Adopted by One Direction

Deel 7

POV Sanne

Ik heb het Louis dus al verteld. Nu nog de andere jongens...

Hoe moet ik dat doen? Ik ga het gewoon zeggen. Of moet ik wachten tot het juiste moment?

Ugh! Ik weet het niet...

Ik ga wachten op het juiste moment. Denk ik...

"Sanne! Post voor jou!" word er naar boven geschreeuwd.

Huh? Post voor mij? Wie weet er nu waar ik woon?

Vragend loop ik de trap af. Liam zit op de bank de post te sorteren. Echt typisch Liam...

Hij steekt een brief naar me uit. Fronsend pak ik hem aan.

Ik scheur de enveloppe open en haal het stuk papier eruit.

Sanne,

Als je deze brief krijgt ben je dus geadopteerd.

In het weeshuis was je veilig.

Maar nu kan ik hetzelfde met je doen als wat ik met je ouders heb gedaan.

Ja, je leest het goed, ik heb je ouders vermoord.

En ik ga jou ook vermoorden.

Heel jou familie ga ik uitroeien!

Pas op Sanne, ik kan iedereen zijn.

Vertrouw niemand!

En daarmee eindigde de brief. Een vlek verspreide zich over het papier.
Het was een traan. "Sanne,gaat het?" Liam kijkt me bezorgd aan.

'Vertrouw niemand'

"Euh ja hoor" ik laat een waterig glimlachje zien.

Ik sprint de trap terug op en laat me verslagen op bed vallen.

Hij gaat me vermoorden. Hij weet waar ik woon. Ik ben nergens veilig. Hij kan iedereen zijn. Misschien is het zelfs Liam of Harry of Zayn of Louis of Niall... Ik kan niemand meer vertrouwen.

Ik begin te hyperventileren.

Ik ga dood.

Ik ga dood.

Ik ga dood.

En dan wordt het zwart...

POV Louis (Yay! Eindelijk!)

"Ga dood!" roep ik. "Ga zelf dood!" gilt Niall terug.

Niall en ik spelen Call Of Duty Ghosts. "Aha! Gewonnen!" ik kijk Niall boos aan. Hij wint altijd.

Ik zak onderuit op de zetel met mijn armen gekruist.

"Jongens!" Liam roept van de keuken. "Kom hier!"

Zuchtend sta ik op. Waarschijnlijk weer over een interview of concert enzo. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn werk. Maar af en toe wil ik een normale tiener zijn. Oké, tiener misschien niet maar je snapt me wel.