BELİRSİZLİK...

Bölüm 4:YENİ OKUL

SELAMUN ALEYKÜM ARKADAŞLAR! SİZE LAYIK OLDUĞUNU DÜŞÜNDÜĞÜM BİR BÖLÜMLE KARŞINIZDAYIM. BİLDİĞİNİZ GİBİ İLK KİTABIM OLDUĞU İÇİN EKSİKLERİM VAR. VE BU YÜZDEN YORUMLARINIZI VE BEĞENİLERİNİZİ ESİRGEMEYİN. UMARIM BEĞENİRSİNİZ. MULTİDE  YANKI VAR. ÖNCEKİ BÖLÜMDE DE MULTİDE TAMAY ÇIKMIŞTIR UMARIM . AZ KİŞİDE OLSAK YAZMAYI SEVİYORUM. İYİ OKUMALAR! ve ilk ithafım arkadaşım zehra'ya

              *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

Sabah gözlerimi açabildiğime şükrederek uyanmıştım. Zira başım çok fena ağrıyordu. Deprem olurcasına sarsılan ve beynimi zonklatan çekilmez ağrı, bir diğerini daha beraberinde getirirken zorla açık kalan gözlerimi inleyerek kapatmak zorunda kalmıştım. Sıkı sıkıya kapalı olan gözlerim ve cenin pozisyonu almış bedenimi zorla hareket ettirdim. Gözlerimi açamamamın verdiği zorlukla komodinden ilacımı alarak yatağa tekrar uzandım. Ve bir yudum suyla ilacı boğazımdan hızlıca geçiştirdim. Komodinimde bulundurduğum ilaç bu tip zamanlarda hep şükür sebebim olmuştu. Dün yaşadığım olaylar yetersiz alan sebebiyle ağır gelmişti beyinciğime. Ne zaman üzülsem ya da hasta olsam baş ağrım bedenime uğrayan ilk ziyaretçiydi. Yine aynısı olmuştu işte. Ve bugün birkaç aylığına gidecek olduğum okulun ilk günü olması da cabasıydı. Aldığım ilaç düşüncelerimin arasından etkisini göstermeye başladığını hissettiğimde biraz olsun rahatlamıştım. Daha okula gitmem ve kahvaltı yapmam gerektiği düşüncesi beynimde ağır basınca kalkmak zorunda olduğumu anladım. Düşüncelerimle ani ve hızlı bir şekilde yataktan kalktım. Hızla ayağa kalkmamın etkisi olsa gerek dengesizce sallanmaya başladım. Ve tutunacak bir yer aramıştım çünkü oda etrafımda pervane sürekli dönüyordu. Dengemi sağlayamayınca anlık bir şekilde yere düşmüştüm. Sanki biri halıyı ayaklarımın altından habersizce çekmişti. Perdeleri çekilmiş olan karanlık odam görüş alanımı kısarken etraf kararmıştı ama bilincim hala yerindeydi, farkındaydım. Gözlerimi açtığımda yerinde duran karanlığı umursamamaya çalıştım çünkü şu an göremiyordum. Ve panik yapmamam lazımdı. Umursamazca ayağa kalktığımda kendime gelmeye çalıştım. Dengemi sağladığımda gözlerimi birkaç kez kırpıştırarak gözlerimdeki karanlığı yok etmeye çalıştım. Etraf aydınlanmaya başladığında bunun basit bir baş dönmesi olduğunu düşünmek istedim. Yani umarım öyledir. Çünkü daha fazla düşünürsem bunun altından da bir şey çıkmasından korkuyordum. Sanırım, bazen sadece düşünmemek gerek!

*-**-**-*-*/-//--/----//*-*-*-*-*-*-*-*-**-

Aşağı indiğimde tabii ki annemi beklemiyordum. Ama sanırım bir telefon görüşmesi yapıyordu. Ve sırtı bana doğru dönüktü. Bu yüzden geldiğimi görmedi. Başım ağrıdı için yavaş ve sessiz inmiştim. Görmemesinde bununda payı olabilirdi tabî. Annemin konuşmaları kulağımın dibine kadar geldi.

"Hayır, şimdi olmaz."

".......

"Peki, ama duruma göre söylemem lazım!"

"...............

"Hayır, sakın belli etme!"

"......

"Kes sesini gelir birazdan. Söyleyebilirsem söylerim.", derken etrafı kolaçan  etmek için arkasını döndüğünde beni görmesiyle eli ayağına dolaştı. Arkasını tekrar, hızlıca, dönerken telefondaki kişiye:

 "geldi,görüşürüz.",demeyi de unutmamıştı. Tekrar bana doğru dönerken cebine sıkıştırmaya çalıştığı telefonu sığmıyordu. Annemin göstermiş olduğu garip hareketlerinden işkillensem de o konuşana kadar tek kaşımı kaldırarak bekledim. Sonunda yapmaya çalıştığı açıklama beni pek tatmin etmemişti.