မနက္ ၄ နာရီတြင္ အခန္းျပန္အပ္ကာ ျပင္ဦးလြင္သို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ျပင္ဦးလြင္ေရာက္မွ မနက္စာစားၿပီး ေရာင္ ႏွင့္ မႈိင္းတို႔၏ အိမ္သို႔ သြားၾကသည္။အိမ္ေရွ႕တြင္ ေရာင္နီျမင့္ျမတ္ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ မနက္ ၁၂ နာရီတြင္ သၿဂႋဳလ္မည္ ဟူ၍ ေရးထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္အား ျမင္လိုက္သည္။ဉာဏ္ ထြက္ႀကိဳၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္လည္း ခ်ီထားသည္။ထိုကေလးသည္ ေရာင္ျမင့္ျမတ္၏ ကိုယ္ပြားလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရေအာင္ပင္ တူလြန္းသည္။
“ဆရာဉာဏ္ ဒီကေလးက..?”
“အဲ့တာ ေရာင္ကိုယ္တိုင္ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ေမြးခဲ့တဲ့ သားေလးေလ ေရာင္က သားသားကို အရမ္းခ်စ္တာ”
“ဪ ကေလးေလးက ဆရာေရာင္နဲ႔တူတယ္ ဆရာေရာင္က ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဆုံးတာလဲ ေသြးကင္ဆာနဲ႔ပဲလား”
“အင္း မင္းတူေလးကို ခ်ီၾကည့္ပါလား”
မာန္ ဉာဏ္၏ ပုခုံးေပၚတြင္ အိပ္စက္ေနေသာ ကေလးအား ေပြ႕ခ်ီၿပီး ထိုင္ေနလိုက္သည္။ေရာင္ ေသြးကင္ဆာျဖစ္ေနသည္ကို သိေသာ္လည္း ယခုေလာက္ လ်င္ျမန္မည္မွန္း မာန္မေတြးထားခဲ့ပါ။ကေလးကေတာ့ မာန႔္ လက္ေပၚမွာ အိပ္စက္လ်က္ပင္။ဉာဏ္က မာန္တို႔ေနဖို႔ အခန္းတစ္ခန္းျပင္ေပးထားတာမို႔ ကေလးပါ ေခၚၿပီး မာန္အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ဉာဏ္ အျပင္ဘက္မွာ ဧည့္သည္ေတြ ဧည့္ခံၿပီး အခန္းထဲလိုက္လာသည္။ကေလးအားၾကည့္ၿပီး ဉာဏ္ ငိုျပန္သည္။ေဘးနားတြင္ရွိသည့္ ေဗဒါက တစ္ခ်ိန္က ဉာဏ္၏ ဂ်ဴနီယာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္မို႔ ရင္းနီးၾကသည္။
“မငိုပါနဲ႔ အစ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ရွိပါတယ္ လူတိုင္းက သူ႔ကံနဲ႔သူသြားၾကရတာပါပဲ ေသႏွစ္ေစ့လို႔ ေသတယ္ပဲယူဆပါ ဒီဘဝမွာ ျမန္ျမန္ခြဲခြာရေပမဲ့ ေနာက္ဘဝမွာ ျပန္စုံေတြ႕ႏိုင္ပါေသးတယ္”
“အင္းပါ”
“ဝွါးးး ပါးပါး ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ ၿပီးေတာ့ ဦးဦးကေရာ ဘယ္သူလဲ ဘာလို႔သားကို ေပြ႕ထားတာလဲ”
“သားေလး အဲ့တာ မာန္မင္းမဟာေမာင္တဲ့ သားေဖေဖ နဲ႔ ပါးပါးရဲ႕ တပည့္ေလ သားသားေမြးတုန္းက ဓာတ္ပုံထဲမွာ ခ်ီထားတာ အဲ့ဦးဦးေလ”
YOU ARE READING
𝐔𝐧𝐜𝐨𝐧𝐝𝐢𝐭𝐢𝐨𝐧𝐚𝐥𝐥𝐲 (ခြွင်းချက်မရှိစွာနှင့်)
Romanceအိမ်ထောင်သည်လည်းဖြစ် အလုပ်ရှင်လည်းဖြစ်တဲ့လူကို ချစ်မိသွားတဲ့အခါ... ထိုဝတ္ထုသည် စာရေးသူ၏ စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်သာ ဖြစ်သည်။ ထိခိုက်မှုများရှိခဲ့ပါက စာရေးသူနှင့်သာ သက်ဆိုင်ပါသည်။ Warning Scenes တွေ ပါကောင်းပါနိုင်တာမို့ ဖတ်သင့်မဖတ်သင့် ကိုယ့်ဘာသာပဲ စဉ်းစားပါ။
