Adopted by One Direction

Deel 3

POV Sanne

"Hoe da fuck hou jij dat vol?" vraagt Louis buiten adem. Hij heeft mij daarjuist achterna gezeten om mij in het zwembad te gooien. En ik... Ik sta hier superchill te lachen. "Conditie Louis, conditie" grinnik ik.

Ik ren naar het zwembad waar de rest van de jongens ook in zitten en doe een bommetje.

"Serieus? Ik loop jou 10 minuten achterna om jou in het zwembad te gooien en dan spring jij er even lekker in?" Vraagt Louis verontwaardigd. "Fuck logics, be a unicorn" zeg ik grinnikend.

Hij zucht. "Wat heb jij met eenhoorns?" Ik kijk hem geïrriteerd aan. "Wat heb jij met wortels?" kaats ik terug. Hij grinnikt. "Nu wil ik een wortel" En hij loopt terug naar binnen.

Ik ga uit het zwembad en loop naar een ligstoel. Ik ga liggen en sluit mijn ogen.

Zou ik de jongens ooit kunnen vertellen van mijn ouders? Zou ik hun ooit kunnen aanvaarden als mijn ouders? Dan denk ik aan de brief. De brief die ik altijd al had bijgehouden maar nog nooit had gelezen. Mijn vader gaf hem me vlak voor dat hij me opsloot op mijn kamer. Die brief ligt boven in een speciaal vakje van mijn koffer waar hij altijd al lag.

Ik sper mijn ogen wijd open en spring op uit de stoel. Ik ren de trap op naar mijn kamer. Ik moet die brief lezen. Ik gooi mijn koffer op bed en rits het speciaal vakje open. Daaruit haal ik de brief.

Voorzichtig scheur ik de bovenkant open en haal het papier eruit. Dit is de brief. Zou ik hem wel lezen? Ja Sanne, hij is er al 10 jaar!

Oké, hier gaan we dan...

Lieve Sanne,

Als je dit leest zijn we er waarschijnlijk niet meer.

Maar we verdienen het ook niet om te leven. 

Al die jaren hebben we gelogen tegen jou.

We hebben gelogen over wie we waren.

We waren geen perfecte ouders met een goede baan.

Nee, wij waren zeker geen perfecte ouders.

Elke dag toen we jou naar school deden vertelde we steeds dezelfde leugen.

We vertelde de leugen dat we gingen werken.

We gingen misschien wel werken maar we deden het verkeerde werk.

We waren huurmoordenaars.

Elke dag vermoorde we wel 1 of 2 mensen.

Voor geld, het geld dat we nodig hadden om voor jou te zorgen.

Maar natuurlijk kunnen al die moorden niet onbestraft blijven.

Op een dag zouden ze ons vinden, zouden wij vermoord worden.

En die dag is blijkbaar al geweest.

We hopen dat je gelukkig word.

Met een nieuwe familie, jouw familie.

En het spijt ons dat wij niet die familie konden zijn.

Het spijt ons voor wat we je hebben aangedaan.

Maar vergeet nooit dat we van je houden en dat zullen we altijd doen.

We blijven altijd bij je.

Je zult ons nooit zien maar we zijn er wel.

We zijn er in je hart.

We houden van je.

Mam en Pap.

De tranen stromen over mijn wangen. 10 jaar heb ik geloofd dat ze werden vermoord om niks, dat ze onschuldig waren. Maar wat blijkt? Ze waren zo schuldig als wat. Ze vermoorde mensen als werk, hoe ziek kun je zijn? Hoe konden ze me zoiets aandoen?

Mijn hele leven werd ik voorgelogen. Mijn hele leven was gewoon een leugen. Ik vertrouwde ze. Ik dacht dat ze geen vlieg kwaad deden. Maar nee, mijn ouders waren gewoon huurmoordenaars!

Ik stop de brief weg en val huilend op mijn bed.

Ze hebben mijn hele leven tegen me gelogen en dan zeggen ze dat ze van me houden? Zijn ze gek? Ze willen dat ik gelukkig wordt... Hoe kan ik gelukkig zijn als mijn ouders niks anders deden dan vermoorden en dan uiteindelijk mijn eigen ouders dood zien liggen. Ja hoor, perfect leven...

Ik droog mijn tranen en loop terug naar beneden. Ik haal diep adem en zet een fake-lach op.

Ze zitten op de bank een film te kijken. Ik ga tussen Harry en Niall zitten. " Hey, waarom liep je zo plots naar boven?" vraagt Niall nieuwsgierig. Mijn fake-lach verdwijnt onmiddellijk.

"Zomaar" ik voel de tranen prikkelen achter mijn ogen als ik terug denk aan die brief. Nee Sanne, je gaat niet huilen. Te laat... 

Een traan verlaat mijn ooghoek. Snel veeg ik hem weg maar Harry had hem al gezien. "Huil je nou?"

"Nee" mijn stem breekt. Ze kijken me allemaal bezorgt aan. "E-er is niks" stotter ik.

"Vertel het maar" zegt Niall zacht terwijl hij me in een knuffel trekt. De tranen stromen terug over mijn wangen. Nu kan ik niet meer zeggen dat er niks aan de had. "Ik wil het nog niet vertellen"

"We zullen er altijd voor je zijn..." begint Liam. "...En ook al kennen we je nog maar 1 dag..." vervolgt Zayn. "...We houden nu al zoveel van je dat we je niet meer kunnen missen" sluit Louis af.

Zou dit de familie zijn waar mijn ouders het over hebben gehad? Een glimlach komt op mijn gezicht. "JAA! ZE GLIMLACHT WEER!!" Roept Louis blij. Ik barst in lachen uit. Hij is echt een kleuter. Hij stuitert op me af en spreid zijn armen. Ik vlieg hem om de nek. "Dankje Lou" fluister ik. Ik begraaf mijn gezicht in shirt.

Na een tijdje laat ik hem weer los. "Wij willen ook een knuffel!" roept de rest verontwaardigt. "Groepsknuffel!" schreeuwt Niall.

Dan wordt ik geplet door 10 armen die om me heen worden geslagen. "Ik ... Hoef ... Niet ... Dood" Mompel ik. Lachend laten ze los.

Ik ben blij dat ik geadopteerd ben door deze sukkels...

Flutstukje... I Know. Maar het volgende wordt beter... Dat weet ik 80% zeker. ;p