It is what it is || L.S

Κεφάλαιο 6

"All you ever did was break me. Yeah, you wreck me"

Μετά από 40 λεπτά προπόνησης ο κ.Haunt, έχει μαζέψει όλους τους παίκτες, σε έναν μικρό κύκλο στην μέση του γηπέδου. Σιωπή επικρατεί προτού αποφασίσει τελικά να μιλήσει.

"Όπως ξέρετε, σε λιγότερο από 2 βδομάδες θα αρχίσουν οι αγώνες για το πρωτάθλημα, και θα έπρεπε να είχα ορίσει, μέρες πριν, ένα αρχηγό της ομάδας. Ήταν δύσκολη η θέση μου," σταματάει για ένα λεπτό προτού κοιτάξει έναν προς έναν, στον μικρό κύκλο γύρω του. "αλλά θέλω να πιστεύω πως έκανα την σωστή επιλογή. Πιστεύω σε εσάς αγόρια μου και δεν έχει σημασία ποιος θα είναι ο αρχηγός, αλλά το πως θα βοηθήσει την ομάδα να προκριθεί στους πρώτους αν όχι και να οδηγήσει την ομάδα στην μεγάλη νίκη. Η απόφαση μου λοιπόν," ξεφυσάει κλείνοντας στιγμιαία τα μάτια του. "η απόφασή μου λοιπόν, περιλαμβάνει τον Harry Styles για αρχηγό της ομάδας σας!" υψώνει την φωνή του στο τέλος της πρότασης, προσπαθώντας να φανεί ενθουσιασμένος, αλλά δεν κοιτάει καν στα μάτια τους παίκτες όταν οι λέξεις βγαίνουν απ'το στόμα του. Ο ίδιος το μόνο που εύχεται, από μέσα του, είναι αυτή η επιλογή του, να μην κοστίσει την ήττα της ομάδας, κάτι που φοβάται πως είναι πολύ πιθανόν μετά απ΄αυτό.

Σφυρίγματα ακούγονται σε όλο το γήπεδο αναμειγμένα με φωνές και τσιριχτά. Οι περισσότεροι από τους παίκτες έτρεξαν να συγχαρούν τον Harry, σε μια ομαδική αγκαλιά ή κάνοντας 'κόλλα πέντε' μαζί του.

O Louis γύρισε το βλέμμα του μακριά από αυτούς, χαμογελώντας στραβά. Χαμογελώντας λυπημένα... αδικημένα.

Κάπου στο βάθος πίστευε πως τελικά θα κατάφερνε να πάρει την αρχηγία, γιατί -ακόμα κι δεν ήταν ένας εγωιστή έφηβος- ποιος δεν θα ήθελε να οδηγήσει την ομάδα του στην νίκη;

Ήξερε πως αυτό θα συνέβαινε παρ'όλα αυτά... ήξερε πως ο Harry θα κατάφερνε να του κλέψει μέσα από τα χέρια του τον τίτλο, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να ελπίζει...

Αρχικά η πρώτη του αντίδραση ήταν η ήττα... αρχικά ένιωσε αδικημένος, ακόμη και λυπημένος που δεν κατάφερε αυτό που -καταβάθος- ήθελε τόσο πολύ... και τότε ήταν που συνειδητοποίησε τι είχε γίνει. Αυτός ο εγωιστής, εγωκεντρικός νεαρός, του είχε κλέψει κάτι που άξιζε να πάρει. Αυτός ο αγενής, αηδιαστικός έφηβος, του είχε κλέψει μέσα από τα χέρια του, έναν τίτλο που θα μπορούσε στην συνέχεια να αποτελέσει έναν έπαινο και έπειτα ένα καλό ιστορικό γεγονός στην καριέρα που θα μπορούσε να επακολουθήσει, νοουμένου πως ο Louis, είχε πάντα όνειρο να γίνει ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής.