Adopted by One Direction

Deel 1

POV Sanne

Ik schiet overeind. De laatste tijd krijg ik steeds vaker nachtmerries. Ik wrijf even in mijn ogen en kijk op mijn wekker. 7:51 . Kan ik evengoed nu al opstaan nog maar 9 minuten voor de bel.

Geeuwend rek ik me uit en loop de badkamer in. Ik laat de douche lopen en kleed me uit. ik wacht tot het water warm genoeg is en stap er dan onder. De hete stralen die kletteren op mijn huid laten een tintelend gevoel achter.

Ik zeep mijn haren in met shampoo en spoel het terug uit.. Ik draai de kraan dicht en stap uit de douche.

Ik pak een zwart hemdje en een legerjasje. Daaronder doe ik een zwarte skinny met scheuren bij mijn knieën. Ook neem ik nog een zwarte beannie mee. Als ik me heb aangekleed gaat de bel.

Normaal gezien stap ik nu pas in de douche maar ja, wat maakt het uit?

Ik steil mijn bruine lokken en zet de beannie op mijn hoofd. Ik bekijk mezelf in de spiegel. Kan er mee door.

Ik slenter de trappen af. Het zijn er precies 58. Als ik in de eetzaal aankom ben ik er als eerste. Logisch. Het eten is hier niet bepaald geweldig maar het is beter dan niks. Uiteindelijk besluit ik maar gewoon een boterham met kaas te pakken, lekker simpel.

Terwijl ik mijn broodje traag op eet stroomt de eetzaal vol. Ik zit zoals altijd alleen aan een tafeltje in de hoek. Ik heb hier geen vrienden, ik heb hier eigenlijk niemand. Zelfs de bazin en de medewerkers haten mij. Ze zouden blij zijn als ik geadopteerd ben.

Zuchtend sprint ik de trappen weer op. Ik heb hier toch niets meer te zoeken.

Ik ben niemand, 3 kwart van het weeshuis kent mijn naam niet eens.

Ik mis ze... Ik mis mijn ouders. Ik mis die tijd dat we een normaal, gelukkig gezin waren. Een eenzame traan loopt via mijn wang naar beneden. Waarom? Dat vraag ik me altijd af. Eerst was het alleen maar: Waarom overkomt mij dit? Of waarom MIJN ouders? Ik deed nooit iets verkeerd. Maar de laatste jaren zijn er een paar waaroms? bijgekomen... Waarom besta ik? Waarom ben ik hier nog? Waarom ben ik nog niet dood enzo ...

"Alle kinderen verzamelen in de zaal" Galmt er door de luidsprekers. Ze gaan weer iemand adopteren. Ik kan toch boven blijven? Niemand wilt mij.

Ik loop de zaal binnen en loop meteen naar mijn plekje in de hoek. Niemand ziet me en hier is een klein raampje waar ik altijd door naar buiten kijk, naar mensen die voorbij lopen. Koppeltjes die klef zitten te doen, een bejaard stel, een man met zijn hond en noem maar op.

"OMG ONE DIRECTION!!!" roept iemand. Ik kan de stem herkennen als die van Tiffany. Ze is de grootste bitch die ik ken. Maar One Direction? Wie of wat is dat nu weer?

 Ik kijk voorzichtig op en zie 5 jongens een praatje met iedereen maken. Al die meisjes kijken alsof ze een eenhoorn zien. Sorry, ik hou gewoon van eenhoorns, het is het enige lichtpuntje in mijn leven.

"Hoi" Ik schrik op uit mijn gedachte als ik de 5 jongens voor me zie staan. Ik schrik me rot! Dit is de eerste keer dat de mensen die iemand willen adopteren met me praten of zelfs naar me kijken. Meestal negeren ze me gewoon.

"Uh, hoi?" het komt er meer uit als een vraag. "Wat is je naam?" vraagt een jongen met zwart haar.

"Sanne" mompel ik terwijl ik weer uit het raam kijk. "Waarom zit je hier in dit hoekje?" Ik kijk de blonde jongen kort aan en haal uiteindelijk mijn schouders op. Hoeven zij niet te weten, toch?

De jongens knikken naar elkaar. "We hebben besloten" hoor ik de jongens met bruine ogen en bruin haar zeggen tegen Mvr. Preston. Ik sta op en wil naar boven lopen.

"We willen Sanne"