my only wish

De jongen met de blauwe ogen

Het was nacht en ik wist zeker dat ik iets zag bewegen. Weer die schim. Ik moest daar naartoe, niemand kon me tegen houden. Ik hoor vaag op de achtergrond dat ik geroepen word, maar ik luister er niet naar. Ik kom steeds dichterbij. Ik zie nu dat het een jongen is. Hij heeft felblauwe ogen, het zijn de mooiste ogen die ik ooit heb gezien. Ik voelde iets. Het voelde alsof ik bij hem hoorde. Ik ging steeds sneller lopen. Ik MOEST bij hem zijn. Ik had geen keus, het voelde alsof ik niet zonder hem kon. Nog steeds werd ik geroepen, maar ik wilde niet luisteren. Ik begon te rennen, het leek nog zo ver totdat ik bij hem was. ik zag hem nu nog beter. Hij had donkere kleding aan, zijn hoodie verborg zijn gezicht en haar, maar een paar plukken staken eronder uit. En toen ik dacht eindelijk in zijn buurt te zijn deed hij een stap naar achteren, en toen nog één. En bij elke stap die hij naar achteren deed voelde ik iets breken in mij. Het leek alsof hij met elke stap die hij zette een stuk van mijn hart meenam. Ik probeerde nog dichterbij te komen maar dat lukte niet. Ik viel neer en toen ik weer opkeek was hij daar niet meer. Het was alsof er nooit iemand was geweest. Maar ik kon hem niet vergeten. Ookal had ik hem niet gezien, ik wist dat hij bij me hoorde. Ik moest hem vinden. En niets kon me daarvan weerhouden. Ik zou hem zoeken ookal heb ik daar jaren voor nodig. Ik kon niet meer opstaan en daar zat ik dan tegen een boom aan. Te denken aan hem. Zijn ogen, die felblauwe die ik nooit meer kon vergeten. Op dat moment zag ik iets wegflitsen. Het was iets groots en snel en ik wist niet wat het kon zijn. Ik werd vast gek, het is donker en ik ben midden in een bos. Ik stond op en wilde weggaan, maar toen zag ik weer iets wegflitsen. Nu wist ik zeker dat ik hier weg moest, maar ik had geen idee hoe. Ik was bang en raakte in paniek. En toen zag ik het, het was groot en had gouden ogen. Ik wist niet wat het was, maar ik rende zo snel ik kon weg. Ik hoorde iets achter me maar bleef door rennen. Het was net alsof er geen einde kwam aan dit bos. Ik bleef rennen en had geen idee hoelang er voorbij ging. Het gekraakt van takken achter me was er nog steeds, maar ik moest door blijven gaan. Op dat moment zag ik een klein lichtje. Nu wist ik dat ik het ging halen. Het lichtje werd groter en groter en toen ik er bijna was voelde het alsof ik viel. Ik viel in een diep gat en het enige wat ik kon was gillen.

"ROSE! ROSE VERDOMME DOE ME DIT NIET AAN! ROSE REAGEER NOU!" Hoorde ik een bekende stem zeggen. Langzaam deed ik mijn ogen open en ik zag twee bekende gezichten over me heen hangen. "Eindelijk je bent wakker! Doe me dit nooit meer aan Rose, ik schrok me door" Zei Gabe. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ik met een schorre stem. Dit keer was het Mason die praatte: "Je bent flauwgevallen en reageerde een paar minuten niet." Hij bleef aardig rustig, terwijl zijn zusje wel dood had kunnen zijn. Ik keek hem vragend aan maar hij schudde alleen zijn hoofd. Ineens werd ik in een knuffel getrokken en ik wist dat het Gabe was. Laat me nooit meer zo schrikken fluisterde hij in m'n oor. Was het allemaal maar een droom? Het voelde zo echt, hij voelde zo echt. Ik voelde me nu best wel leeg zonder hem. Ik kon hem niet zien en had alleen die droom. Was het dezelfde jongen als uit de vorige droom? Zou hij echt bestaan? Zou hij ook in Engeland zijn? Droomt hij ook over mij? Allemaal vragen die onbeantwoord blijven.

 Heeyyy ppl 

Weer even een hoofdstukje erop! Hoop dat jullie het leuk vinden. Stem, reageer en volg ;) Wat vinden jullie van Rose haar droom? En waarom bleef Mason zo kalm terwijl Gabe helemaal gek werd? 

Lot of love, me see ya next time xx