Manolya çiçeklerini sever misiniz? Küçük Açelya onlara bayılırdı. Ne zaman babaannesine gelse manolya çiçekleriyle donatılmış bir ormana giderdi. Ama bu çiçekleri onun için diken ve her geldiğinde sayılarını arttıran birinin olduğundan habersizdi.
Ben sana hep üşüyordum, Çünkü kıştım. Nakıştım, bakıştım. İnkar etmiyorum da bunu, Seni sevmek gibi Büyük işlere kalmıştım. Ve lütfen inkar etme, Sana en çok ben yakıştım.
Özdemir Asaf
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
)Şebnem Ferah- Mayın tarlası ) Keyifli okumalar dilerim🌺(
23. Bölüm; Kırmızı iplikler2
Hava soğuktu, hava çok soğuktu ve Ahsen'in üstünde incecik bir tişört vardı. Üşüyordu ama belli etmemeye çalışıyordu. Her gece dışarı çıkar, rüzgarın tenine çarpmasına müsaade ederdi. Bedeni donmak üzere dahi olsa eve gitmez, şafağa kadar öylece beklerdi. Belki de kendini cezalandırıyordu çünkü yıllar önce büyük bir hata yapmıştı.
Ahsen, ona sırılsıklam aşık olan adamın kalbini kırmıştı. Pişmandı lakin son pişmanlık hiçbir işe yaramıyordu maalesef.
Onu reddetmiş, hiç kimsenin böyle bir adamı sevmeyeceğini söylemişti. Halbuki asıl sevilmeyecek olan oydu, henüz bunun farkında bile değildi.
Askeriyenin önünden geçerken bir adamın ayakta dikilerek sessizce karşısındaki binayı izlediğini fark etti. Adamın yüzünü gördüğünde onun Ömer olduğunu anlamıştı. Üzgün görünüyordu. Ellerini birleştirmiş nefesiyle ısıtmaya çalışıyordu. Niçin dışarıdaydı? Madem üşüyordu neden içeri geçmiyordu?
"Selam." dedi Ahsen. Sebebini bilmiyordu ama onunla konuşmak istemişti.
Ömer başını ona doğru çevirdi. "Selam. İçeri gelsene."
Ahsen askeriyenin kapsısından girip Ömer'in yanına kadar yürüdü. Ellerini pantolonun cebine koydu.
"Üşümüyor musun?" diye sordu Ömer.
"Üşüyorum."
"Neden böyle giyindin o halde." Montunu çıkarmaya yeltendi. "Hasta olacaksın."
"Belki de arzum budur."
"Üşümek mi?"
"Evet, üşümek."
"Bir insan ne diye kendine bunu yapar ki?"
"Ya sen?" dedi Ahsen. "Sen neden buradasın?"
Bir anda Ömer'in yüzünde güller açtı. "Biri öyle istedi."
"Güzel mi?"
"Ne?"
Ahsen bahçedeki banklardan birine oturup arkasına yaslandı. "Senden bunu isteyen kişi, güzel mi?" Onun bir kadına aşık olduğunu hemen anlamıştı.
"Güzel." dedi Ömer. Ahsen'in yanına oturdu. "Çok güzel."
