It is what it is || L.S

Κεφάλαιο 19

Αύριο. 

Ο Αγώνας ήταν αύριο και όλα ήταν υπερβολικά οργανωμένα για να πετύχουν. Παρά τις αμφιβολίες που περιτριγύριζαν ακόμα τον προπονητή Haunt, δεν μπορούσε να κάνει πια πίσω. Δεν μπορούσε τελευταία στιγμή να αλλάξει τα πάντα.

Για το μόνο που μπορούσε να ελπίζει, είναι να μην έπιανε τον Harry το γνωστό εγωιστικό του ιφάκι και να τα διαλύσει όλα στον αέρα με την συμπεριφορά του. Του τόνιζε ξανά και ξανά  να έχει στο νου του την νίκη, αλλά πάνω απ'όλα την συνεργασία και την ομαδικότητα, αλλιώς το παιχνίδι ήταν χαμένο.

Απότομες κινήσεις αλλά όχι επιπόλαιες. Γρήγορες αλλά όχι  αδέξιες. Προσεκτικές και όχι τυχαίες.

Ο Harry είχε τόση υπερένταση που χτυπούσε με μανία τον σάκο του μποξ, παρόλο που το πρωΐ ο προπονητής του είπε να μην ασκηθεί ώστε να μπορεί να αγωνιστεί αύριο με όλη του την ενέργεια.

Παρόλ'αυτα ήξερε πως με τόσο αδρεναλίνη που έρεε στις φλέβες του, δεν επρόκειτο να χάσει την ενέργεια του μέχρι το τέλος του αγώνα. Αντιθέτος όσο πλησιάζε η ώρα το άγχος και η υπερένταση συνεχώς μεγάλωναν.

Την Δευτέρα δεν είχε μιλήσει καθόλου στον Louis. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του πως δεν θα του ξαναμιλούσε, δεν ήθελε να διακινδυνεύσει τίποτα, εξαιτίας κανενός. Εξάλλου ούτε και εκείνος έκανε την παραμικρή κίνηση να του μιλήσει, αντιθέτως όταν έτυχε να περνάει από δίπλα του, έκανε σαν να μην υπήρχε καν, γεγονός που έκανε τον Harry να θυμώσει ακόμα περισσότερο και ήταν ένα σπρώξιμο στο να τον αγνοεί επίσης.

Το βράδυ όταν επιτέλους είχε πάει σπίτι ο Harry ιδρωμένος και κουρασμένος από την γυμναστική ανέβηκε στο δωμάτιό του, έκανε ένα μπάνιο και ξάπλωσε αμέσως να κοιμηθεί, χωρίς άλλη δύναμη να σκεφτεί τίποτα παραπάνο. 

Αύριο ήταν μια μεγάλη μέρα.

#update: Πολύ, πολύ πολύ μικρό, αλλά δεν ήθελα να βάλω σε αυτό το κεφάλαιο τι θα συμβεί από το σημείο του αγώνα και μετά και δεν είχα καθόλου έμπνευση να σκεφτώ αυτές τις μικρές λεπτομέρειες. Συγνώμη για την απογοήτευση, το επόμενο θα προσπαθήσω να μπει σύντομα.