The badboy, my mate

hoofdstuk 22

POV RAYN

"Heey donderwolk, het is de 6de dag hier. Op school gebeurt er niets speciaal enkel les enzo maar die volg ik niet meer omdat ik hier ben." wacht wat?! Dag 6! Slaap ik al 5 dagen! Dat is echt lang. Dat wil wel zeggen dat ik nu genoeg energie heb om mijn ziel uit mijn lichaam te 'duwen'. Hoe moest dat eigenlijk? Als ik daar nu gewoon aan dacht en gwn duw dan moet dat toch lukken. Of niet soms? Dus zo gezegd zo gedaan. Ik dacht en duwde en deed het zo een paar keer na elkaar maar zonder effect.
Ik probeerde het nog maal en het voelde heel raar. Net alsof er iemand iets uit je lichaam haalde maar dat je verdoofd was en je toch nog iets voelde waardoor het eigenlijk geen pijn meer deed. En toen kon ik oppeens rondlopen. Ik niet maar mijn ziel wel. Ik zag mezelf liggen in het bed met allemaal draden aan m'n lichaam, lijkbleek en gips op verschillende plaatsen. En toen ik naast mijn bed keek zag ik het mooiste meisje die ooit al gezien had starend naar mij. Er liep nu een traan over mijn gezicht die niemand kon zien. Niemand kon mij zien. Ze had mijn hand vast en ik lag daar eigenlijk dood. Ik haatte dit beeld. Het was afschuwelijk. ik moest en zou terug wakker worden.

Ik kroop terug in mijn lichaam en ik viel meteen in slaap want dit was heel vermoeiend.

POV LISA

Ik haat het om elke dag naar het ziekenhuis te gaan waar mijn moeder stierf en alsof dat nog niet genoeg was lag Rayn ook nog in de zelfde kamer. Ik praate elke dag tegen mama en nu praat ik elke dag tegen hem. Ik hield elke dag mama's hand vast en nu hou ik elke dag zijn hand vast.
Het is verdomd moeilijk om hier elke dag te zitten maar ik doe het voor hem.
"Vecht voor degene waarvan je houdt." Waren de laatste woorden voor ze in een coma kwam en toen was het gedaan. Ik was half-wees.
Dus nu zit ik hier met het besef dat ik niets kan doen, hij is degene die moet vechten. Ik ben degene die hem moed moet inspreken.
"Het bezoekers uur is over mevrouw" het was de stem van de verpleegster die mijn gedachte verstoorde. Ik bedankte haar en verliet de kamer van Rayn. Vanndaag kwam Thomas me ophalen want hij moest ook nog iets halen in een winkel hier dichtbij.

"Hey, hoe was het met hem?" vroeg Thomas. Dat vroeg iedereen altijd. Niemand bezocht hem nog behalve ik. Jimmy kwam af en toe nog eens maar het was te moeilijk voor hem. Zijn moeder lag niet eens in dat ziekenhuis. Maar wie ben ik om daarover te oordelen. Mijn antwoord was elke keer het zelfde:"niets". De rest van de rit terug was het stil enkel de radio speelde op de achtergrond.

Well you only need the light when it's burning low
Only miss the sun when it starts to snow
Only know you love her when you let her go

Only know you've been high when you're feeling low
Only hate the road when you're missing home
Only know you love her when you let her go

And you let her go

Een traan liep over mijn wang. Dat was het liedje die speelde op de begrafenis van m'n moeder. We stonden rond de kist toen het liedje begon te spelen. Ik ben weg gelopen. M'n vader was woedend. Hij vond het respectloos. Maar ik kon het niet, de helft kende mama amper enkel papa, opa, oma en ik. De rest was kennis.
"We zijn er" hij zag dat ik huilde maar hij zei niets waardoor ik hem een glimlach schonk.

