A Vampire story - Twilight

14: De Uitverkorenen

Vote/stem en Comment/reageer

"Wonderbaarlijk." Zei de man met een stoppelbaard en snor. Garrett was zijn naam. Hij woonde in Engeland met zijn familie, de Denali Coven.

De slanke, prachtige vrouw met blonde haren, genaamd Kate Denali, keek mijn kant op. Ze glimlachte vriendelijk en keek daarna naar Garrett. "Dat zeker. Het is een eer om dit mee te kunnen maken." Zei ze met een melodieuze stem. Garrett sloeg een arm rond Kate's middel en Carlisle glimlachte naar ze. Hij zat met ze te praten en wist eigenlijk niet goed hoe hij op deze opmerking moest antwoorden. Ik, integendeel, ook niet, misschien moest ik er wel helemaal niet op reageren. Ook al ging het over mij.

De Cullens hadden een goede band met de Denali Coven. Ze kwamen regelmatig bij elkaar langs en kennen elkaar al ontzettend lang. Het is een hechte familie en dat zal waarschijnlijk zo blijven.

Ik richtte me op een ander gesprek. De Denali Coven had een jong lid van het gezin. Hij leek 16 of 17, maar zou waarschijnlijk net als de anderen dat zeker al een tijdje zijn. Zijn naam is Connor. Hij heeft donkerbruin haar, is even bleek als ieder van ons en is enorm aardig. Ik had alleen geen zin om naar hem toe te stappen en me voor te stellen. Ik ben nou eenmaal een verlegen kind. Gelukkig hoefde ik die eerste stap uiteindelijk niet te nemen.

Connor keek mijn kant op. Hij vormde een warme glimlacht met zijn mond en liep daarna mijn kant op. "Hey Brookelynn. Ik ben Connor."

Ik knikte en lachte zachtjes. Zou hij weten dat ik dat allang wist door zijn gedachtes alleen al te lezen?

"Hoi Connor."

"Leuke jurk heb je aan."
Ik glimlachte en keek even naar wat ik ook al weer aan had. Ja, ik ben zo'n iemand die vergeet wat ze aanheeft en het dan even moet checken. Ik keek op en glimlachte weer, dit keer oprecht.
"Dank je wel. En bedankt voor het langskomen. Ik had eerlijk gezegd niet eens verwacht dat er zo'n surpriseparty zou komen."
Connor lachte zacht en keek daarna naar Alice. "Het was haar idee. We konden eerlijk gezegd niet wachten om je te ontmoeten. We hebben veel geruchten over je gehoord. Maar dat je er echt zou zijn? Nee, dat hadden we eerlijk gezegd niet verwacht."

Ik lachte om niet raar over te komen en keek dan naar Alice, die enthousiast met Kate en Rosalie aan het praten was. Geruchten over mij? Ik had begrepen dat er een uitgeschreven boek over de uitverkorenen zou zijn. Er zouden er vier komen. Ik ben de laatste van de vier en de andere drie zijn dood. Het was lang geleden, zei Carlisle, toen een jongen rond de 16, genaamd Damian de eerste uitverkorene bleek te zijn. De Volturi was geschrokken en ze besloten hem te doden. Damian kon ze heus wel met zijn gaven aan, maar doordat hij net 16 was geworden, waren zijn gaven nog bezig met ontwikkelen. Zijn dood voelde goed, bij de Volturi. Ze voelden zich nog machtiger en besloten elke uitverkorene te doden. Ze waren ten slotte een bedreiging en gevaar, in hun ogen.

57 jaar na Damians dood, werd de tweede uitverkorene genaamd Lana geboren. Toen de roodharige Lana 15 werd, werd ze vermoord in haar eigen kamer. Ze was leeggezogen door Aro en Caius had haar lichaam meegenomen, "Happy Birthday" door haar oor fluistert en haar bloedloze lichaam van een brug, in het water gegooid.

En dan was Samon er nog. Het was 15 jaar na Lana's dood toen hij geboren werd. Ook hij werd vermoord. Samon was sterk en slim. Hij was 19 jaar, maar zag eruit als een 17-jarige. Hij had zijn gaven goed ontwikkeld en kon zoals elke uitverkorene zou moeten kunnen, de Volturi doden. Samon's doel, was dan ook om de Volturi te doden. De Volturi was oneerlijk en vond dat ze iedereen konden doden, waarvan ze wilden dat diegene dood ging. Maar Samon wist beter. Hij vertrok naar Italië en doodde Carter. De sterke wacht en halfbroer van Felix. Jammer genoeg, wist Samon niet van Jane's bestaan af en daardoor stond hij voor een verrassing. Jane gebruikte haar gaven en Caius had zijn hoofd er met plezier af gerukt.

En als laatste, ik. 78 jaar na Samon's dood. Brookelynn Cullen en vandaag 15 jaar geworden. De Volturi wist niet van mijn bestaan af. Nog niet, in iedergeval en dat wilden de Cullens zo houden. Ze vertelden iedereen die hier op bezoek was over mij en dat ze het niet aan ze mocht vertellen. Of doorvertellen aan mensen die niet te vertrouwen waren. Het had te veel gevaren.

Ik wist niet zeker of ik bang moest zijn. Misschien kon ik ze wel aan met de gaven die zich over precies 1 jaar zouden gaan ontwikkelen. Misschien.

Het enige echte wat ik nu een heel jaar kon doen, was hopen. Hopen dat ze me niet zouden vinden en me nog één jaar de kans zouden geven om me te ontwikkelen. Hopen dat ik sterk en slim genoeg zou zijn om ze aan te kunnen. Gelukkig had ik hoop. Genoeg hoop om een heel jaar door te strijden.

Samen met de Cullens.

-

WOOP WOOP. Volgensmij gaat de actie vanaf nu beginnen.

SOORTVAN.

JAY.

Niemand leest dit lol.

VOTE/LIKE/STEM aub als je dit leest.

Kus R