Mijn favoriete jij

Epiloog

Ik staar naar zijn graf. Os staat naast me. Ik durf niet te vragen of ik even alleen mag zijn. Na een tijdje stelt hij het zelf voor tot mijn opluchting. Ik knik hem vriendelijk toe. Als ik zeker weet dat hij mij niet meer ziet kniel ik neer. Ik weet nog precies waar ik het potje begroef. Het is helemaal vies, overal kleeft aarde aan. Met moeite krijg ik het dekseltje eraf. Ik haal het vergeelde papiertje er uit. Ik sta op en strijk de letters glad. Mijn handschrift is niks veranderd. Keurig krullende letters. Hardop lees ik de brief voor.

Heey lieve will,
Ik mis je heel erg.
Ben pest me omdat ik niks meer zeg.
Mama is depressief denk ik.
Ik heb elke nacht gehuild.
En ik ben heel boos.
Op jou.
Maar ook op mezelf.
Knuffels van Iris.

Op de i staat een sierlijk hartje. Ik Verscheur het briefje en de wind voert het mee. Os komt weer naast me staan. Weetje wat ik zo gek vind? Altijd was hij vrolijk en opgewekt, maar je zou verwachten dat hij die avond verdrietig was of op zijn minst afwezig. Maar nog steeds straalde hij iets uit waarvan ik ter plekke blij werd. En weetje Os, jij lijkt op hem.