To χαμένο 20%.

Σκέψεις.

''Σίγουρα θα πρέπει να βάλω περισσότερα φύλλα'' σκέφτηκα καθώς έφτιαχνα ένα πράσινο χρώμα στην παλέτα μου. Όμως αχ μου τελείωσε το λευκό. Σηκώθηκα να πάω να βρω. Δεν γίνεται να φτιάξεις το χρώμα που θες χωρίς λευκό. Από την θέση που καθόμουν κοίταξα γύρω μου. Η όμορφη αίθουσα καλλιτεχνικών του σχολείου. Ίσως το πιο μαγικό μέρος του σχολείου. Μέσα σε όλη αυτή την μαυρίλα του κτηρίου και ιδιαίτερα των ανθρώπων υπήρχε αυτή η φωτεινή αίθουσα. Δεν υπήρχαν πολλά άτομα στο δωμάτιο. Έριξα μια ματιά και αμέσως εντόπισα το σωληνάριο που χρειαζόμουν. Καθώς κοίταξα πάνω να δω σε ποιόν άνηκε ένα κύμα ανατριχίλας με περιτριγύρισε. Ήταν του Thomas. Καθώς στο δωμάτιο δεν υπήρχαν παρά δύο ακόμα άτομα και αυτός ήταν αφοσιωμένος στην δουλειά του αποφάσισα να τον παρατηρήσω γιατί δεν θα είχα κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες. Ξανθά μαλλιά που του έπεφταν ελαφρά στο πρόσωπο και καστανά μάτια από αυτά που σε τρυπάνε όταν σε κοιτάνε. Ένιωθα πως θα τρυπούσε τον καμβά τόσο έντονα που τον κοιτούσε. Στο μέτωπο του είχαν σχηματιστεί δύο ρυτίδες όπως και κάτω από τα μάτια του. Τα χείλη του ήταν ήρεμα σε αντίθεση με όλη την ένταση του προσώπου του. Μια τούφα έπεσε στο πρόσωπο του κάτι το οποίο προφανώς δεν κατάλαβε. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά πιο γρήγορα. Ήταν τόσο κοντά. Λίγα μέτρα. Ήταν η πρώτη φορά που είχα τόσο καθαρή θέα. Τόσο όμορφος. Ένιωθα κάθε κύτταρου του σώματος μου να χαλαρώνει εκτός από αυτά της καρδιάς μου. Θα μπορούσα να του μιλήσω. Είχα την ευκαιρία και την δικαιολογία. Δεν υπήρχε πολύς κόσμος. Όμως δεν μπορούσα να το κάνω. Δεν μπορούσα να τον διακόψω. Μπορεί να νευρίαζε μαζί μου. Εξ' άλλου τι μπορούσα να του πω; ''Γεια. Μπορώ να δανειστώ το άσπρο χρώμα.'' Όχι το ''γεια '' το κάνει πολύ αμήχανο. Ίσως ''συγνώμη, θα μπορούσα να δανειστώ το άσπρο χρώμα.'' Έτσι όμως δείχνω ότι τον φοβάμαι. Τέλος πάντων σκέφτηκα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα πήγαινα να του μιλήσω. Μακάρι να τον ήξερα προσωπικά. Ζηλεύω όλους αυτούς που μπορούν να του μιλάνε καθημερινά. Είναι τόσο τυχεροί. Σε μια στιγμή σταματάει. Κοιτάει την παλέτα του. Με είδε; Μήπως με είδε; Πριν να το καταλάβω κοίταζε γύρω και το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου για ένα δευτερόλεπτο ώσπου γύρισα κατευθείαν στο πίνακα μου και πήρα αυτόματα το πινέλο ζωγραφίζοντας μια γραμμή από τον πανικό μου να δείξω ότι δεν τον κοίταζα αλλά ζωγράφιζα που κατέστρεψε όλο αυτό που είχα κάνει. Όλη την αισθητική του βάθους. Δεν ήξερα για τι να πρωτοστεναχωρηθώ. Για τον πίνακα; Για το ότι είχα γίνει ρεζίλι; Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά με μια άλλη αίσθηση όμως. Και τώρα τι θα σκέφτεται για έμενα; Σίγουρα θα πιστεύει πως είμαι φρικιό. Έσφιξα τα χείλη μου ώσπου δημιούργησαν μια λεπτή γραμμή. Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Είχα στεναχωρηθεί τόσο. Κοίταζα τον πίνακα. Τότε ακούω μια φωνή από δίπλα μου. Με κατατρόμαξε με αποτέλεσμα να κάνω άλλη μια γραμμή που διάλυσε ακόμα περισσότερο τον πίνακα. ''Γεια... '' . Κοιτάω κατευθείαν πάνω και βλέπω όλα αυτά τα χαρακτηριστικά αλλά από πολύ πιο κοντά. Ένιωσα τα μάτια του να με τρυπάνε σαν δύο μικρές καφέ σφαίρες. ''Ξέμεινα από μαύρο και εφόσον δεν είναι εδώ ο καθηγητής με τα χρώματα μήπως μπορώ να έχω το δικό σου;'' ''Ναι, σίγουρα! '' είπα λίγο πιο ενθουσιώδες απ' όσο έπρεπε και του το έδωσα. ''Ευχαριστώ. Τι ζωγραφίζεις; '' Τι έχει κι άλλο; Ωχ, Θεέ μου. Ηρέμησε. Δεν έχει τελειώσει ακόμα. Εκπνοές. Εκπνοές. Είχα αναλώσει όλες τις δυνάμεις μου στο ναι σίγουρα που απλά του το έδειξα κι εκείνος έσκυψε να το δει. Εκπνοή. Δεν μπορούσα να κοιτάξω στο πλάι. Ένιωθα όμως την ζεστασιά του εκατοστά μακριά μου. Ένα κύμα ανατριχίλας διαφορετικό από τα αλλά άρχισε να με διαπερνά. Ήταν πιο κοντά από ποτέ. Εκπνοή. Άρχισε να λέει κάτι για τις γραμμές. Δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς τι έλεγε αλλά κατάλαβα πως του άρεσε. Κοίταζα μπροστά και σε κάποια στιγμή είδα το δάχτυλο του να κουνιέται από τις γραμμές στα άλλα μέρη του πίνακα. Ακόμα και το δάχτυλο του ήταν τόσο τέλεια σχηματισμένο. Όλη αυτή η εμπειρία ήταν τόσο έντονη που δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και να τον ακούσω. Ήταν λες και μίλαγε διαφορετική γλώσσα. Σκόρπιες λέξεις καταλάβαινα μόνο. Ξαφνικά η ζεστασιά έφυγε. Και μπόρεσα να έρθω σε πιο φυσιολογικά επίπεδα. Εκείνη την στιγμή ακούω το κουδούνι να χτυπά κάτι το οποίο με κατέβασε στην γη ακόμα περισσότερο. ''Αααα, δεν πειράζει. Ευχαριστώ πάντως. Και όπως είπα πριν πολύ ωραίος πίνακας. '' ''Ευχαριστώ.'' Είπα κοιτάζοντας τον. Είδα τα χείλη του να σχηματίζουν ένα μικρό χαμόγελο και ύστερα έφυγε. Εγώ έμεινα εκεί. Κοιτάζοντας τον πίνακα μου και νιώθοντας υπερβολικά χαρούμενη. Εδώ και χρόνια είχα να νιώσω τόσο χαρούμενη. Μου μίλησε. Με κοίταξε. Του άρεσε ο πίνακας μου. Άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου και κοίταξα το μαύρο σωληνάριο. Ίσως το ζητήσει την επόμενη φορά σκέφτηκα και το έβαλα σε ξεχωριστή θήκη. Η φωνή του οδηγού τα έσβησε όλα και επανήλθα πάλι στην πραγματικότητα. Δεν ξέρω γιατί αλλά τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν πολύ το παρελθόν. Τα εφηβικά και παιδικά μου χρόνια. Τέλος πάντων σκέφτηκα και αφού ευχαρίστησα τον οδηγό μπήκα στο εργαστήριο.