Treacherous Heart 2: Down Bad Chasing

Pahina 9

My baby

Sembreak...

It has been a week after Gavino's graduation.

Kami naman ay kaka-simula pa lang ng sembreak namin. Ang daming nangyari sa loob ng isang linggo. Final exams. Pag pasa ng mga research papers. Pag tapos sa mga projects.

Noon, siguradong pagod na pagod na ako. I wouldn't even have any energy left to go out or something. I'll probably just concede with my parents' plans for my sembreak like to attend social gatherings with them, have tea with their colleagues or just stay at home.

Hindi na ako mag aatubiling mag plano ng kung ano.

Pero ito ako... nakatayo sa harapan ng pintuan ng opisina ng daddy ko sa bahay.

Tapos na kami mag dinner at ipagpapaalam ko na sana ang kanina ko pang plano kung hindi lang may tumawag kay daddy kaya agad siyang nag kulong dito sa opisina niya.

I could ask my mom but then she'll just say ask dad. So... I'll proceed with him, para hindi na rin ako umasa. I have yearned and worked hard for this plan... and I don't want to get my hopes up for nothing.

Suntok sa buwan ito...

Sandali akong lumunok, pumikit at huminga ng malalim.

"Willow, you can do this." Bulong ko.

Minulat ko ang mga mata ko at kumatok na.

Damn it.

When did I start having this courage?

I don't know but I swear... my sweaty hands are a reminder that I never felt this courageous before.

"The door is open." Aniya sa isang authoritative na boses.

Lumunok ako uli at literal kong narinig ang pagkabog ng puso ko.

"Dad..." I gently called out.

Tinulak ko ang pinto pabukas at bumungad sa akin ang kalmadong mukha ni daddy, which is a rare sight so I might be lucky today. Mukhang right time naman?

Here we go...

It's now or never, Willow...

"Yes? Do you need anything, Willow?" His voice was so accommodating I actually felt my hopes spiked up...

"May ipagpapaalam po sana ako..." I carefully trailed as I sat down in front of him.

Para akong isa sa mga ka-transaksyon niya sa negosyo ngayong nakaupo ako sa isa sa dalawang upuan sa harapan ng office table niya.

It has always been like this.

Kaya siguro nanginginig ako ngayon sa takot. Dahil sa lahat ng paalam ko. Sa lahat ng sitwasyon na naupo ako rito sa harapan niya. Malinaw palagi ang sagot. It was always a 'no'. And... I can't help but to think that it will also be the same today.

My usual self wouldn't even bother to try anymore. It's pointless. Madidismaya lang ako.

Pero bakit ko nga ba ginagawa 'to? Bakit sumusubok ako uli? Bakit sa dami ng 'hindi pwede' sa akin, nandito ako ngayon sa harapan ng daddy ko para magpaalam?

I know the answer. It's clear in my head and in my heart.

It's because... for once in my life, I wanted something... that was worth asking for permission for... regardless if the chances of approval is low.

Napayuko ako at napatingin sa mga daliri kong nag lalaro.

Dad's aura is really intimidating.

"What is it?"