Bu kitabda geçen bütün kişi ve kurumlar tamamen hayel ürünüdür. Gerçek kişi ve kurumalarla hiç bir ilgisi yoktur.
Keyifli Okumalar!
Şarkı: Ahmet Kaya/Penceresiz kaldım anne.
Karanlığın, insanlardan daha güvenilir olduğunu henüz bilmediği yaşta, en büyük travması insanlar olmuştu.
☆☆☆☆
7 Kasım, 2014.
Pembe elbisesinin etekleri uçuşurken, elinde ki simiti iştahla yiyordu Gece. Babasının elinden sıkıca tutmuş, yüzünde ki kocaman gülümsemesiyle, parkın içersinde ki oyuncaklara ve eğlenen çocuklara bakıyordu.
"Baba." Diyerek heyecanla yanında oturan, kaşları çatık bir şekilde telefona bakan babasına çevirmişti bakışlarını. "Söyle kızım." Demişti Tarık bey, kafasını telefonundan kaldırmadan. "Bende gidib oyuncaklara bine bilirmiyim?" Diye sorduğunda, dudaklarını büzerek, mavi gözlerinin masumluğuyla babasına bakıyordu.
Kafasını telefonundan kaldırıb, bakışlarını etrafta gezdirmişti Tarık bey. Sıkıntılı bir nefesi dudaklarından bırakıb, yüzüne güzel bir gülümseme kondurarak, siyah gözlerini küçük kızına çevirmişti. Kızının yuvarlak yüzünü ellerinin arasına aldığında, alnına da küçük bir öpücük kondurmuştu.
"Etraf çok kalabalık Gece'm." Demişti, yatıştırıcı ses tonuyla. "İnsanlar azalsın, söz istediğin oyuncağa binmene izin vericem." Önce babasının sözlerine üzülse de, daha sonra kafasını hızla sallamış, yine kocaman gülümsemişti. Gülümsemeden duramayan, küçücük bir şeye bile gülümseyen hayat dolu kızına, hayranlıkla bakmıştı Tarık bey.
"Akıllı meleğim benim." Diyerek kızını göğsüne çektiğinde, kahverengi saçlarına da öpücük kondurmuştu. Küçük kolları babasının beline dolandığında, gözlerinde ki parıltıyla etrafında olub biteni izliyordu Gece.
Bir kaç saniye süren sessizliği, Tarık beyin telefon melodisi böldüğünde, kızını kendinden ayırmak zorunda kalmıştı. Az önce kızına gösterdiği sevimli yüzü, bir anda ciddileşmişti. "Söyle!" Demişti telefonu kulağına yasladığında. Bir kaç dakika karşı tarafı dinledikten sonra, yüzünü sıvazlayarak, "Tamam. Gelmeğe çalışıcam." Demiş, telefonu kapatmıştı. Kızının narin kollarından tutub, karşısına geçirdiğinde, çilleri belirgin olan suratını ellerinin arasına almıştı. "Gece'm." Demişti, küçük ellerine öpücük kondurarak.
"Efendim baba'cım."
"Benim bir işim çıktı babam." Gece'nin gülümseyen yüzü bir anda solduğunda, dudaklarını da sarkıtmıştı. "Eğer burda uslu uslu oturub beni beklersen, gelince seni istediğin tüm oyuncaklara bindiricem." Babasının söyledikleri tekrardan gülümsemesine neden olduğunda, bir kaç saniye sonra yine silinmişti. Korkuyla etrafına bakıb, tekrardan mavi gözlerini babasıyla birleştirmişti.
"Baba." Demişti babasına biraz daha yaklaşarak. "Hava kararıyor. Ben çok korkarım." Diye fısıldadığında, yüzünü de buruşturmuştu. Kızının tatlığına dayanamayıb, yanağına bir öpücük kondurmuştu.
"Korkmazsın Gece'm." Diyerek elini saçlarında gezdirmişti. "Sen benim kızımsın." Demişti böbürlenerek. "Kimselerden, hiç bir şeyden korkmazsın."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yaramızda Kalsın
Misteri / ThrillerBiz..Ömürlerine bahar gelmemişken hayatdan kovulmuş o çocuklardık. Her gece tekrar tekrar işlenen bir cinayet gibiyiz, fakat hiç bir zaman yatağımızda ölü bulunmadık. En acısıda boğazımızı sıkan, bizi uçuruma doğru itib ölmemizi sağlayan bütün elle...
