasaan nanaman yun? Parang kabute lang ah? Susulpot tas mawawala ulit tsk.

"Thank you Dione. I don't know who you are but still, thank you.." it was almost a whisper

For the very first time, I let stranger to see me crying.