Ölümü Beklerken; AŞK

Ağlamak Bazı Acılarda Yetmez

Krize girmiştim. 15 dakikadır kesintisiz ağlıyor ayrıca bana eşlik eden gökyüzünü süzüyordum. Benim kadar şiddetli ağlıyordu gökyüzü. Şimdi 20 dakika olmuştu. Artık sadece ağlamak istemiyordum. Aynı zamanda kırıp-dökmek, hıncımı çıkarmak istiyordum. Yatakta doğruldum, kolumdaki seruma bağlı iğneyi hızlıca çektim, çıkardım.  Bu gerçekten acıtmıştı. Ama bir an hissetmiyormuş gibi yapmaya çalıştım. Büyük uğraşlarıma rağmen başaramadım. Sonra bunu bastırmak için üzerimdeki pike gibi şeyi hızlıca sıyırdım ve ayağa fırladım. Ne yapacağımı bilmez halde etrafa bakındım.Yatağımın hemen ayak ucunun yaklaşık 3 metre ilerisinde büyük bir pencere vardı, pencerenin alt kısmında bir dondurucu. Özel hastane olduğu için duvar kağıdı ve parkeler gibi dondurucunun üstündeki aksesuarlar da çok şık ve dikkat çekiciydi-ayrıca pahalı-. Dondurucunun,2-3 metre solunda da arkası dondurucuya yaslı şekilde konulmuş bir berjer, yanında üçlü koltuk ve onlara paralel oranla koyulmuş cam sehpa... Evet,evet ben de farkettim! Bu oda tamamen "üç" e göre döşenmiş. Yatağıma paralel olarak da duvara 102 ekran bi plazma monte edilmişti. Sanırım dondurucunun üzerindeki kumanda ona aitti. Yatağın başlığı duvara yaslanmış fakat kenarları duvara bitiştirilmemiş, boşluk bırakılmıştı. Dondurucu köşeye otutturulmuş aynı şey komşu köşede koltuklara yapılmış, ortaya küçük bir boşluk alan bırakılmıştı. Gözüme kapıdan içeri girerken geçilen dar ama biraz uzun koridorun,yatağımın dayalı olduğu baş kısmındaki çıkıntıya takıldı. Orada da tuvalete açıldığını düşündüğüm -zaten başka bir şey olma ihtimali yok da- kapıya dikkatlice baktım. Biliyorum psikopata bağladım ama : kırılacak neler vardır Allah bilir! Buna ihtiyacım var gerçekten, bu acımı hafifletmem için gerekli. Resmen koşarak tuvalete gittim ve kapıyı açtım. Karşımdaki manzaraya bakınca şok oldum