my only wish

5.

POV Rose

"Jason waar gaan we nou naartoe? Alsjeblieft vertel het me" Vroeg ik en ik zette puppy oogjes op. "Rose je weet dat puppy oogjes niet werken bij mij. Heb geduld we zijn er bijna little one." Antwoordde Jason met een grijns. Dit kon niks goeds betekenen, als hij grijns is er altijd iets aan de hand. Ik tikte Gabe aan en hij keek me raar aan. "Wat is er Rose? Je kijkt zo paniekerig." Zegt Gabe. "Gabe dit is ernstig. Jason had een grijns op zijn gezicht. En jij weet net zo goed als ik dat dat niks goeds betekent." Vertel ik hem. Gabe kent Jason ook heel goed. Gabe hoort echt bij de familie. Nu kijkt Gabe ook een beetje angstig. "Rose we moeten rustig blijven. Je weet heel goed dat als Jason door heeft dat we weten dat hij iets van plan is dat het alleen maar erger wordt" Zei hij zacht, zodat niemand ons kon horen. Het is niet zo dat Jason kwaadaardig is ofzo hoor. Maar we halen altijd grappen bij elkaar uit, en Jason kon er altijd voor zorgen dat iedereen het in z'n broek deed. En ik denk dat hij dat nog steeds kan. Na een paar minuten stopte de auto dan eindelijk. "Allemaal uitstappen, we zijn er" Riep Jason blij uit. We keken hem alle drie heel raar aan. "Jase, waarom ben je zo blij? Is er iets dat je ons moet vertellen" Vroeg Mason wantrouwig. "Mase, vertrouw me nou maar. Ik beloof het je dat jullie het leuk gaan vinden. Ik ben niks van plan." Antwoordde Jason daarop. We lieten het maar zitten en liepen naar de plek waar Jason ons iets wilde laten zien. Na een paar minuten liepen we een heel groot veld op met een bos erachter. En midden op dat veld was een groot huis. We liepen er naartoe en vanbinnen was het nog veel groter dan het leek. "En wat vinden jullie ervan?" Vroeg Jason. "Je weet wel hoe je Rose sprakeloos kan krijgen eah Jase" Zei Gabe. "Tuurlijk, daar ben ik de beste in hè little one?" Vroeg Jason aan mij. "Als jij dat wilt denken Jase dan ga ik het niet voor je verpesten." Antwoordde ik hem grinnikend. Ik liep door en zag toen ik het beste wat er bestond. Er was een freaking voetbalveld als achtertuin! "OH MY CUPCAKE" Riep ik keihard. Wacht wat hebben cupcakes hier nou weer mee te maken? Ach ja boeit het, cupcakes zijn gewoon lekker! Het zal wel. "HAAALLOOO, AARDE AAN ROSE! LEEF JE NOG?" Ik schrik uit m'n gedachte door iemand die voor me staat me zwaaien. "Ohh-uhh ja uhhmm wat zei je? Ikkuhh was denk ik even in gedachte?" Zeg ik. "Ik vroeg of je het leuk vond? Ik weet nog dat je vroeger altijd trainde en dat je het leuk vond als ik kwam kijken naar je wedstrijden. Dus ik dacht ik weet nog wel een plek voor Rose zich kan uitleven." Zegt Jason vrolijk. "Tuurlijk vind ik dit leuk! Ik heb dan wel een tijdje niet meer gevoetbald, maar dat betekend niet dat ik het niet meer kan." Antwoord ik hem. "Nou, wat dacht je dan van een partijtje? Jij en Gabe tegen Jason en mij?" Vraagt Mason ineens. "Kom maar op! We're gonna kick your ass!" Ze blijven nog even staan en me raar aankijken. En ik zou Rose niet zijn als ik daar ongeduldig van zou worden. "Duuusss.... Komen jullie nog of blijven jullie daar de hele dag staan?" Vraag ik geïrriteerd. "We komen al. Heb eens een beetje geduld" En zo begon onze wedstrijd dus. Ik was dan wel niet de snelste, maar ik kon behoorlijk goed richten. Gabe rende op de bal af, hij was snel dus hij glipte net langs. Mason kwam al snel achter hem aan dus paste de bal over naar mij. Ik stond best dichtbij en ik wist Jason's zwakke plek. Hij reageerde sneller op rechts, dan links. Dus schoot ik in de linkerhoek. Ik dacht dat hij de bal zou tegenhouden, maar dat lukte hem net niet. En zo gingen we nog uur door. Uiteindelijk wonnen Gabe en ik met 6-4. Dat betekende dus dat Mason en Jason het eten moesten betalen. Dat was al sinds vroeger, de verliezer betaalde het eten. We namen alle vier een pizza een Ben&Jerry. "Zullen we film kijken?" Vroeg ik de jongens. "Ja hoor Rose, welke?" Vroeg Gabe. Net toen we film wilden gaan kijken hoorde we de meeste verschrikkelijke krijs uit het bos komen. Ik dacht dat het een stomme grap was van een van de jongens, maar ze waren allemaal net zo geschrokken als ik. "AAHHHHHHHHH" Hoorde ik weer een paar minuten later. "Jongens, i-ik weet n-niet w-wat het i-is, ma-maar z-z-zullen we g-gaan k-kijken?" Vroeg ik bang. Ik draaide me om en Jason en Gabe knikten allebei. Shit waar is Mason. Serieus als dit een of andere stomme grap is, dan vermoord ik hem. "Jongens waar is Mason?" vroeg ik ze maar. "Rose hij is h-" Maar Jason kapte zijn zin af toen hij naast zich keek. "Okay Mase, ik meen het dit is niet grappig. Kom nu te voorschijn!" Riep ik hard door het huis. En toen viel mijn blik op een briefje. "GABE! JASON!" Riep ik en ze waren meteen bij me. Nog steeds in shock gaf ik ze het briefje.

Wat schattig hoe jullie daar allemaal in shock staan. Maar de volgende keer moeten jullie beter op elkaar gaan letten, denk je niet? Eindelijk heb ik wat ik hebben wilde. Jullie weten heel goed dat nu ik Mason heb, jullie Guardians verzwakt zijn. Oh oeps, dit mocht ik natuurlijk niet schrijven. Want little Rose hier weet niet wat ze is hè. Nou dan weet ze dat nu. Nou het was leuk om een heel leuk verhaaltje voor jullie te schrijven, maar nu kom ik ter zake. Jullie weten wat ik wil. Jullie geven mij het meisje en de steen, en jullie krijgen Mason. It is up to you guys. Ik zou maar snel een familiebespreking houden, want jullie hebben tot de eerst volgende blauwe maan. Als ik dan nog niks van jullie heb gehoord, dan is er een Guardian minder, en een Seeker meer. Ik denk niet dat jullie daar blij mee zullen zijn. Ik zal jullie een hint geven waar ik ben, ik moet het natuurlijk wel spannend houden. Ik ben dichtbij, maar toch ver weg. Enig idee waar ik ben? Nee, nou dan moeten jullie maar wat beter worden met raadsels. Ik spreek jullie over een tijdje vast nog wel.

En dat was het moment waarop ik instortte. Ik had eindelijk waar ik vier jaar van had gedroomd, om te buiten wereld weer in te gaan. En nu ben ik het belangrijkste in mijn leven kwijt, mijn broer.