The One Who Deserves My Heart [FIN~]

Chapter 24//No title. Sorry

Chapter 24

No title. Sorry

[Megan’s POV]

Nababadtrip talaga ako. SOBRA. SAGAD HANGGANG BONE MARROW! >___<

Pumasok na ako sa sasakyan ni Prince at nilagabag pasara pinto ng kotse nya. Laking tuwa ko na lang pag nasira yun.

Napatingin ako sa dalawa na seryosong nag-uusap sa labas. Di ko sila marinig kasi medyo malayo sila. Napapansin ko din na nagsisisgawan na sila kaya di ko na napigilan sarili ko. Eavesdrop mode activated. (☞ﾟヮﾟ)☞ ……….….

Dahan-dahan akong lumabas ng kotse at nagtago sa may gilid ng poste. Pareho silang nakatalikod sakin kaya di nila ako kita.

“asdfghjkl nfsrtyuio fgjdosjsljg!! Gusto ko ako yung gagawa ng paraan para mag-umpisa ulit kami ng bago!” narinig kong sigaw ni Jared kay Prince.

Sumagot naman si Prince na ikinabigla ko. “Wala akong pakielam dyan sa desisyon mo. Ang akin lang layuan mo si Megan. Layuan mo ang kapatid ko.”

O__O

Nung narinig ko yun, di ko na napigilan sarili ko at hinarap sila kasama ang luhang nagbabadyang tumulo mula saking mata.

“Ka…kapatid? Kapatid kita Prince?” Pagkasabi ko nun, biglang sumakit ulo ko tapos may scene na nag-flash sa isip ko. isang batang lalaki na umiiyak habang may isang babae naman na may bitbit na baby. Di ko masyado maaninag kasi ang blurred.

Nilapitan ako ni Prince. “Meg.. Let me explain.” He said as he was trying to reach for my hand pero lumalayo ako. Si Jared naman napapamura na. 

Nilipat ko yung tingin ko kay Prince. pagtingin ko sa kanya, bumuhos na yung luha ko at lalo pang sumakit ang ulo ko. “A..anong ibig sabihin nito? May alam ka di..dito Jared? T^T” tapos biglang lumapit sakin si Jared. Then,

*BLACKOUT*

[Jared’s POV]

Biglang nawalan ng malay si Megan pero mabuti at nasalo ko sya. Nataranta kami parehas ni Prince dahil di naming alam ang gagawin. Sh1t naman ! >_<

“Dalhin natin sya ospital dalian mo. Dun na tayo sa kotse ko.” Binuhat ko agad si Megan tapos sumakay na kami sa sasakyan ni Prince at pinaandar na mabilis papunta sa pinakamalapit na ospital.

Habang nasa byahe, di ko maiwasang sisihin yung sarili ko. Umpisa pa lang ako na talaga may kasalanan ng lahat. Kung di ko sya niyakag noon mag-drive sa hi-way, hindi sana mangyayari lahat ng to.

Pagkadating naming sa ospital, dali-dali syang pumasok sa E.R. Naiwan kaming dalawa ni Prince sa labas nun. Walang imikan. Kelangan ko ng pahinga ngayon pero di muna.

Maya-maya, lumabas yung doctor. Napatayo kaming parehas.

“Doc, kamusta na po kapatid ko?”

“Okay na sya. Don’t stress her too much kasi di maganda magiging epekto ng amnesia nya sa kanya.” Halata mong nagulat si Prince kasi alam ng doctor.

“Don’t worry hijo. Ako ang gumamot sa kanya nung naaksidente sya. Pwede nyo na sya puntahan mamaya. Ililipat lang sya ng room.”

“Thank you po.” Sabi ko sa doctor tapos umalis na sya.

*

[Charlotte’s POV]

Nakapagbihis na ko’t lahat eh wala pa rin yung bragito kong kambal. San naman kaya nagsuot yun? =__=