Adopted by One Direction

Deel 2

POV Sanne

Wat?! Ze willen mij? Mijn mond valt open. Hoezo willen ze mij?

"Oké dan, Sanne je mag je koffers pakken" zegt Mvr. Preston. Ongelovig loop ik de trap op. Als ik uiteindelijk boven ben, begin ik de weinige spullen in te pakken. Het duurt maar een minuutje of 2 of ik sta al terug beneden met mijn koffer. Nou ja, koffer? Zeg maar gewoon rugzak...

Een beetje zenuwachtig wacht ik tot de jongens naar buiten komen. Ze zijn nu de papieren in orde aan het maken of zoiets. 1 voor 1 komen de jongens het bureau uit. Ze glimlachen naar mij. Ik weet niet wat ik moet doen dus forceer ik ook maar een glimlachje.

"Onze auto staat buiten" zegt de blonde jongen. Ik knik lichtjes. "OMG ONE DIRECTION OMG" Een meisje rond mijn leeftijd rent op de jongens af. Verbaasd kijk ik toe hoe de jongens haar een handtekening een foto en een knuffel geven. Okaaaaayyyy Weird!

Als we eindelijk in de auto zitten zit ik bij de jongen met het bruine warrige haar en blauwe ogen. "Dus, vertel eens wat over jezelf" stelt hij voor. Ook de andere jongens kijken me nu aan. "Euh, Ik ben dus Sanne en ik ben 17" antwoord ik ongemakkelijk.

De jongen wilt nog verder vragen maar de jongen met krulletjes onderbreekt hem. "We zijn er!" roept hij. Opgelucht haal ik adem. Gelukkig.

Zodra het portier open word gedaan spring ik letterlijk uit de auto. Mijn mond valt open als ik het huis zie. Zo groot. Ondertussen zijn de jongens ook uitgestapt. "Leuk?" vraagt de jongen met de zwarte kuif. Ik knik hevig.

Van binnen ziet het er nog groter uit! "Maar, euh, ik weet jullie namen niet" zeg ik een beetje ongemakkelijk. "Nee?!" roepen de jongens verbaasd in koor. "Jullie zijn geen Eenhoorns" zeg ik schouderophalend. Want kom op... Als ze eenhoorns waren had ik hun namen al lang geweten.

Uiteindelijk hebben ze zich allemaal voorgesteld. "Maar waarom moest ik jullie kennen?" Vraag ik dan. "Wij zijn One Direction, wij zijn wereldberoemd" zegt Harry trots. Ohw... Vandaar dat gillende meisje.

"Wil je je kamer zien?" vraagt Niall. "Jup" zeg ik vrolijk. Ik ken ze nu al een beetje beter. Ik volg hem de trap op.

Niall loopt straal voorbij de 5 andere deuren en loopt de gang door tot het einde. Bij de laatste deur stopt hij. Hij kijkt me aan. "Klaar?" Ik knik. Hij doet de deur open en...

De grootste kamer die ik ooit gezien heb ligt achter die deur. Het is dubbel zo groot als mijn kamer in het weeshuis. De muren zijn wit en tegen de rechtse muur staat een 2persoons bed met in de muur een raam. In de linker muur zijn nog 2 deuren. Daar achter liggen een inloopkast en een eigen badkamer.

Ik draai me om naar Niall die me grijnzend aankijkt. "En?" vraagt hij. "Serieus? Dit is de beste kamer ooit!" roep ik uit. Ik spring op hem en omhels hem stevig. Hij wankelt even achteruit maar slaagt toch zijn armen om me heen.

Helemaal hyper loop ik terug de woonkamer in. "De beste kamer ooit!" Roep ik stuiterend. De jongens lachen. "Maar waarom zat je eigenlijk in het weeshuis?" vraagt Harry. Ik verstijf. Dat hoeven zij niet te weten. "Dat hoeven jullie niet te weten" antwoord ik geïrriteerd.

