my only wish

7.

POV Mason

Langzaam wordt ik wakker. Het is donker in de kamer, en het duurt even voordat ik eraan gewend raak. Shit! Dit is mijn kamer niet! Ik had Rose moeten beschermen en nu ben ik hier! Dit.... "Hier je eten" Zegt een stem, en ik word meteen weer alleen gelaten. Zodra degene weg is sta ik op. Ik had Rose moeten beschermen tegen dit alles en nu zit ze er midden in. ik had beloofd dat ze er niks mee te maken zou krijgen en nu heb ik dit gedaan. Ik loop ijsberend door de kamer heen. Shit hoelang ben ik weggeweest? Weet Rose al van dit alles? Jason moet snel komen want dit had niet mogen gebeuren, ik heb alles verpest! En max.. oh nee hoe zit het daarmee! Zou hij het al weten? Ik liep weer terug naar het bed en ging zitten. Ik hoop dat hij ondertussen al contact heeft gezocht met Jason, maar ik ben bang voor Rose' reactie. Ik weet zeker dat ze er nog niet klaar voor is om hem weer te zien, omdat ze niet weet waarom hij geen contact meer had gezocht met haar en gewoon verdwenen was. ik voelde me heel slaperig dus besloot te gaan slapen.

POV Rose

*Flashback*

Ik werd wakker op een begraafplaats. Wat deed ik hier? Waarom op deze plek?

Ik hoorde een stem. "Wat doe jij hier?" Het was een mannenstem. "Hé, meisje! Als je nu niet weggaat moet je de gevolgen onder ogen komen." "Waar ben ik?" Vroeg ik. "Hé, ben jij niet dat meisje?" "Ja jij bent dat meisje hè! Wat was haar naam ook al weer? R.... Ra.... Rose ja dat was het jij bent Rose hè?" "Hoe weet u..... Hoe weet u mijn naam?" Vroeg ik. "Kom maar met mij mee." De man bleef het steeds maar herhalen.

En toen was er niets meer.

Ik werd opgezogen in een leeg gat.

En toen werd ik wakker. Het eerste wat ik zag waren zijn ogen.

"Oh Rose, Rose ik heb je zo gemist." Die stem, die stem kwam mij zo bekend voor. Maar ik kon niet op zijn naam komen. En toen zag ik hem helemaal. Hij gaf me een knuffel. Ik kreunde van de pijn. Wat was er gebeurd? Wie is die jongen?

De onbekende jongen begon weer te praten: "Je weet het niet meer hè? Je weet niet meer wie ik ben hè?" "De dokter zei al dat zoiets zou kunnen gebeuren."

Ik wilde schreeuwen. Ik wilde weg van hem, maar iets in mij vertelde me dat ik hem kende.

Ik wist het weer. Hij was het. Max. Ik wilde iets tegen hem zeggen, maar alles werd weer wazig.

"Rose alsjeblieft, alsjeblieft Rose. Rose blijf bij me. Concentreer je op mijn stem, ga niet weg."

Ik deed wat hij zei. Zijn stem. Ik hoorde alleen maar zijn stem. Ik kon me hem weer herinneren

"Max! Ohh Max ik heb je zo gemist!" "Max waarom ben ik hier? Wat is er gebeurd? We horen op school te zijn!"

Hij keek geschrokt op toen ik over school begon. "Weet je het dan niet? Het is augustus, Rose!"

"Nee, nee dat kan niet! Het is januari Max! Max lieg niet tegen me het kan niet dat ik zeven maanden van het jaar vergeten ben! Max vertel me de waarheid!"

"Alsjeblieft Rose, Rose luister naar me. Je moet rustig blijven. Als je niet rustig blijft kan er iets ergs gebeuren. Je bent maanden lang gegijzeld en we konden niets doen. We konden helemaal niets doen Rose! Weet je wat voor een nachtmerrie dat was? Nooit zeker weten of je nog leeft! Nooit zeker weten of ik je ooit nog ga zien. Ik kan je niet nog een keer kwijtraken."

POV Max

Shit! Nu ben ik eindelijk bij haar rent ze van me weg. Ik wil snel achter haar aanlopen als ik word tegen gehouden. "Wat is jou probleem gast!" Sist Gabe naar me. "Vier jaar! Vier jaar laat je niets van je horen en dan durf je je hier nog te vertonen!" zegt hij terwijl hij steeds kwader wordt. Maar hij heeft het recht niet om boos te worden. Hij weet verdomme niet wat er gebeurd is! Het enige wat ik wilde was bij Rose zijn maar dat kon niet. "Denk je dat ik weg wilde blijven bij haar!" Schreeuw ik nu boos terug. "Denk je dat ik het fijn vond om niet bij haar te kunnen zijn en vier jaar niks van me kon laten horen! Dat vind ik namelijk niet! Ik dacht verdomme de hele tijd aan haar! Ik kon nergens anders aandenken en het deed mij ook pijn" Sis ik boos en ik storm weg naar buiten. Gelukkig ken ik het hier nog goed van vroeger. Ik liep het bos in en iedereen wist wel wat dat betekende. Ik wilde met rust gelaten worden en het was beter als niemand me zou storen.

Sorry dat ik zo lang niet meer update! Ik had weinig inspiratie en het heel druk met school enzo! ik hoop dat jullie dat snappen en ik weet ook niet wanneer ik weer een hoofdstuk plaats. Ik probeer zo snel mogelijk iets te plaatsen.

Lots of love, Me xx