Will of Fire; Efsaneler Ligi

6. Bölüm Ayrılık

"Grubunuza katılamam... Bunu istemediğimden söylemiyorum, ama katılamam. Lütfen, gidin."
Miwa Yurihe, karşısındaki grup lideriyle konuşuyordu. Belki reddediyordu onun teklifini ama, söylediklerinde en ufak bir yalan sezmiyordu Spyke, söyledikleri bire bir hisleri idi. Kendi cevabıydı.
Gülümsedi Spyke, kapüşonunu taktı.
"Peki, Miwa. Seni anlıyorum, buradan gideceğiz. Ama grubumuza bir gün katılacağını da biliyorum. O gün geldiğinde, beni bulmam yeter. Tek istediğim, bunu Efsaneler Liginden önce yapman." Kawazaki ve Nagako'nun ortalarından geçerek, barın kapısından dışarı çıktı. Miwa arkasından bakıyordu Spyke'ın o günün gelmesini o'da istiyordu. Önce hüzünlenir gibi oldu sonra Spyke'ın açık bıraktığı ve onu bekliyor olduğu düşüncesi gülümsemesine neden oldu.
"Söz veriyorum, Kusogami liglerden önce geleceğim. Ama, keşke sizlerle beraber şimdi gidiyor olsaydım." Öylesine içinden geçirmişti Miwa, gitmek için kendini hazır mı hissetmiyordu, başka bir sebep mi vardı? Kapının dışına çıktığında, Spyke ve arkadaşlarının iyice uzaklaştığını gördü. Arkalarından bağırmak istedi ancak bunu yaparsa vazgeçip, onlarla beraber gideceğinden korktu.

"Ne yani Spyke, öylece vaz mı geçiyorsun? Hani katılacağına emindin?" Kawazaki sanki biraz bozulmuştu Miwa'yı arkalarında bırakmalarına.
"Ne o, aşık mı oldun ona?" Alaycı bir şekilde gülümsüyordu Nagako.
"Ne alakası var be! Sadece onun, dostumuz olacağını düşünmüştüm." Nagako'da böyle düşünüyordu aslında, ağabeyinin öylece vazgeçtiğini görmemişti hiç.
"Vazgeçtiğimi söylediğimi hatırlamıyorum, Kawazaki. Sadece, ona istediğini verdim. Eğer burada kalışımızı uzatıp ısrar etseydik, onu sonsuza kadar kaybederdik. O bize katılacak, güvenin bana."
"Neden böyle yaptığını, yani şimdi katılmak varken sonra katılmak istediğini biliyor musun, ağabey?"Gözlerini yukarı kaydırıp, ağabeyinin vereceği cevabı bekliyordu.
"Bilmiyorum. Kadınları hiç anlamam." Kimseye tepki verme şansı bile vermeden, yeni sözlerine başladı Spyke.
"Gidiyoruz... Kappahan kasabasına. Orada bizi bekleyen bir dostumuz var. Yani dostumuz olacak birisi var."

...........

"1 Gün önce gece saatleri, Kappahan kasabasındayız."

"Shinsen, hey! Shinsen... Hayır, o'da ölmüş. Ricky yıkılacak, kardeşini çok seviyordu." Yanındaki arkadaşıyla, yerde yatan cesede bakıyordu bu adam. Gözleri yaşlıydı, bunun sebebi kasabının içinde olduğu kaostu. Neredeyse her gün gördüğü yüzlerin birer birer solduğunu görmek mahvediyordu onu.

"Yapacak bir şey yok, Sasane. Lanet herifler dün akşamdan beri, durmadan tüm kasabaya saldırıyor. Bir savaşın içindeyiz, bunu kazanamayacağımızı anladım, ama onlardan da adam eksiltelim. Bunu ağlayarak yapamayız. Hadi, kalk ayağa." İki arkadaş kasabalarına saldıran adamlara, son bir saldırı yapmak için içlerindeki bütün azmi harekete geçirdiler. Ve uzun bir süre dövüşerek, bir birlerine verdikleri öldürebilecekleri kadar adam öldürme sözünü tuttular. Ancak ikisi'de kanlar içinde yerde yatıyordu. Onların cansız bedenlerine bakan Ricky'idi.

Genç adam bir süre başlarında öylece arkadaşlarına baktıktan sonra gözlerinden akan yaşı kanlı elleriyle silerek, arkadaşlarının cansız bedenlerine doğru eğilip gözlerini kapattıktan sonra, ikisinin de alnından öperek, yan yana yatan onlarca cesedin arasından yürümeye devam etti. Fazla ilerlemeden, kardeşinin de kanlar içindeki cansız bedeniyle karşılaştı. Neye uğradığını şaşırdı, kardeşini aramak için o cesetlerin arasından geçiyordu her yerde aradığı kardeşini, cesetlerin arasında bulmayı düşünüyordu fakat son isteyeceği şeydi. Yüzünde bir kasılma hissetti sonra, tüm vücudunda ve bir anda yere düştü.

"Şuradakini kaldırın ayağa hala yaşıyor." Uzun ve iri yapılı adam, köye saldıran loncadandı. Bu loncanın lideri değildi ama, bu saldırıda emir komuta ondaydı. Sözleri ağzından çıkar çıkmaz, arkasında duran iki adam Ricky'yi ayağa kaldırdı. İri cüsseli adam bir kaç adım attı ve sert bir tokat attı. Kendine gelmesiyle, adamın pis sırıtışıyla karşılaşan genç, gözlerine inanamıyordu.
"Ssen, bunu nasıl yaparsın." Sadece bunlar diyebilmişti Ricky, öylesine şaşırmıştı ki. Yüzünde oluşan kasılmalara engel olamıyordu. Konuşmayı unutmuştu sanki, ağzından tek kelime çıkmıyordu.