FS2:FORCED TO BE PERFECT

CHAPTER 20: Gone and New

Hindi ako makapaniwalang babalik ako sa bahay, Nasa labas palang kami ay natatanaw ko na ang mga magagarang sasakyan na nakaparada sa labas, Maliwanag ang buong bahay na animo'y may isang party. We used to do that.

My heart is racing from what I am seing right now. Napabaling saakin lahat ng taong naroon, Binigyan nila ako ng mapanghusgang tingin saka nagbulungan. Hindi ko nalang sila pinansin.

Nauna akong naglakad, Nasa likuran ko naman si Kian pati narin si Ash, Sumama rin siya para raw masiguro amg kaligtasan ko. Paulit-ulit kong sinasabi sa sarili ko na baka may party lang kaya maraming tao at bukas ang lahat ng ilaw. Baka gusto nilang i-celebrate kase nakaligtas si Kuya.

Bukas ang malaking pintuan, Natulos lamang ako sa aking kinatatayuan nang matanaw ko ang Kabaong ag nga flower arrangements. Biglang nawalan ng lakas ang aking tuhod, Bigla akong nawalan ng balanse at mabuti nalang nasa likuran ko si Kian na kaagad akong inalalayan.

"L-Luna?" Bungad ni Mommy nang makapasok na kami.

Hindi ko siya pinansin, Dumeretso ako sa kabaong para kumpirmahin kung sino ang nakahimlay roon. As soon as I saw who it was, Hindi ko na mapigilan ang luha ko sa pagkawala.

"K-Kuya Felix" Nang-gagatal kong saad.

Dinungaw ko siyang nakahiga sa loob, Nakaayos at nakasuot ng Elegant Tuxedo. Ayaw ko paring maniwala na siya talaga ang nasa loob mg kabaong. I can still feel his touch nung hinila niya ako palabas ng simbahan hanggang sa makarating kami sa loob ng gubat.

It didn't even slip in my mind na magkakaayos kaming dalawa, All I know is he hated me for a long time, Gusto ko pa sanang tanungin iyon sakanya pero how?... How Am I going to ask him now.?

"A-Akala ko Ba Kuya sasamahan mo akong mamuhay ng normal. Hindi mo pa nga natitikman ang mga gawa kong cakes iniwan mo na ako."

Patuloy ako sa paghagulgol sa harapan ng kabaong niya, Hanggang sa naramdaman ko ang pag-alo ni Mommy saakin. Agad kong inalis ang kamay niyang humahagod sa likod ko. Napaigtad siya sa ginagawa ko and I heard a loud gasp from everyone.

"B-Bakit Camilla Luna?"

"Huwag mo akong hawakan" mariin kong saad.

"M-Masaya Lang naman ako na nakauwi kana" she said teary eyed.

I scoffed, "Umuwi lang ako para kay Kuya. Don't assume na umuwi ako para sayo"

Lumapit siya ulit saakin at nagtangka siyang yakapin ako, nang mayakap niya ako'y agad ko itong inalis na parang naaalibadbaran,

"Bitiwan mo ako Mommy! Hindi ko kinakaya ang presensya mo. Huwag kang umakto na parang wala kang maling ginawa! Lalo na sa harapan nila" ani ko sabay turo sa mga bisita.

"A-Anak naman. Nahihirapan na din ako lalo na sa pagkawala ng Kuya mo at nasa kulungan parin ang Daddy niyo." Hagulgol niya.

Tila sira ang emosyon ko dahil tumatawa na ako kahit patuloy ang pagpatak ng mga luha ko.

"Anak? Ngayon mo lang ako tinawagan niyan.

Another gasped again from visitors.

"Umuwi kana saakin Luna, Please."

Patuloy ang pagtulo ng luha niya. Hindi ko pa sila kaya'ng patawarin. Dahil kung hindi sana nila ipinilat ang kasal ay hindi mangyayari ang lahat ng ito.

"Alam mo. Mas gugustuhin ko pa'ng hindi kami magka-ayos ni Kuya Felix kaysa makita siyang nakahimlay diyan!."

My anger is eating my whole system already.

"Kung gumawa nalang sana kayo ng ibang paraan para makabangon hindi mangyayari ito! Kayo ang gumawa ng problema pero pilit niyong pinapaayos saamin!" Hagulgol ko.