~Internet Love~ Greek.

~Chapter 22~♥

~Nicko'c POV~

''Γιατρέ τι έγινε;'' Ρώτησα, γεμάτο ανοίσυχεία. Η αλήθεια ήταν πως δεν ήθενα να πάθει κάτι εκείνη και τα μωρά.

''Είστε συγγενείς της κυρίας Γιαννακάκης;'' Με Ρώτησε, ο γιατρός σκουπίζοντας το μετωπό του.

''Μάλιστα.. ο Αραβωνιαστικός της είμαι! Τι έγινε;'' Ρώτησα, γεμάτο απορία. ο Γιατρός άνοιξε το μεγάλο του σημειωματάριο και είπε:

''Η δεσποινής, είναι στην κλινική και φωνάζει έναν Νίκο. Μοίπως τον ξέρεται;'' Με ρώτησε, καθώς σχημάτισε στο προσωπό του ένα απορημένο βλέμμα.

''Εγώ είμαι!'' Απάντησα, με ένα ανοίσυχο βλέμμα. Εκείνος μου έκανε νόημα να τον ακουλουθήσω και αυτό έκανα.Μου έδωσε μία στολή να βάλω και την έβαλα. Όταν μπήκαμε μέσα αντίκρυσα την Άννα να φωνάζει απο πώνο. Αμέσως έτρεξα κοντά της και της έποιασα το δεξί της χέρι.

''Νί-Νίκο;'' Είπε, καθώς είχε υδρώση απο τον πώνο και την κουρασή της.

''Εδώ είμαι μωρό μου! Βάλε τα δυνατά σου και θα τα καταφέρεις!'' Απάντησα, προσπαθώντας να τις δώσω δύναμη.

''Δε-Δεν..μπορώ...'' Είπε προσπαθώντας να σφυχτεί για να βγει το παιδί αλλά ήταν μάταιο.

''Αγάπη μου, πάρε βαθιές ανάσες και υσήχασε!'' Είπα, κρατώντας της το χέρι, εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και προσπάθησε να σπρώξει όσο μπορεί μέχρι που ακούσαμε τον γιατρό να λέει:

''Προσπαθήστε άλλο λίγο....'' Είπε, ο Γιατρός χαμογελόντας. Η Άννα έδωσε όσο δύναμη μπορούσε και η πρώτες μικρές τσιρίδες ενώς μικρού κοριτσιού βγήκαν.Οι γιατροί το σκουπίσαν καλά-καλά και το πείραν, τώρα είχε σειρά το δεύτερο και τελευταίο.

''Έλα αγάπη μου, μπορείς!'' Της τόνισα καθώς της κρατούσα το χέρι. Εκείνη έδωσε όλοι την δυναμή της και το μικρό εμφανίστηκε. Αμέσως ξέσπασε σε κλάμματα την φίλισα και είπα: ''Τα παιδιά μας..'' Της είπα, σκουπίζοντας το μάτι μου.

''Νίκο; Σαγαπώ πολύ!'' Μου είπε, χαμογελόντας.

''Εγώ περισσότερο όμορφη! Άντε, ξεκουράσου!'' Της είπα χαμογελόντας. Εκείνη έκλεισε τα ματάκια της και γω πήγα στον γιατρό.

''Η κύρια όπως βλέπεται, γέννησε δύο πανέμορφα και υγιέστατα αγγελουδάκια μόνο που θα πρέπει να μπουν στην θερμοκιτήδα διότη γεννήθηκαν πιο νωρίς απο'τι έπρεπε!'' Είπε ο Γιατρός, ενώ σημείωσε κάτι στο μπλοκάκι του.

''Εντάξει, ξέρετε μοίπως πότε θα μπορέσει να πάρει εξητήριο;'' Ρώτησα, τον γιατρό γέματο απορία εκείνος μου είπε ότι μάλλον την άλλη εβδομάδα θα βγουν. Εγώ χαμογέλασα και έφυγα όταν έβγαλα αυτά βγήκα έξω και αμέσως πείρα τηλέφωνο τον Γιάννη.

-Ναι;

-Που'σαι ρε μαλάκα;

-Που να'μαι; Εδώ. Τώρα θα πάρω να πάρω την γκρινιάρα *χαχάνιζε*

-Γκρινιάρα;

-Ναι ρε... Αλλά την αγαπάω.Που είσαι τώρα;

-Στο νοσοκομείο.

-Όπα τι;

-Σπάσαν πιο γρήγορα απο'τι έπρεπε τα νερά της Άννας και αναγκαστικά έπρεπε να την πάω.

-Γέννησε;

-Δύο αγγελουδια.

-Ωω, να σας ζήσουν!

-Ευχαριστούμε.

-θα τα πούμε αργότερα πρέπει να κλείσω.

-Τα λέμε ρε. Είπα και έκλεισα το κινητό.... Αμεσως κάθησα στην καρέκλα και περίμενα κανά καινούριο νέο...

~Nina'c POV~

Μα που στο καλό είναι; Έχουν περάσει 15 ολόκληρα λεπτά και εκείνος χαμένος. Περιτριγυρίζω στα σκαλοπάτια της σχολής σαν χαμμένη μέχρι που άκουσα τον ήχο του μηχανάκι. Γυρνάω και τον αντικρίζω με τα γνωστά γυαλιά της Rayban και ένα πλατύ-σέξυ χαμόγελο ακουμπησμένο πάνω στα ροζ υπέροχα χείλη του.

''Μα.. που είσουν;'' Τον ρώτησα, καθώς ανέβηκα ακριβώς απο πίσω του.

''Συγγνώμη που άργησα μωρό μου. Είχε κίνηση!'' Είπε, ανάβοντας την μηχανή.

''Με δουλεύεις;'' Τον ρώτησα, πέρνοντας σοβαρό βλέμμα.

''Καλά, με πείρε ο Νίκος..'' Είπε κοιτόντας με.

''Και; έπαθε τίποτα η αδελφή μου;''  Ρώτησα, καθώς είχα μείνει να κοιτάω καλά-καλά.

''Εμμ... Όχι ακριβώς!'' Είπε καθώς οδηγούσε.

''Εεε.. τότε;'' Ρώτησα, καθώς είχα μείνει να τον κοιτάω.

''Η Άννα, γέννησε πριν λίγο.'' Είπε ο Γιάννης, χαμογελόντας. Το προσωπό μου έλαμψε απο χαρά και ευτυχία. Ηθέλα τόσο πολύ να δω την αδελφή μου, μόνο που θα την έβλεπα τώρα το καλοκαίρι...

''Πόσο χαίρομαι..'' Απάντησα, γεμάτο χαρά και ευτυχία.Εκείνος χαμογέλασε και μετά απο λίγο φτάσαμε στο σπίτι. Ο Γιάννης πάρκαρε τη μηχανή και μπήκαμε μες στο σπίτι.....

Γειά σας, ΦέΝια εδώ! xD Συγγνώμη αν άργησα να το γράψω :( Νόμιζα πως δημοσιεύτικε αλλά τελικά κατέλιξε σε draft ;p Όπως καταλαβαίνετε η ιστορία μας φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος της αλλά μην ανοισυχείτε! Ένα καινούριο Romantic/drama Fiction έρχετε όπου είναι αληθηνή ιστορία της ξαδέλφης μου! Vote/comment τα κλασσικά και φιλάκια πολλά -Φένια