Fijn, door die vraag is mijn humeur verandert. "Euh, toch wel, wij zijn nu je ouders" zegt Liam.

Bij het woord ouders krimp ik ineen. "Jullie zijn mijn ouders niet!" roep ik boos. Ik wil naar mijn kamer gaan maar Harry pakt mijn arm. "Laat me los" sis ik. "Wij zijn je ouders, Sanne, of je het nu wilt of niet"

Nu word ik woedend. Hoe durft hij dat te zeggen. "Jullie zijn mijn ouders niet en jullie zullen dat ook nooit worden" schreeuw ik. Ik ruk me los. "Bedankt voor het verpesten van mijn humeur" mompel ik terwijl ik de trap op loop.

Ik ren de gang door naar mijn kamer. Ik slaag de deur achter mij dicht en plof neer op mijn bed. De tranen stromen nu over mijn wangen. Waarom? Waarom zijn mijn ouders eigenlijk vermoord?

Niemand is er ooit achter gekomen. Ik kijk naar het plafond. Waarom moesten ze nou net daarover beginnen?

Er word op de deur geklopt. "Ga weg" mompel ik. "Sanne, ik ben het, Louis" zegt Louis blijkbaar.

"Dus? dat verandert niks" antwoord ik bot. "Please, mag ik binnenkomen?" smeekt hij bijna. Ik zucht.

"Oké dan" De deur word opengedaan en Louis komt naast me op bed zitten. "Sorry" zegt hij zacht. "Het is niet jou schuld... Het is gewoon... Moeilijk" zucht ik. Hij knikt. Hij komt naast me liggen en samen staren we naar het plafond.

Na een lange stilte staat Louis op. "Negeer die vragen gewoon, okay?" vraagt hij terwijl hij zijn hand uitsteekt. "Uhm, okay dan" zeg ik als hij mij overeind trekt. Hij glimlacht.

Hij trekt me naar beneden waar de jongens nog steeds op de bank zitten. Ze kijken me verwachtingsvol aan. Denken ze nu echt dat ik het ga vertellen? No way...

"Wat gaan we nu doen?" vraagt Niall om de stilte te verbreken. "Voetballen?" stelt Zayn voor.

Zonder dat ik het wil verschijnt er een mega grijns op mijn gezicht. Ik voetbal al sinds mijn 5de. Het was het enigste dat ik deed toen ik in het weeshuis zat. Alleen niemand weet het.

"Sanne?" Zayn kijkt me vragend aan. "Ja?" "Je keek redelijk eng" antwoord Liam in de plaats van Zayn.

"Kan zijn" mompel ik nog steeds met die grijns op mijn gezicht geplakt.

Uiteindelijk zijn de teams:

Louis-Zayn en ik

Liam-Niall en Harry

"Wie in de goal?" vraag ik. Zayn steekt zijn hand op. "Wij gaan zo winnen" grinnik ik.

"Nou, Harry en Liam zijn best wel goed" mompelt Louis. "Wacht maar" fluister ik.

"Go!" roept Harry. Ik ren meteen op de bal af. Ik kan redelijk snel rennen dus ik ben er als eerste. Ik dribbel de bal eerst langs Liam heen en pas hem naar Louis die vooruit loopt. Ik sprint verder en Louis past hem terug. Ik maak een paar schijnbewegingen bij Harry en schiet de bal in de hoek van de goal waar Niall verbaast staat te kijken.

"GOAL!!" Roep ik vrolijk. En ik huppel naar Zayn en Louis die me met open mond een high-five geven.

"Hoe?... He?... Wat?"vraagt Harry verbaast die komt aangelopen.

"Je bent verslagen door een meisje"lacht Louis Harry uit. Mokkend loopt Harry terug weg.

Verdiende loon. Had hij maar niet naar mijn ouders moeten vragen.

Morgen misschien nog een deel... Had het druk....

Niks meer te zeggen...

UNICOOOOOOOOORN!!