★15 minuten en 1 maand later★

Ik liep meteen door naar mijn kamer en ging liggen, het was verschrikkelijk moeilijk en vooral vermoeiend ik heb nu al een maand school niet eens meer bekeken omdat ik elke dag naar het ziekenhuis ging. Niet dat ik er iets aan zal veranderen. Ik zat elke dag vanaf 6u in het ziekenhuis tot 12u en dan van 13u tot 17u. Zo al 31 dagen lang leef ik van 5 uur 's ochtends tot 18 uur 's avonds en dan ging ik slapen. Net als nu ik lag in mijn bed een viel zonder dat het de bedoeling was in een onrustige slaap.

★5 maanden later★

Het is vandaag precies 6 maanden geleden dat het gevecht plaats vond en dat Rayn in een coma terecht kwam. Dus zoals altijd zat ik nu in de cafetaria te wachten tot ik weer bij hem mocht. Tutu.. Ik nam mijn gsm en zag 13 uur staan. Ja ik zette mijn wekker zodat ik geen minuut kon missen. Ik nam de trap want de lift was veel te traag. De dokter zei dat we vandaag eens zouden praten en dat het heel belangrijk was.

"Dag mevrouw, ik wou het dus hebben over meneer Stevans. Hij maakt nu al 6 maanden geen vorderingen dus hebben de andere dokters en ik besloten dat we de machines zullen uit zetten waardoor hij zal sterven. Het spijt ons dit mee te delen. Je hebt 5 minuten om afscheid te nemen." een traan verliet mijn oog en zocht een weg over mijn gezicht. 5 minuten en dan was hij... Ik slikte hoorbaar. Ik kon het niet eens denken. Laat staan dat het zo is.

"Heey donderwolk, dat was het dan. Ik dacht dat jij toch ietsje langer op deze wereld zou rondlopen. Dat ik je nog ietsje langer zo kunnen haten en dat jij me nog ietsje langer zou kunnen lastig vallen. Maar blijkbaar denken anderen daar anders over." nu begonnen er meer tranen over mijn gezicht te lopen. "Mevrouw het is tijd." serieus moet ze dit nou echt verstoren! "Serieus, meen je die het komt nu ook weer niet op een paar extra minuten he" antwoord kreeg ik niet maar die wou ik ook niet. "Ik dacht niet dat ik dit ooit vrijwillig zou doen maar je verdiend het donderwolk" dat was het moment waarop ik mijn lippen op die van hem drukte. Het duurde lang en toen gebeurde er iets wat echt gestoord is, ik voelde hem terug kussen. "Dat werd tijd prinsesje" ik verdronk in zijn ijsblauwe ogen en kuste hem opnieuw. "Prinses dit is moeilijk en ik heb dit nog nooit tegen iemand gezegd na mama's dood maar je verdient het. Lisa, ik hou heel erg veel van je, wil je mijn prinsesje zijn?" ik stond daar met mijn mond open, letterlijk. Hij had het gezegd. Hij had gezegd dat hij van me hield. "Tuurlijk" kon ik uitbrengen. We hoorden bijden applaus achter ons en toen we omkeken zagen we een helle hoop dokters en verpleegsters applaudisseren.

Dit was ongetwijfeld de mooiste dag van mijn leven.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ja dwergjes
Dit was het dan het einde van TBMM

er komt wel nog een Q&A dus je mag vragen stellen in comment.
Hoe sneller er vragen komen hoe sneller ik ze kon beantwoorden

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor het stemmen en te antwoorden en natuurlijk ook vooor heet volgen!

Er komt een nieuw boek genaamd save maar daar komt er nog een hoofdstuk over want die komt pas in oktober denk ik.

Ik ga hwn nog efjes praten want ik kan dit gwn niet publiceren het is moeilijk want dit was mijn eerste boek. Ik jad ervoor niet eens iets geprobeerd. Ik heb het efjes moeilijk gehad met schrijven maar toen heb ik er hwn wolven ingedraaid en zie hier een boek met nu al 20K lezers dus ik ben trots.

Ik wil veel mensen bedanken maar ik heb daar geen zin in dus degene die denken ik heb haar gesteund voel je nu maar aangesproken.

Oke dat was heet wel weer echt waar hheeeeeeeeeel erg bedankt