Chapter 33

127 6 0
                                    

Nashie's POV

While I was driving I saw Axus's car parked in front of a cafe, just for a minute Narissa entered his car and he drove just to park in shade. She was inside his car for about 14 minutes. I wonder what they are talking about?
I sensed something is going on that I must know. Why he is here? I followed her hangang sa bahay nila ni Daniel. After 15 minutes nakita ko ang sasakyan ni Daniel na lumabas though it seemed that he noticed my car but he just passed by slowly maybe because he saw the car's plate number. Buti nalang pinalitan ko ang plate number ng sasakyan ko pagbalik ko dito sa Pinas. Masakit sa matang makita na nagsasama sila sa iisang bubong it makes me feel like dying so I decided to follow Narissa some other time. Tears are falling from my eyes as I drove, I thought I wont be affected but I'm wrong. I thought I already escaped from this feeling after I became Agent Seven again but its not. It made me realized that I am no longer the Agent Seven I know--fearless and emotionless living human weapon; a machine tend to kill and do missions. Since he came into my life I felt the changes inside.
Binuhay nya ang mga emosyon na matagal nang patay sa pagkatao ko.
My thoughts was interupted when I bumped with a car from nowhere.
Bigla akong napa-preno at muntik pa akong mauntog sa bumper. Siraulo to di manlang nagbusina before nag cross ng intersection e nangaling sa blind spot!
Haist!
Lumabas ako at nakita kong nagkagasgas ang harap ng sasakyan ko but of all of the people in the Philippines bakit si Daniel pa ang nakabangaan ko ng dalawang beses sa araw na ito!

"Miss ikaw nanaman? uhm okay ka lang? nasaktan ka ba?" tanong nya nang makita ako.
I didn't answered. Na-froze ako, i felt a tear dropped from my eyes.
He quickly reached his pocket at ibinigay sa akin ang panyo.
"Ms I'm sorry nasira kasi ang busina ko bigla that's why I'm in hurry na bumalik to get another car, sorry talaga"
Hindi ako nakaimik my hands automatically held the ring on my necklace that he gave me on my birthday.
"Miss?" he said again.
I just shorttly said "fine" and I get inside of my car, but he knocked on my widow " Miss flat yung tire mo. Kami may ari ng subdivision na ito. Iwan mo nalang ang sasakyan mo ako na ang bahala magpaayos  ihahatid nalang kita if okay lang sayo?"
I left no other choice kungdi sumabay sakanya. Dumating ang isang sasakyan ni Daniel at ibinilin nya sa guards at driver ang sasakyan namin.
He opened the door of his car for me. Sa passenger seat nya ako pinaupo,
"San kita ihahatid miss?" he asked.
"Alfonso bar" sabi ko. Di ko alam kung bakit iyon agad ang lumabas sa bibig ko pero hindi ko na magawang bawiin.
"Huh? sarado pa iyon ngayon miss.
Uhm by the way I'm Daniel, don't worry di ako masamang tao, you can trust me wala akong gaga-"

"I know'' I interupted and I saw na nagtaka sya.

"You know me?" he asked

"No" pagsisinungaling ko "you're easy to read" dagdag ko pa nang bigla syang napa preno at napatitig saakin.

"I'm sorry, may bigla kasi akong naalala sa sinabi mo--someone who is very special for me. Kaboses mo kasi sya at pareho kayo ng features maliban sa mukha" bakas ang lungkot sa mga mata nya.
Napatingin ako sa kamay nya at laking gulat ko nang makita na suot nya ang kapares ng singsing ko. I held me ring tightly na napansin nya.

"Miss siguro mahalaga yang nasa kwintas mo. Bigay siguro yan ng boyfriend mo no? kanina mo pa yan hinahawakan pansin ko lang" puna nya saakin. I just nod.

"Miss may I know your name?"

"I'm Kath" mahina kong tugon.
"Ah, Kath nice to meet you" sabay extend nya nang kamay at tinangap ko naman iyon.
Holding his hands makes me feel so right. Agad kong binawi ang kamay ko "you can drop me there" sabay turo ko sakanya. Huminto naman sya at pinagbuksan ako ng pinto, akmang tatawid  na ako nang bigla nya akong hilain at yinakap dahil may humaharurot na big bike, na naging dahilan upang maglapat ang aming labi habang nakasandal sa sasakyan nya.

"Im sorry" paumanhin nya.
pwede bang sabihing isa pa? pwede  bang sabihin ako si Nashie? kaso hindi. magugulo lang ang lahat.

"its okay. Thank you for saving me" sabi ko lang.
"Kath ingat" habol nyang sabi at saka ako lumakad papalayo sakanya bagamat mabigat sa paa na iwan sya. Napahinto sandali bigla kasing bumuhos ang malakas na ulan teo minutes after nyang umalis. Nasa park ako, standing in the rain. Tanging purse lang ang bitbit ko. Naiwan ko sa sasakyan ko ang ibang gamit ko, ibinigay ko rin yung spare key ng kotse ko kay Daniel para mapaayos ang kotse ko.

Finding ForeverTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon