Adopted by One Direction

Deel 9

POV Sanne

De jongens kijken me geschokt aan.

Had ik dat nu echt gezegd?

Louis staat op, hij kijkt me aan, een emotie die ik niet kan omschrijven vult zijn ogen.

"Als dat is wat je wilt" mompelt hij terwijl hij me strak aan kijkt.

Het liefst wil ik nu gaan roepen dat dat het laatste is wat ik wil, maar het is beter als alles weer zoals vroeger wordt.

Ik, als de onzichtbare, ik, die voor niemand iets betekent.

One Direction, de beroemde knappe boyband, de 5 jongens zonder dat waardeloze lelijke kind.

Ik knik maar wat terwijl de jongens mijn kamer verlaten.

{Bij het weeshuis}

Hier sta ik dan, voor het weeshuis, met mijn koffers naast mij.

Met tranen in mijn ogen draai ik me om, en zie daar 5 jongens staan.

5 jongens die in zo'n korte tijd zoveel voor mij zijn gaan betekenen. 5 jongens die zo dom waren om mij te adopteren. Ik breng alleen maar problemen mee.

Ook zij staan bijna te huilen, ook al ben ik die tranen niet waard.

Ik laat mijn koffers vallen en ren naar ze toe. Als ik daar ben spring ik in Liams armen.

Meteen vangt hij me op en slaat zijn armen strak om me heen.

"Sorry" snik ik en ik laat hem los. Zo ga ik het rijtje af, tot ik bij Louis ben, hij is de laatste.

"Het spijt me, voor alles, alle problemen die ik meebracht, dat ik tegen je schreeuwde terwijl je me alleen maar wou beschermen, voor alles" zeg ik huilend.

Hij geeft me een waterig glimlachje en slaat dan zijn armen strak om me heen.

"Louis, ik moet gaan" fluister ik in zijn oor als we al een tijdje staan te knuffelen.

"Nee" zegt hij hard. Ik schrik even en probeer me los te rukken.

"Nee Sanne, je gaat niet weg, ik wil niet dat je weggaat" zegt hij als hij me aan kijkt.

Ik bijt op mijn lip. "Dat wil ik ook niet" fluister ik zachtjes, hopend dat niemand het hoort.

POV Louis

"Dat wil ik ook niet" fluistert ze zacht.

Verbaast kijk ik haar aan. "Waarom ga je dan?" vraag ik verward.

Waarom zou ze gaan als ze dat zelf niet wilt?

Ze kijkt me aan met haar mooie hazelbruine ogen en bijt op haar lip. Alweer ontsnappen er door dit kleine gebaar al meer dan honderden vlinders, ik bedoel, olifanten in mijn buik.

"Het moet, oké?" De tranen lopen over haar wangen.

"Waarom moet je?" Blijf ik doorvragen.

Ik moet weten waarom, ik moet haar gedachten kunnen veranderen, ik wil dat ze blijft, bij ons, maar ook bij mij.

"Laat het gewoon Louis, je kan het niet veranderen" zucht ze. En ze draait zich om.

Misschien kan ik het inderdaad niet veranderen, maar ik kan het wel proberen, toch?

"Sanne, laat me je gewoon helpen" zeg ik als ik haar bij haar arm pak.

"Je kan het niet" fluistert ze gebroken.

"Laat me het proberen" smeek ik.

"Nee" en met dat draait ze zich weer om, pakt ze haar koffers, en loopt ze het weeshuis binnen.

Ik kijk haar met tranen in mijn ogen na. Door de glazen deuren en ramen van het weeshuis zie ik haar bij de balie met Mevr. Preston praten.

Ze kijkt nog even naar buiten, recht in mijn ogen, maar schud dan zachtjes haar hoofd en loopt achter Mevr. Preston aan.

Weg...

Ze is weg...

"Louis, wij moeten ook gaan" zegt Niall als hij zijn hand over mijn schouder legt. Ook hij klinkt gebroken.

Langzaam knik ik en stap in de auto.

Weg van Sanne...

POV Sanne

Ik word weer in mijn oude kamer gedumpt, omdat er weinig andere kinderen meer naar hier kwamen, is er hier niets verandert.

Zuchtend laat ik me op mijn oude bed vallen. Een stofwolk vliegt de kamer in. Hier is ook niet echt schoongemaakt.

Ik begin met mijn koffers uit te pakken. Als eerste zie ik de Pikachu onesie.

"Onesie!" gil ik als ik het rek met onesie's zie. Ik zie een pickachu onesie. "Pickachu!" gil ik weer hyper. Ik trek hem uit het rek uit en ga op mijn knieën zitten. "Please Niall, mag ik, mag ik?" smeek ik.

Hij knikt hevig. Ik doe een vreugdedansje. "Pika,Pika!" roep ik door de winkel. De mensen kijken me vreemd aan. Ach ja... YOLO!!

Na nog wat kleren gepakt te hebben gaan we naar de pashokjes. Als eerste de onesie. Ik doe mijn kleren uit en doe de onesie aan. "Pika!" Ik spring uit het pashokje. "OMG, die moet je nemen!" roept Niall. Yes!

Ik glimlach, ik mis ze nu al.

Maar het moet. Als ik langer bij hun was gebleven dan zouden ze ook worden vermoord, en daar wil ik liever niet aan denken.

Ik pak de rest van mijn koffer uit als ik daar mijn gsm zie liggen. Die dure Iphone 5c.

Ik wou hem nog teruggeven maar ze stonden erop dat ik hem mee nam.

Ik laat me op mijn stoffige oude bed vallen en start mijn gsm op.

Als ik twitter en zie meteen al meer dan 10.000 meldingen ofzo.

Ik sluit mijn telefoon af, als ik alles ga lezen enzo dan ga ik nog meer aan de jongens denken.

Als die stomme kut stalker er niet was geweest was ik nu nog gewoon gelukkig bij de jongens, maar nee hoor. Waarom stalkt hij mij? Hij heeft mijn ouders vermoord, maar ik heb toch niets verkeerd gedaan?

Vermoeid kruip ik in bed.

Denkend aan de stalker val ik in slaap.

Sanne is terug in het weeshuis. Pffff, IDIOTE STALKER!!!!!!!!!! Moest er ff uit.

Oké we weten nu allemaal dat Louis overduidelijk 2 oogjes op Sanne heeft. Snap je hem? 2 oogjes...

Snap je hem? Gefeliciflapstaart! Jij hebt dus ook droge humor. Snap je hem niet? Dan moet je meer met mij om gaan!!

Als het goed is zie je hierboven een pica van Sanne. Jup, sommige kennen haar wel. Nina Dobrev!

Vote?

Comment?

(Chat altijd welkom!)

Xxx El